Nikita Shahbazi is publiciste en werkte op het gebied van de mensenrechten. Zij komt oorspronkelijk uit Iran.
6 March 2025 Lees meer overEr is geen gebrek aan erkenning van Israëlisch slachtofferschap, maar aan erkenning van Israëls straffeloosheid, schrijft Nikita Shahbazi.
In een opiniestuk in de Volkskrant van 4 maart betogen Tjeerd Ritmeester, Keren Hirsch, Hanna Luden, Caroline Diepeveen en Louis Plas dat hun partij GroenLinks-PvdA zijn energie moet steken in het ‘erkennen van Israëlische slachtoffers’. Dit om polarisatie in de samenleving tegen te gaan en een verbindende rol in het debat te spelen.
Hun ‘worsteling’ begint met Francesca Albanese, die recentelijk in de Tweede Kamer door de PvdA en GroenLinks werd ontvangen. In de optiek van de vijf auteurs is Albanese omstreden vanwege ‘antisemitische uitlatingen’ en haar ‘openlijke vergoelijking van Hamas-terreur’.
In haar mandaat als Speciaal Rapporteur van de Verenigde Naties voor de bezette Palestijnse gebieden is Francesca Albanese verantwoordelijk voor precies dát: het rapporteren van schendingen van mensenrechten in die gebieden. In haar rapporten heeft zij het bewind van Hamas in Gaza met betrekking tot de mensenrechten scherp bekritiseerd.
Ook heeft Albanese keer op keer de aanslagen van Hamas op 7 oktober 2023 veroordeeld. Er hebben die dag gruwelijkheden plaatsgevonden, het leed van alle slachtoffers is door Albanese erkend en moet door alle partijen worden erkend. Dit terwijl nog steeds onduidelijk is in hoeverre de slachtoffers aan Israëlische zijde aan Hamas zijn toe te schrijven.
Israëlische ooggetuigen, videobewijs en journalistieke onderzoeken wijzen uit dat onduidelijk is of Hamas verantwoordelijk is voor alle 1.139 dodelijke slachtoffers. Een onderzoeksdocumentaire van Al-Jazeera, getiteld 7 October, toont aan dat Israëlische tanks schoten op huizen in nederzettingen, wetende dat zich binnen Israëlische burgers bevonden.
De voormalige Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant heeft toegegeven op 7 oktober de omstreden Hannibal-richtlijn te hebben ingezet. Dat is een Israëlische militaire procedure, ontworpen om te voorkomen dat soldaten of burgers gevangengenomen en gegijzeld kunnen worden, zelfs als dit resulteert in hun dood.
Deze week heeft de Israëlische geheime dienst Shin Bet een rapport uitgebracht waaruit blijkt dat Netanyahu’s financiering van Hamas via Qatar de aanslagen van 7 oktober door Hamas mogelijk maakte. Israëls behandeling van Palestijnse gevangenen en de gerechtelijke hervorming van de Netanyahu-coalitie waren factoren die bijdroegen aan de groeiende kracht van Hamas. Aldus het rapport.
Tot op de dag van vandaag weigert Israël onafhankelijk deskundig onderzoek toe te staan naar wat zich op 7 oktober heeft afgespeeld. Ook heeft Israël geen bewijs kunnen leveren voor een groot deel van de beweringen over de aanslagen, zoals de veertig onthoofde kinderen en groepsverkrachtingen. Integendeel.
Wél zijn er de afgelopen 17 maanden in Gaza minstens 17 duizend Palestijnse kinderen omgekomen. Ook hebben er in Israëlische gevangenissen groepsverkrachtingen van Palestijnen plaatsgevonden, die zelfs tot de dood hebben geleid van Palestijnse medici. Een van de slachtoffers was de arts Adnan al-Bursh, een Palestijnse orthopedisch chirurg en het hoofd van de orthopedieafdeling van het Al-Shifa-ziekenhuis.
