De Volkskrant publiceerde een tendentieus artikel over de presentatie van Dries van Agts nieuwe boek, ‘Palestina in doodsnood’. De presentatie zou symbolisch zijn voor ‘de teloorgang van de Palestijnse zaak’. Over inhoud en betekenis van het boek geen woord. Filosoof Jasper Schaaf reageert.

Afgelopen donderdag presenteerde erevoorzitter Dries van Agt van The Rights Forum zijn nieuwe boek, ‘Palestina in doodsnood’. Jaap Hamburger, bestuurslid van The Rights Forum en voorzitter van Een Ander Joods Geluid, leidde de presentatie in. Dit is zijn tekst.

Traditioneel komt politiek links op voor de vrijheid van meningsuiting. Maar als het om Israël gaat is links nagenoeg muisstil. Bibberend kijkt het toe hoe de Israël-lobby met onsmakelijke hetzes probeert iedereen met onwelgevallige opvattingen monddood te maken.

Volgens de Franse president Emmanuel Macron is antizionisme een vorm van antisemitisme die moet worden bestreden. In één adem noemt hij ook het ontkennen van het bestaansrecht van Israël antisemitisch. Wat hij bedoelt met (anti-)zionisme en ‘het bestaansrecht van Israël’ is echter onduidelijk.

De onevenredig grote aandacht voor het Israëlisch-Palestijns conflict in vergelijking met andere conflicthaarden is een van de gronden waarop de Israël-lobby haar belangrijkste wapen in stelling brengt: de insinuatie van antisemitisme. Die aandacht is echter inhoudelijk en historisch te verklaren.

In NRC schreef EAJG-voorzitter Jaap Hamburger een afkeurend opiniestuk over het besluit van de PvdA de ‘IHRA-definitie van antisemitisme’ te omarmen. CIDI-directeur Hanna Luden reageerde in een open brief met de vraag wat Hamburger nu ‘eigenlijk wil’. Reden voor Martijn de Rooi Luden aan te spreken op het gesol met joodse belangen.

De Partij van de Arbeid heeft de antisemitisme-definitie van de International Holocaust Remembrance Association (IHRA) omarmd. De partij lijkt gezwicht voor druk van de Israël-lobby.

Israël schurkt steeds openlijker aan tegen radicaal rechts in Europa. Daarbij concentreert het zich vooral op landen waar dit soort partijen in de regering zit: Polen, Hongarije, Oostenrijk en recent Italië. Jan Schnerr beschrijft de redenen en gevolgen.

Een van de geweldloze middelen die het vrijwel machteloze Palestijnse volk nog rest in zijn strijd voor rechten en zelfbeschikking is dat van een internationale boycot tegen Israël, naar voorbeeld van die tegen Zuid-Afrika in de jaren tachtig. Daartoe richtten 171 Palestijnse organisaties in 2005 de BDS-beweging op.

Joodse terreur loopt als een rode draad door de geschiedenis van de staat Israël en heeft op belangrijke momenten de koers van het Israëlisch-Palestijns conflict mede bepaald. De toenemende dreiging van joods terrorisme op de Westoever vormt de komende jaren in allerlei opzichten een gevaar voor Israël.

Door de snelle radicalisering van de samenleving nadert Israël een historische tweesprong: ofwel het politiek zionisme triomfeert vooralsnog, ofwel het verval zet in. Voor beide scenario’s zijn argumenten aan te dragen. In dit artikel worden ze in beeld gebracht. Komt de onvermijdelijke omslag al op korte termijn?

Zolang de Palestijnse bevolking op de Westoever en in Oost-Jeruzalem niet wordt beschermd tegen Israëlische kolonisten en militair geweld, zullen aanslagen op kolonisten blijven plaatsvinden. Verontwaardiging daarover helpt niet.

Anti-palestinisme is een vorm van racisme specifiek gericht tegen het Palestijnse volk. Het structureel demoniseren van Palestijnen is een standaard wapen van de Israël-lobby. Hoewel het een duidelijk politiek doel heeft, gaat het uiteindelijk een eigen leven leiden. Vorige week bood CIDI-directeur Hanna Luden voor het eerst excuses aan voor deze vorm van racisme.

Israël radicaliseert in hoog tempo. Als een woeste tank is het op weg naar de afgrond. Beweegt Europa niet, dan verslechtert de mensenrechtensituatie nog verder en worden Europese belangen geschaad.

Een van de mildere kwalificaties die je regelmatig naar het hoofd geslingerd krijgt als je kritisch tegenover het beleid van Israël staat, is het label ‘Israëlhater’. Maar ook dat label klopt in veel gevallen niet. Sterker nog, als ik voor mijzelf spreek ben ik eigenlijk het tegenovergestelde.

Israël heeft een aanzienlijk belang bij een stabiel bondgenootschap met Saudi-Arabië. De recente blunders van beoogd troonopvolger Muhammad bin Salman in Jemen, Qatar, Libanon en in de zaak-Khashoggi vormen een tegenslag voor de Israëlische strategie. De definitieve ‘oplossing’ van het Palestijnse vraagstuk via een ‘vredesplan’ uit de koker van president Trump vormt daarvan een belangrijk onderdeel.

Er zijn weinig onderwerpen waarbij de emoties zo hoog oplopen als het Israëlisch-Palestijns conflict. Waar emotie overgaat in haat, en activisme zijn doel voorbijstreeft, raad ik iedereen, los van aan welke kant men staat, aan afstand te nemen.

Bij gebrek aan feitelijke en morele argumenten komt de Nederlandse Israël-lobby bijna per definitie met de beschuldiging van antisemitisme om terechte kritiek op het beleid van de staat Israël te delegitimeren. Er bevinden zich echter beren op de weg: de door de Lobby zo aangeduide ‘excuus-joden’.

Journalist Bart Schut, redacteur van het Nieuw Israëlietisch Weekblad, typeert een artikel van mijn hand als ‘antisemitische bagger’. Hij illustreert daarmee een centrale stelling in dat artikel: ‘Het als antisemiet aan de schandpaal nagelen van politieke tegenstanders is het favoriete wapen van de zogeheten Israël-lobby.’ Een analyse.

Bij een terreuraanslag tijdens een militaire parade in Iran kwamen op 22 september dertig Iraniërs om het leven. De aanslag is met onduidelijkheden omgeven, maar vestigt de aandacht op de pogingen van de VS, Saudi-Arabië en Israël om Iran te destabiliseren. De rechten van de Palestijnse bevolking zitten daarbij in de weg.

Het politieke misbruik van het begrip antisemitisme, bedoeld om de staat Israël te vrijwaren van kritiek, leidt tot surreële toestanden.

De illegale koloniseringspolitiek van de Israëlische overheid op de Westoever en in Oost-Jeruzalem blijft de steen in de schoen van de ‘gematigde’ Israëllobby.

Historicus Jan Tervoort onderzoekt of het Nederlandse Israël/Palestina-beleid past in de fameuze Nederlandse gedoogcultuur. Nee, is zijn conclusie, Nederland kijkt welbewust weg.

De Israëlische vredesactivist Uri Avnery (94) is op 20 augustus in Tel Aviv na een kort ziekbed overleden. Zijn betekenis voor de Israëlische vredesbeweging en de Israëlische en Palestijnse mensenrechtenbeweging valt moeilijk te onderschatten.