Heeft de Palestijnse Autoriteit, die op papier de Palestijnen in de bezette gebieden vertegenwoordigt, nog toekomst? Jan Schnerr maakt 26 jaar na de oprichting de balans op.

Met het succes van Bernie Sanders bij de Democratische voorverkiezingen lijkt een rechtvaardiger Israël/Palestina-beleid plots een stapje dichterbij, denkt Haaretz-journalist Gideon Levy. Beide mannen bestrijden al decennia de onrechtvaardigheid van de systemen waar ze zelf deel van uitmaken. Wie dat ook deed was Eduard Douwes Dekker, alias Multatuli, die deed inzien dat kolonialisme niets anders was dan pure onderdrukking. Op 3 maart is het tweehonderd jaar geleden dat hij werd geboren.

In een brief aan minister van Buitenlandse Zaken Stef Blok bekritiseren 24 leden van de raad van advies, het bestuur en de werkorganisatie van The Rights Forum het ‘vredesplan’ van Donald Trump. Zij roepen de regering op het plan openlijk af te wijzen, de staat Palestina te erkennen en bedrijfsactiviteiten met de illegale Israëlische ‘nederzettingen’ tot economisch delict te verklaren.

Hoe ontwikkelt zich de situatie in het Midden-Oosten na de moord op de Iraanse generaal Qassem Soleimani? En wat betekent dat voor de Palestijnen? Jan Schnerr inventariseert.

Israël gaat op weg naar een historische derde verkiezingsronde in een jaar tijd, op 2 maart 2020. En dat terwijl er een constante, overgrote electorale meerderheid is voor de rechts- tot extreemrechts-religieuze politiek. Waarom lukt het dan niet om een kabinet te vormen?

Israëls straffeloosheid in relatie tot het Palestijnse volk moet beantwoord worden met een eis vanuit Europa dat Israël verantwoording aflegt voor zijn acties. Het is nu tijd om actie te ondernemen, is de boodschap Mouin Rabbani. In dit opiniestuk, een weergave van zijn toespraak tijdens de bijeenkomst ter viering van het veertigjarige bestaan van de Lutfia Rabbani Foundation op 21 november 2019 in Den Haag, zet hij uiteen waarom.

De kritiek op Stef Blok zwelt aan. Vanuit de Tweede Kamer wordt de VVD-minister van Buitenlandse Zaken een gebrek aan daadkracht verweten. Een dossier waarvoor dat in extreme mate geldt is de kwestie-Palestina/Israël. Blok brengt vrede niet dichterbij, maar verder weg.

De Spanjaard Josep Borrell, de beoogde nieuwe buitenlandvertegenwoordiger van de EU, is een criticus van Israëls bezettingspolitiek. De vraag is of hij in staat zal zijn een krachtiger Israël/Palestina-beleid te voeren dan zijn voorgangster Federica Mogherini.

Op 17 september diende in Den Haag de zaak van de Palestijnse Nederlander Ismail Ziada, die twee voormalige Israëlische officieren aansprakelijk wil stellen voor de schade die hij heeft geleden door een bombardement waarbij in 2014 zes van zijn familieleden omkwamen. Jaap Hamburger was bij de zitting en geeft een impressie.

Het pro-Israëlische beleid van Donald Trump is in hoge mate ingegeven door zijn sterke christelijk-zionistische achterban. Voor deze christenen geldt een ‘terugkeer’ van de joden naar het ‘Land Israël’ als voorwaarde voor de ‘wederkomst’ van Jezus Christus. Maar joden die de christelijke Jezus niet accepteren zullen eeuwig branden in de hel.

De Israëlische weigering om twee Amerikaanse Congresleden toegang tot het land te verlenen dient de belangen van zowel Trump als Netanyahu. Volgende stap: Trump die Netanyahu de Palestijnse Westoever cadeau doet.

Dat de mainstream media hun publiek bewust zouden misleiden met eenzijdige ‘pro-Palestijnse’ berichtgeving is een standaard thema van de Nederlandse Israël-lobby. Vanwege een persoonlijke aanvaring en navenante kinnesinne met NRC schreef Els van Diggele een boekje over de ‘Palestijnenknuffelende’ media.

Met hun strijd tegen Israël-boycots ondermijnen de Israëlische regering en de Israël-lobby overal waar zij de kans krijgen elementaire rechten van burgers. Maar hun hoop de boycotbeweging de kop in te kunnen drukken is ijdel, betoogt Martijn de Rooi.

Apartheid in Israël verschilt nauwelijks van de apartheid destijds in Zuid-Afrika, zowel qua beleid als in de wreedheid waarmee ze gehandhaafd wordt.

Het streven van de internationale gemeenschap naar de stichting van een Palestijnse staat lijkt definitief mislukt. Hoe nu verder? Een plan B ontbreekt. De Palestijnen zijn de dupe.

De Volkskrant publiceerde een tendentieus artikel over de presentatie van Dries van Agts nieuwe boek, ‘Palestina in doodsnood’. De presentatie zou symbolisch zijn voor ‘de teloorgang van de Palestijnse zaak’. Over inhoud en betekenis van het boek geen woord. Filosoof Jasper Schaaf reageert.

Afgelopen donderdag presenteerde erevoorzitter Dries van Agt van The Rights Forum zijn nieuwe boek, ‘Palestina in doodsnood’. Jaap Hamburger, bestuurslid van The Rights Forum en voorzitter van Een Ander Joods Geluid, leidde de presentatie in. Dit is zijn tekst.

Traditioneel komt politiek links op voor de vrijheid van meningsuiting. Maar als het om Israël gaat is links nagenoeg muisstil. Bibberend kijkt het toe hoe de Israël-lobby met onsmakelijke hetzes probeert iedereen met onwelgevallige opvattingen monddood te maken.

Volgens de Franse president Emmanuel Macron is antizionisme een vorm van antisemitisme die moet worden bestreden. In één adem noemt hij ook het ontkennen van het bestaansrecht van Israël antisemitisch. Wat hij bedoelt met (anti-)zionisme en ‘het bestaansrecht van Israël’ is echter onduidelijk.

De onevenredig grote aandacht voor het Israëlisch-Palestijns conflict in vergelijking met andere conflicthaarden is een van de gronden waarop de Israël-lobby haar belangrijkste wapen in stelling brengt: de insinuatie van antisemitisme. Die aandacht is echter inhoudelijk en historisch te verklaren.

In NRC schreef EAJG-voorzitter Jaap Hamburger een afkeurend opiniestuk over het besluit van de PvdA de ‘IHRA-definitie van antisemitisme’ te omarmen. CIDI-directeur Hanna Luden reageerde in een open brief met de vraag wat Hamburger nu ‘eigenlijk wil’. Reden voor Martijn de Rooi Luden aan te spreken op het gesol met joodse belangen.

De Partij van de Arbeid heeft de antisemitisme-definitie van de International Holocaust Remembrance Association (IHRA) omarmd. De partij lijkt gezwicht voor druk van de Israël-lobby.

Israël schurkt steeds openlijker aan tegen radicaal rechts in Europa. Daarbij concentreert het zich vooral op landen waar dit soort partijen in de regering zit: Polen, Hongarije, Oostenrijk en recent Italië. Jan Schnerr beschrijft de redenen en gevolgen.

Een van de geweldloze middelen die het vrijwel machteloze Palestijnse volk nog rest in zijn strijd voor rechten en zelfbeschikking is dat van een internationale boycot tegen Israël, naar voorbeeld van die tegen Zuid-Afrika in de jaren tachtig. Daartoe richtten 171 Palestijnse organisaties in 2005 de BDS-beweging op.