Nikolaos van DamVan het bloedbad van Deir Yasin tot Operatie al-Aqsa Vloed: 75 jaar Israëlische oorlogsmisdaden

De aanval van Hamas op 7 oktober 2023 had eenvoudigweg kunnen worden voorkomen, als Israël bereid was geweest om lang geleden vrede te sluiten met de Palestijnen. Er waren verschillende gelegenheden, maar Israël stelde zich voor dat het de Palestijnse bezette gebieden voor onbepaalde tijd zou kunnen behouden, uiteindelijk met zo min mogelijk Palestijnen. Israël was ervan overtuigd dat het min of meer overal mee weg kon komen, zonder enige vorm van verantwoording, omdat zijn talloze oorlogsmisdaden en schendingen van het internationaal recht werden gedoogd door het grootste deel van de westerse wereld, met name door de Verenigde Staten en de Europese Unie. Deze entiteiten delen daarom medeverantwoordelijkheid voor de misdaden van Israël.

Koloniale operatie

Dit alles begon natuurlijk niet op 7 oktober 2023, toen de islamitische verzetsbeweging (Hamas) Israël aanviel en ongeveer elfhonderd mensen doodde. Het begon eigenlijk al in het midden van de negentiende eeuw, toen het zionisme voor het eerst vorm kreeg als een evangelische christelijke eschatologische visie en als een zogenaamde poging om de Joden van Europa te redden van antisemitisme. Tegen het einde van die eeuw was het zionisme getransformeerd in een koloniale operatie in Palestina, gericht op de inheemse bevolking als vreemdeling in eigen land, hen beschouwend als een groot obstakel bij het bouwen van een moderne zogenaamde ‘democratische’ Joodse staat in het hart van de Arabische wereld. [1]

Het Israëlische concept van ‘democratie’ werd door de zionisten alleen op Joden toegepast, niet op de Palestijnen, de oorspronkelijke inwoners van Palestina. Deze werden genegeerd, of hooguit beschouwd als een hinderlijk struikelblok op de weg naar een volledige zionistische Joodse overheersing van heel Palestina.

De buitenlandse zionisten, afkomstig uit Europa, de Verenigde Staten en elders, gedroegen zich als koekoeksvogels die hun eieren in het nest van een vreemde legden, namelijk dat van de Palestijnen, en het vervolgens monopoliseerden om de oorspronkelijke bewoners er uit te duwden.

Al in de jaren 1920 en 1930, toen duidelijk werd dat de zionistische Joden naar Palestina waren gekomen om het land over te nemen, begonnen de Palestijnen zich sterk te verzetten tegen hun komst, en kwamen ze herhaaldelijk in opstand, maar zonder resultaat. Hun recht op zelfbeschikking werd simpelweg genegeerd door de zionisten, het Britse Mandaat en anderen.

Ontelbare 7 oktobers

Het ontstaan van Israël, en de daaropvolgende geschiedenis, is gebaseerd op wijdverbreid zionistisch-Joods terrorisme. Terwijl de enkele datum ‘7 oktober’ traumatisch kan zijn voor veel Israëli’s, zijn er ontelbare data die veel erger waren voor de Palestijnen, vanwege de talloze zionistische en Israëlische terreurdaden, die zeker niet zijn vergeten.

Ik herdenk hier in het bijzonder het bloedbad van Deir Yasin van 9 april 1948, omdat het in feite het begin was van het zogenaamde Israëlische ‘Plan Dalet’, dat bedoeld was om de grootschalige etnische zuivering tegen de Palestijnen uit te voeren. Het werd uitgevoerd (al vóór de proclamatie van de staat Israël) door de zionistische terreurgroep Irgun en de Stern Gang, respectievelijk geleid door Menahem Begin (uit Wit-Rusland) en Yitzhak Shamir (uit toenmalig Polen), beiden later premier van Israël. Het zou onrealistisch zijn voor de Israëli’s en pro-Israëlische groepen om te verwachten dat de Palestijnen en anderen deze oorlogsmisdaden eenvoudigweg zouden vergeten en vergeven.

De antisemiet Balfour

Degenen in het Westen die het zionisme hebben gesteund, hebben één element gemeen: ze wilden dat de Joden ergens elders naartoe migreerden, maar niet naar hun eigen landen. Dit gold zowel voor de eerste christelijke ‘zionisten’, voor Lord Balfour van de beruchte Balfour-verklaring, als voor de meeste buitenlanders die Israël ondubbelzinnig hebben gesteund. Balfour – die zelf niet verborg dat hij een antisemiet was – wilde niet dat de vervolgde Joden uit Rusland en andere delen van Oost-Europa naar Groot-Brittannië kwamen. Hij wilde ze gemakshalve naar elders sturen, in dit geval naar Palestina.

Een soortgelijke positie werd ingenomen door veel pro-Israëlische mensen. Als men al die pro-Israëlische landen en mensen zou vragen of zij bereid zouden zijn om de miljoenen Joden die in Israël wonen op te nemen en hartelijk te verwelkomen als nieuwe burgers in hun eigen land, zouden ze waarschijnlijk geschokt en verontwaardigd zijn, omdat ze liever het probleem blijven doorschuiven naar anderen, in dit geval naar de Palestijnen en de Arabische landen.

