Bezetting en onderdrukking kunnen niet worden ‘genormaliseerd’

‘Historisch’, zo hebben veel commentatoren het spektakel beschreven dat half september in het Witte Huis plaatsvond. Terwijl de zoon van de Israëlische premier Netanyahu online geld inzamelde voor de Israëlische terrorist die de Palestijnse familie Dawabshe levend verbrandde, vloog Netanyahu zelf naar Washington om deel te nemen aan de herverkiezingscampagne van president Trump. Daar tekende hij de zogenaamde ‘normalisatie-vredesakkoorden’ met twee landen waarmee Israël niet in conflict was: de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein.

Hoewel ik de vreugde over een akkoord in het Midden-Oosten kan begrijpen, moeten we onszelf niet voor de gek houden en denken dat er ook maar een greintje oprechte zorg over vrede en rechtvaardigheid in deze overeenkomsten zat. Het ging vooral om het veiligstellen van de steun van Trump’s radicale achterban van ‘evangelicals’, lucratieve wapendeals (F-35) en Netanyahu’s eigen fragiele politieke en persoonlijke toekomst. In de echte wereld ondertekenden in de dagen na de deal meer dan 1,7 miljoen Arabische burgers van de Golfstaten het ‘Palestijnse Handvest’ tegen normalisatie.

Israël had een échte vredesceremonie in het Witte Huis kunnen hebben – met meer dan vijftig islamitische en Arabische landen, waaronder Palestina – als het land het Arabische Vredesinitiatief had aanvaard dat al jaren op tafel ligt: de ​​volledige normalisatie met álle Arabische landen in ruil voor beëindiging van de bezetting en de vestiging van een soevereine Palestijnse staat. Israël verwierp het initiatief echter omdat het liever meer land steelt dan een rechtvaardige vrede sluit.

Het doel van het passeren van ons Palestijnen in de deals die Israël zoekt met Arabische landen, is het voorwendsel dat wij die leven onder bezetting niet relevant zijn of niet bestaan. Alleen zo kan ‘normaliteit’ worden geveinsd, en de etno-nationalistische, racistische apartheidssituatie worden genegeerd. Israël voelt geen urgentie tot een échte vrede, dankzij zijn repressieve militaire en technologische overmacht, de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun en een slapend Europa dat tot dusverre terughoudend is om zijn politieke invloed aan te wenden om de tanende tweestatenoplossing effectief te bevorderen.

Waarom zijn we tegen ‘normalisatie’? Om een ​​indruk te krijgen van wat Palestina werd gevraagd te accepteren met Trumps ‘deal of the century’, overweegt u dan het volgende: als u, het Nederlandse volk, met geweld werd verdreven uit de provincies Noord- en Zuid-Holland, Groningen, Friesland, Zeeland en Limburg, zou u dan bereid zijn Drenthe en Overijssel ook op te geven ter wille van de ‘vrede’? Dat is namelijk ongeveer het equivalent van wat ons zo vredelievend werd aangeboden. De ‘kans die we hebben gemist’, zeg maar.

De vernietiging van de tweestatenoplossing waarvan we getuige zijn, is het doel geweest van Netanyahu sinds hij meer dan 25 jaar geleden aan de macht kwam. De voortsluipende annexatie wordt in de Knesset gevierd en geprezen, waarbij de militaire koloniale instanties tegen elkaar opbieden over hun successen bij het saboteren van Europese steun aan Palestijnen in ‘Area C’. Ze kibbelen over wie het meest effectief is in het verdrijven van de Palestijnen uit hun huizen, en hoe de volgende 42 duizend bomen nóg efficiënter kunnen worden platgewalst.

Ondanks deze openlijke sabotage blijft de Europese voorkeursbehandeling van Israël bestaan, inclusief het afschermen van dat land in internationale organisaties. Veroordelingen reiken niet verder dan het papier waar ze op geschreven worden – in weerwil van het grote aantal VN- en EU-mensenrechtenrapporten en -comités die het onrecht, de verbroken overeenkomsten en Israëls misdadige acties hebben gedocumenteerd. Als een verwend kind eist Israël nu zelfs een beloning voor het niet ‘formaliseren’ van de desondanks voortdurende illegale annexatie.

De ontkenning van ons bestaan, onze geschiedenis, onze nationale identiteit, onze rechten en onze gehechtheid aan het land waaruit we in 1948 zijn verdreven, staat centraal in de Israëlische propaganda. Deze poging tot verdraaiing van de feiten is ook de reden waarom ik bezwaar maak tegen de manier waarop Palestijnen nog altijd geregistreerd worden bij de Nederlandse instanties, namelijk als ‘onbekend’. ‘Onbekend’ werd het eerste woord Nederlands dat ik hier leerde. Voor mij is het vooral onbekend waarom we nog altijd moeten wachten op de welwillendheid van anderen voordat we als gelijken worden erkend.

Terwijl we getuige zijn van het smeden van allianties door degenen die macht boven recht stellen en de op regels gebaseerde rechtsorde ontmantelen, verwachten we dat Europa – als bolwerk van democratie, de rechtsstaat en mensenrechten – in actie komt en een einde maakt aan de onaanvaardbare situatie waarin agressors en onderdrukkers worden beloond voor hun misdaden. Het is geen toeval dat er een rechte lijn loopt tussen degenen die destijds de Zuid-Afrikaanse apartheid steunden of ervan wegkeken, en degenen die nu het meest verheugd zijn over de ‘normalisatie’ van onze onderdrukking.

Ondanks de wreedheid en het geweld van de bezetter zullen wij Palestijnen ons land blijven verdedigen, en met alle juridische middelen die ons onder het internationaal recht ter beschikking staan blijven streven naar vrijheid en soevereiniteit. De apartheid in Zuid-Afrika eindigde ook niet met ‘normalisatie’ en wapenhandel, maar na internationale druk en isolement, door internationale (juridische) acties, en vooral: door het fundamentele morele besef dat alle mensen gelijk zijn en volkeren recht hebben op soevereiniteit en zelfbeschikking. Pas echt ‘historisch’ zal het moment zijn waarop Israël dit ook beseft en zijn ruim vijftig jaar durende bezetting van Palestina beëindigt.