De kritiek op Stef Blok zwelt aan. Vanuit de Tweede Kamer wordt de VVD-minister van Buitenlandse Zaken een gebrek aan daadkracht verweten. Een dossier waarvoor dat in extreme mate geldt is de kwestie-Palestina/Israël. Blok brengt vrede niet dichterbij, maar verder weg.

De Spanjaard Josep Borrell, de beoogde nieuwe buitenlandvertegenwoordiger van de EU, is een criticus van Israëls bezettingspolitiek. De vraag is of hij in staat zal zijn een krachtiger Israël/Palestina-beleid te voeren dan zijn voorgangster Federica Mogherini.

Op 17 september diende in Den Haag de zaak van de Palestijnse Nederlander Ismail Ziada, die twee voormalige Israëlische officieren aansprakelijk wil stellen voor de schade die hij heeft geleden door een bombardement waarbij in 2014 zes van zijn familieleden omkwamen. Jaap Hamburger was bij de zitting en geeft een impressie.

Het pro-Israëlische beleid van Donald Trump is in hoge mate ingegeven door zijn sterke christelijk-zionistische achterban. Voor deze christenen geldt een ‘terugkeer’ van de joden naar het ‘Land Israël’ als voorwaarde voor de ‘wederkomst’ van Jezus Christus. Maar joden die de christelijke Jezus niet accepteren zullen eeuwig branden in de hel.

De Israëlische weigering om twee Amerikaanse Congresleden toegang tot het land te verlenen dient de belangen van zowel Trump als Netanyahu. Volgende stap: Trump die Netanyahu de Palestijnse Westoever cadeau doet.

Dat de mainstream media hun publiek bewust zouden misleiden met eenzijdige ‘pro-Palestijnse’ berichtgeving is een standaard thema van de Nederlandse Israël-lobby. Vanwege een persoonlijke aanvaring en navenante kinnesinne met NRC schreef Els van Diggele een boekje over de ‘Palestijnenknuffelende’ media.

Met hun strijd tegen Israël-boycots ondermijnen de Israëlische regering en de Israël-lobby overal waar zij de kans krijgen elementaire rechten van burgers. Maar hun hoop de boycotbeweging de kop in te kunnen drukken is ijdel, betoogt Martijn de Rooi.

Apartheid in Israël verschilt nauwelijks van de apartheid destijds in Zuid-Afrika, zowel qua beleid als in de wreedheid waarmee ze gehandhaafd wordt.

Het streven van de internationale gemeenschap naar de stichting van een Palestijnse staat lijkt definitief mislukt. Hoe nu verder? Een plan B ontbreekt. De Palestijnen zijn de dupe.

De Volkskrant publiceerde een tendentieus artikel over de presentatie van Dries van Agts nieuwe boek, ‘Palestina in doodsnood’. De presentatie zou symbolisch zijn voor ‘de teloorgang van de Palestijnse zaak’. Over inhoud en betekenis van het boek geen woord. Filosoof Jasper Schaaf reageert.

Afgelopen donderdag presenteerde erevoorzitter Dries van Agt van The Rights Forum zijn nieuwe boek, ‘Palestina in doodsnood’. Jaap Hamburger, bestuurslid van The Rights Forum en voorzitter van Een Ander Joods Geluid, leidde de presentatie in. Dit is zijn tekst.

Traditioneel komt politiek links op voor de vrijheid van meningsuiting. Maar als het om Israël gaat is links nagenoeg muisstil. Bibberend kijkt het toe hoe de Israël-lobby met onsmakelijke hetzes probeert iedereen met onwelgevallige opvattingen monddood te maken.

Volgens de Franse president Emmanuel Macron is antizionisme een vorm van antisemitisme die moet worden bestreden. In één adem noemt hij ook het ontkennen van het bestaansrecht van Israël antisemitisch. Wat hij bedoelt met (anti-)zionisme en ‘het bestaansrecht van Israël’ is echter onduidelijk.

De onevenredig grote aandacht voor het Israëlisch-Palestijns conflict in vergelijking met andere conflicthaarden is een van de gronden waarop de Israël-lobby haar belangrijkste wapen in stelling brengt: de insinuatie van antisemitisme. Die aandacht is echter inhoudelijk en historisch te verklaren.

In NRC schreef EAJG-voorzitter Jaap Hamburger een afkeurend opiniestuk over het besluit van de PvdA de ‘IHRA-definitie van antisemitisme’ te omarmen. CIDI-directeur Hanna Luden reageerde in een open brief met de vraag wat Hamburger nu ‘eigenlijk wil’. Reden voor Martijn de Rooi Luden aan te spreken op het gesol met joodse belangen.

De Partij van de Arbeid heeft de antisemitisme-definitie van de International Holocaust Remembrance Association (IHRA) omarmd. De partij lijkt gezwicht voor druk van de Israël-lobby.

Israël schurkt steeds openlijker aan tegen radicaal rechts in Europa. Daarbij concentreert het zich vooral op landen waar dit soort partijen in de regering zit: Polen, Hongarije, Oostenrijk en recent Italië. Jan Schnerr beschrijft de redenen en gevolgen.

Een van de geweldloze middelen die het vrijwel machteloze Palestijnse volk nog rest in zijn strijd voor rechten en zelfbeschikking is dat van een internationale boycot tegen Israël, naar voorbeeld van die tegen Zuid-Afrika in de jaren tachtig. Daartoe richtten 171 Palestijnse organisaties in 2005 de BDS-beweging op.

Joodse terreur loopt als een rode draad door de geschiedenis van de staat Israël en heeft op belangrijke momenten de koers van het Israëlisch-Palestijns conflict mede bepaald. De toenemende dreiging van joods terrorisme op de Westoever vormt de komende jaren in allerlei opzichten een gevaar voor Israël.

Door de snelle radicalisering van de samenleving nadert Israël een historische tweesprong: ofwel het politiek zionisme triomfeert vooralsnog, ofwel het verval zet in. Voor beide scenario’s zijn argumenten aan te dragen. In dit artikel worden ze in beeld gebracht. Komt de onvermijdelijke omslag al op korte termijn?

Zolang de Palestijnse bevolking op de Westoever en in Oost-Jeruzalem niet wordt beschermd tegen Israëlische kolonisten en militair geweld, zullen aanslagen op kolonisten blijven plaatsvinden. Verontwaardiging daarover helpt niet.

Anti-palestinisme is een vorm van racisme specifiek gericht tegen het Palestijnse volk. Het structureel demoniseren van Palestijnen is een standaard wapen van de Israël-lobby. Hoewel het een duidelijk politiek doel heeft, gaat het uiteindelijk een eigen leven leiden. Vorige week bood CIDI-directeur Hanna Luden voor het eerst excuses aan voor deze vorm van racisme.

Israël radicaliseert in hoog tempo. Als een woeste tank is het op weg naar de afgrond. Beweegt Europa niet, dan verslechtert de mensenrechtensituatie nog verder en worden Europese belangen geschaad.

Een van de mildere kwalificaties die je regelmatig naar het hoofd geslingerd krijgt als je kritisch tegenover het beleid van Israël staat, is het label ‘Israëlhater’. Maar ook dat label klopt in veel gevallen niet. Sterker nog, als ik voor mijzelf spreek ben ik eigenlijk het tegenovergestelde.