Sabrin GhazalDe echo uit het heden klonk nog nooit zo luid

80 jaar vrijheid,
77 jaar bezetting.

De straat op
om te vieren.

De straat op
om aandacht
te vragen

voor de lege magen.

De dagen
van het wegvagen.

Eerst voorzichtig,
dan steeds luider.

Een krans.

‘Op de donkerste momenten
horen we de echo uit het verleden.’

‘In de twee minuten
klinkt deze extra luid.’

Hoe kan het

Schoof

dat de echo niet hoorbaar is
van de explosieven,
de schreeuw om hulp,
de schreeuw om gezien te worden.

Menselijkheid.

Nooit meer, zeiden ze.
De mens als je gelijke zien.
De moed van het verzet.

Wat is dit waard

als je niet staat
voor het meten
met één maat?

Het één verzet,
het ander terrorisme.

Het recht,
de lijn,
roder dan rood.

Nooit meer, zeiden ze.

Terwijl het bloed vloeit,
en de echo uit het heden
nog nooit zo luid klonk.