Ik woonde eens een lezing bij van een Israëlisch parlementslid, die enthousiast de eerste 18 sleutelwoorden van de Balfour-verklaring voorlas, waarin stond dat Groot-Brittannië ‘welwillend stond tegenover de oprichting in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk’. Maar dezelfde Israëliër liet gemakshalve het tweede deel weg, waarin stond dat ‘niets zal worden gedaan dat de burgerlijke en religieuze rechten van de bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina zou kunnen schaden’. Met andere woorden, de Joodse immigranten naar Palestina moesten natuurlijk volledig rekening houden met de overgrote meerderheid van zo’n 90 procent (!) van de bevolking.

Als de principes van de Balfour-verklaring – op zichzelf al onrechtmatig – zouden zijn gerespecteerd, zou het niet zo’n groot probleem zijn geweest voor de Palestijnen, maar de zionistische Joden deden dat niet en negeerden in de praktijk volledig het tweede deel. Aanvankelijk werden de zionistische Joden ‘Palestijnse burgers’ onder het Britse Mandaat over Palestina. Na de oprichting van Israël begonnen ze echter het bestaan van Palestina en de Palestijnen te ontkennen. Ze bleven liegen met hun fantasierijke leuzen zoals dat Palestina ‘een land zonder volk’ zou zijn, ‘voorbestemd voor de Joden’, die een ‘volk zonder land’ zouden zijn.

Op de agenda gezet

Het belangrijkste doel van Hamas om Israël op 7 oktober 2023 aan te vallen, genaamd Operatie Al-Aqsa Vloed, kan niets anders zijn geweest dan Palestina weer op de politieke agenda te krijgen, want er was geen enkele manier waarop Hamas ooit had kunnen denken dat ze met hun hang gliders, motorfietsen, machinegeweren en amateur-raketten de oorlog tegen Israël, dat veruit het machtigste leger van het Midden-Oosten heeft, zouden kunnen winnen. En Hamas is er inderdaad in geslaagd Palestina weer op de politieke agenda te krijgen, zij het tegen een rampzalige menselijke en materiële prijs, die misschien veel hoger werd dan verwacht. Hoe dan ook, Hamas had nooit ook maar de minste kans om het bestaan van Israël te bedreigen.

Zonder de aanval van Hamas zou Palestina geleidelijk van de politieke agenda zijn verdwenen, des te meer omdat Israël erin leek te slagen de kernkwestie van Palestina te omzeilen door afzonderlijke vredesakkoorden te sluiten met verschillende Arabische via de zogenaamde Abraham-akkoorden.

From the river to the sea

Israël heeft geen lessen getrokken uit de oorlog van oktober 1973, die alleen werd begonnen door Egypte en Syrië om hun bezette gebieden van de Sinaï-woestijn en de Golanhoogten terug te krijgen. Israël heeft zich onrealistisch voorgesteld dat het deze bezette gebieden voor altijd zou kunnen behouden. [2] Daarom kwam de Egyptisch-Syrische aanval op 6 oktober 1973 als een complete verrassing, net zoals de aanval van Hamas vijftig jaar later op 7 oktober 2023. Door zijn arrogantie van machtsoverwicht was Israël destijds totaal niet geïnteresseerd in vredesbesprekingen met Egypte, laat staan met Syrië.

Israël was nog minder geïnteresseerd in een serieus vredesakkoord met de Palestijnen, omdat dat zou inhouden dat het de Palestijnse gebieden die het sinds de oorlog van juni 1967 had bezet, zou moeten opgeven, met misschien enkele uitwisselingen van grondgebied. Immers, de regerende Likud-partij had al in 1977 verklaard dat ‘Judea en Samaria niet aan enigerlei buitenlandse overheid zullen worden overgedragen’ en dat er ‘tussen de zee en de Jordaan alleen Israëlische soevereiniteit zal zijn’.

Terwijl de pro-Palestijnse slogan ‘From the river to the sea, Palestine will be free’ in verschillende pro-Israëlische westerse landen verboden en fel bekritiseerd werd als zijnde ‘een bedreiging voor Israël’, werd de soortgelijke Likud-slogan van Israël als vanzelfsprekend beschouwd zonder enige gevolgen voor Israël, hoewel deze al decennia werd geïmplementeerd met vele oorlogsmisdaden ten koste van de Palestijnen.

Gezien het partijprogramma van Likud kan het als vanzelfsprekend worden beschouwd dat geen enkele door Likud geleide Israëlische regering sinds 1977 ooit bereid is geweest zich terug te trekken uit de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, laat staan de tweestatenformule te accepteren.