Evenmin slagen de vijf auteurs en andere pro-zionistische groeperingen er in hard bewijs te leveren op basis waarvan zij Francesca Albanese een antisemiet noemen. Het feit dat het CIDI en zionistische lobbygroepen dit herhaaldelijk doen zonder in te gaan op het leidende perspectief van het internationaal recht draagt ertoe bij dat die beschuldiging intussen als hasbara wordt beschouwd. Ieder aspect van juridische of ethische legitimiteit ontbreekt.
Albanese’s rapporten en uitspraken zijn gebaseerd op het internationaal recht, en in overeenstemming met het Internationaal Gerechtshof dat in juli oordeelde dat de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden onwettig is. De illegale bezetting is een belangrijke pijler van het apartheidssysteem dat Israël gebruikt om de Palestijnen te domineren en onderdrukken. De annexatie van Palestijns grondgebied – inclusief Oost-Jeruzalem – moet onmiddellijk worden teruggedraaid en het systeem van apartheid tegen de Palestijnen moet worden ontmanteld. Aldus het Hof.
Datzelfde Hof oordeelde al in januari 2024 dat Israël in Gaza mogelijk genocide pleegt. Verschillende mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International en Human Rights Watch, evenals Joodse historici en onderzoekers zoals Raz Segal, hebben sindsdien vastgesteld dat Israël zich in Gaza schuldig maakte aan genocide. De Israëlische leiders Netanyahu en voormalig minister Gallant worden door het Internationaal Strafhof gezocht voor het plegen van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.
Dat niet alleen het leed van Israëlische slachtoffers erkend moet worden, maar dat vooral ook de misdaden van Israël erkend en veroordeeld moeten worden, wordt duidelijk aan de hand van de actuele ‘Gazaficatie van de Westelijke Jordaanoever’, waar geen Hamas bestaat. Op de Westoever intensiveert het Israëlische leger zijn genocidale aanvallen op vluchtelingenkampen, steunt het zionistische pogroms die de boerderijen van de Palestijnen vernietigen, verricht het arbitraire arrestaties, en zet het sluipschutters in die zelfs kinderen vermoorden. Inmiddels zijn 40 duizend Palestijnen op de Westoever gedwongen verdreven uit hun woongebied.
Dat Francesca Albanese de Israëlische apartheidsstaat beschuldigt van deze massale oorlogsmisdaden is terecht en begrijpelijk, net zo goed als zij ook het leed onder de Israëliërs erkent. Net als de PvdA en GroenLinks kijken miljoenen voorvechters van mensenrechten, academici, Joodse vredesorganisaties en activisten uit naar deze speciale VN-adviseur, die de moed heeft op te komen voor de mensenrechten, en de waarheid benoemt om Israëlische genocide in de bezette gebieden van de rivier tot de zee te stoppen.
Aandacht voor de Israëlische slachtoffers – van de kant van Nederlandse partijen en op het wereldtoneel – was er vanaf het begin en is er nog steeds. In tegenstelling tot wat de auteurs beweren, is juist het gebrek aan aandacht voor de Israëlische straffeloosheid het – inmiddels structurele – probleem. Bijvoorbeeld: in tegenstelling tot de sancties tegen Rusland onderhouden Nederlandse universiteiten, instellingen en het bedrijfsleven nog steeds banden met Israëlische partners, ook al hadden die banden volgens het oordeel van het Internationaal Gerechtshof al lang verbroken moeten zijn.
Wat mijn Joodse vrienden en mij verbindt, is de daadkracht en toewijding van Francesca Albanese aan het internationaal recht, en onze overtuiging dat een einde aan Israëlische straffeloosheid een voorwaarde is voor verbinding, vrede, gelijkwaardigheid en gelijke mensenrechten From the River to the Sea.
Dit is een opinieartikel dat niet per se de mening van The Rights Forum weergeeft.
