De Amerikaanse senator Bernie Sanders heeft zich in een videoboodschap uitgesproken voor het Palestijnse recht op zelfbeschikking en gelijkheid.
De Amerikaanse senator Bernie Sanders heeft zich in een videoboodschap uitgesproken voor het Palestijnse recht op zelfbeschikking en gelijkheid. Zijn gedreven toespraak roept twee vragen op. Was zijn speech een pleidooi voor de BDS Movement? En waar blijven de Nederlandse politici?
Bernie Sanders, boegbeeld van de progressieve vleugel van de Democratische partij in de VS, sprak zondag in een videobericht de aan ‘vijftig jaar Israëlische bezetting’ gewijde conferentie van de linkse Israëlische Meretz-partij toe. De vooral onder jongeren populaire senator benadrukte in zijn korte maar inspirerende toespraak de noodzaak om te komen tot een internationale coalitie, verenigd rond progressieve waarden als gelijkheid, rechtvaardigheid en solidariteit. Zo kun je de wereld veranderen, aldus Sanders, en dus ook het ‘Israëlisch-Palestijnse conflict’.
We are now in the 50th year of Israel’s occupation, an occupation which denies basic Palestinian rights while failing to deliver Israel real security. I know so many of you agree with me when I say: this occupation must end. Peace – real peace – means security not only for every Israeli, but for every Palestinian. It means supporting self-determination, civil rights and economic well-being for both peoples.
Sanders, die Israël opriep de bezetting te beëindigen en de Palestijnen als gelijkwaardig te zien, presenteert in zijn speech een kristalheldere visie. Wie niet beter zou weten, denkt te luisteren naar een pleidooi voor de internationale BDS Movement: Sanders’ woorden passen één op één in de filosofie en eisen van de vanuit de Palestijnse burgersamenleving opgerichte beweging voor Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS).
Het tegendeel is echter waar. Begin mei zette Sanders zich in een interview met Al-Jazeera juist af tegen de BDS-beweging. Gevraagd of hij BDS ziet als een ‘vreedzaam en legitiem protestmiddel’, stelde Sanders van niet. De Israëlische krant Haaretz concludeert dat het interview uitwijst waar de grenzen voor kritiek op Israël in de Amerikaanse politiek nog altijd liggen, en merkt op dat de voorstellen voor anti-BDS-wetgeving in het Amerikaanse Congres door zowel Republikeinen als Democraten worden gesteund.
Hoe gaat Nederland om met vijftig jaar bezetting? Is door de politiek überhaupt stilgestaan bij vijftig jaar Israëlische bezetting – bijvoorbeeld door solidariteit te betuigen met het Palestijnse volk, dat niet alleen slachtoffer is van het Israëlische regime, maar ook van de passiviteit van landen als Nederland en van de EU? Gezien de extreme aanleiding is dat een logische verwachting, waaraan moet worden toegevoegd dat Nederland in 1967 door middel van omstreden wapenleveranties heeft bijgedragen aan de nu vijftigjarige bezetting.
Vooralsnog blijft het stil in de internationale hoofdstad van Vrede en Recht. Toen Rusland de Krim annexeerde was Nederland er als de kippen bij om een boycot van de dader te steunen, maar de Palestijnen wachten al vijftig jaar op diezelfde slagvaardigheid ten aanzien van hun bezetter. Het momentum om Israël de wacht aan te zeggen en de Palestijnen te laten weten dat zij niet worden vergeten gaat geruisloos voorbij. Niet alleen aan de politiek, ook aan de vakbonden. Van de FNV had – gezien de beginselen ten aanzien van internationale betrokkenheid – tenminste een publieke solidariteitsverklaring verwacht mogen worden, maar ook die organisatie laat het afweten. Geen daden, en zelfs geen woorden.