De aanwezigheid van zo’n 750 duizend illegale Joodse kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem is de duidelijkste indicator van Israëls intentie om daar voor altijd te blijven. De nederzettingen werden af en toe bekritiseerd door westerse landen als zijnde ‘niet bevorderlijk voor vrede’, maar dat was zo ongeveer alles. Afgezien van enkele kritische politieke uitspraken waren er geen sancties, en Israël werd door veel westerlingen geromantiseerd als zijnde ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’, met ‘het meest morele leger ter wereld’, dat ‘de woestijn liet bloeien’, en andere onrealistische propagandistische zionistische clichés. En dat op een moment dat Israël verantwoordelijk was voor duizenden, zo niet miljoenen oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid, etnische zuiveringen, genocide en ernstige vormen van discriminatie tegen de Palestijnen, zowel binnen Israël zelf als in de Palestijnse bezette gebieden van 1967. [3]

Perspectieven

De kernkwestie is nu niet alleen een staakt-het-vuren in Gaza, maar veel meer om een definitieve oplossing te bewerkstelligen voor de Palestijnen en de Israëlische aanwezigheid in hun land Palestina en in de Arabische regio. Alleen een vredesakkoord zal voorkomen dat soortgelijke aanvallen in de toekomst opnieuw plaatsvinden, omdat de aanleiding dan zal zijn weggenomen. De enige manier voor Israël om veiligheid te krijgen, is vrede te sluiten met de Palestijnen en zijn Arabische buren.

Wat zijn de perspectieven voor de toekomst? Er lijken twee hoofdscenario’s te zijn:

1. Voortzetting van de Israëlische agressie zoals die vanaf het prille begin van de zionistische aanwezigheid in Palestina tot op heden heeft plaatsgevonden. Dit scenario betekent oorlog voor onbepaalde tijd, zonder enige reële vooruitzichten op vrede en veiligheid voor zowel Israël als de regio. Het zal steeds meer vijanden creëren voor Israël, net zoals in de afgelopen eeuw is gebeurd. En het zal verschillende generaties duren voordat de Arabische haat, veroorzaakt door Israëls gedrag, misschien uiteindelijk zal afnemen en enigszins zal verdwijnen, als dat al ooit gebeurt. Zelfs na 45 en 30 jaar, sinds Egypte en Jordanië vredesakkoorden met Israël ondertekenden, zijn hun betrekkingen met Israël nog steeds extreem kil, vooral vanwege het agressieve gedrag van laatstgenoemde, inclusief zijn vele oorlogsmisdaden.

2. Israël neemt het ‘risico’ om vrede te sluiten met zijn vijanden in de regio door zich volledig terug te trekken uit de Palestijnse bezette gebieden (1967) en de Golanhoogten, en de oprichting van een Palestijnse staat te accepteren. Vrede sluiten met al zijn Arabische buren biedt echter geen waterdichte garantie dat er nooit verantwoording van Israël zal worden geëist, en dat er in de toekomst nooit Arabische aanvallen tegen Israël zullen plaatsvinden met het doel om af te rekenen voor de straffeloosheid van Israëls talloze oorlogsmisdaden in het verleden. De Russische zionistische leider Ze’ev Jabotinsky schreef al in 1923 dat ‘zolang de Arabieren voelen dat er ook maar de minste hoop is om [de zionistische Joden in Palestina] kwijt te raken, ze deze hoop zullen blijven koesteren’. [4] Zolang Israël zijn militaire superioriteit behoudt, zal het echter niet in werkelijk gevaar verkeren.

Tot vrede dwingen

Het eerste scenario betekent dat er nooit vrede zal zijn voor Israël en zijn buren. Het alternatief betekent dat er hoogstwaarschijnlijk vrede zal zijn voor Israël en zijn buren. Aangezien Israël momenteel niet bereid is zich vrijwillig terug te trekken uit de Palestijnse bezette gebieden (en die van Syrië en Libanon), zal het daartoe gedwongen moeten worden. Dit is ook in het belang van Israëls supporters, zeker op de lange termijn. Zolang de landen die Israël steunen echter niet bereid zijn Israël daartoe te dwingen, moeten ze accepteren dat er voor onbepaalde tijd oorlog zal zijn, wat zowel tegen hun eigen belangen als tegen die van de volkeren van het Midden-Oosten ingaat.

Een weigering om Israël tot vrede te dwingen kan indirect leiden tot het ongewild betrekken van verschillende landen in een nog bredere grootschalige regionale oorlog, met mogelijk verwoestende gevolgen, ook voor de Arabische bondgenoten van verschillende westerse landen, zo niet voor Israëls eigen westerse supporters. In plaats van een vermeend strategisch voordeel voor zijn bondgenoten en vrienden, zal Israël – met zijn talrijke kernwapens – waarschijnlijk eerder een enorme last en een gevaar blijken te zijn voor de hele regio en daarbuiten.

Er is een uitweg naar een oplossing. Het is slechts een kwestie van het juiste alternatief kiezen, om verdere vermijdbare rampen te voorkomen.

Een Engelstalige versie van dit artikel werd op 1 oktober 2024 gepubliceerd op de website Fanack onder de kop From the Deir Yasin Massacre to Operation Al-Aqsa Flood. 75 years of Israeli war crimes.