Zaterdag werd de Palestijns-Amerikaanse journalist Ali Abunimah in Zürich van straat geplukt en vastgezet. Maandagavond werd hij het land uitgezet. Op weg naar huis deed hij op X zijn verhaal, waarvan hier een Nederlandse vertaling.
Ter inleiding: Ali Abunimah is onder meer mede-oprichter en executive director van het online medium Electronic Intifadah, begenadigd auteur, en een gezaghebbende stem in het Israël/Palestinadebat. Hij was in Zwitserland om lezingen over Palestina te geven. Vrijdag werd hij bij aankomst in het land ondervraagd en toegelaten, maar een dag later in Zürich gearresteerd en vastgezet. Maandagavond werd hij op het vliegtuig naar huis gezet.
Hieronder een licht geredigeerde vertaling van zijn eerste reactie, geschreven in het vliegtuig, en tijdens een tussenstop in Istanbul op X geplaatst. Abunimah heeft de Amerikaanse nationaliteit en woont in Chicago.
Ik ben vrij! Ik schreef dit in het vliegtuig en post het meteen na de landing in Istanbul. Maandagavond werd ik in handboeien naar het vliegveld van Zürich gebracht, in een kleine metalen kooi in een gevangenisbus zonder ramen, en door de politie tot in het vliegtuig begeleid. Dit na drie dagen en twee nachten in een Zwitserse gevangenis te hebben doorgebracht, afgesneden van communicatie met de buitenwereld, 24 uur per dag in een cel met één celgenoot, zonder toestemming om contact op te nemen met mijn familie.
Zaterdag werd ik tijdens een politieverhoor in het bijzijn van mijn advocaat beschuldigd van ‘overtreding van de Zwitserse wet’, zonder me te vertellen aan welk misdrijf ik me in Zwitserland schuldig heb gemaakt, en zonder een aanklacht te formuleren. Zover ik weet ben ik van geen enkel misdrijf beschuldigd en werd ik vastgehouden in ‘administratieve detentie’.
Zondagochtend werd ik uit mijn cel gehaald voor ondervraging door agenten van de Zwitserse inlichtingendienst van het ministerie van Defensie. Dit zonder de aanwezigheid van mijn advocaat. Mij werd geweigerd om haar, of mijn familie, te bellen. Ik weigerde zonder mijn advocaat met hen te spreken, en liet me terugbrengen naar mijn cel.
Tijdens mijn gevangenschap weigerde ik elke maaltijd en elke kop koffie of thee die me werd aangeboden. Dit afgezien van de laatste maaltijd, toen ik al wist dat ik naar huis zou gaan. Ik accepteerde alleen water, waar ieder mens recht op heeft.
Dit alles vond plaats nadat ik op zaterdag rond 13.30 uur, op weg naar de Palestina-lezing, op straat door undercoveragenten werd opgepakt, geboeid, in een ongemarkeerde auto gedwongen, en rechtstreeks naar de gevangenis werd gereden.
Mijn misdaad’? Ik ben een journalist die opkomt voor Palestina, en zich uitspreekt tegen de genocide en koloniale wreedheid van Israël en degenen die daaraan meewerken. Ik kwam naar Zwitserland op uitnodiging van Zwitserse burgers om te praten over gerechtigheid voor Palestina, en over verantwoording voor een genocide waaraan ook Zwitserland medeplichtig is.
Maar terwijl ik – nog voordat ik ook maar de kans had gehad om een woord te zeggen – als een gevaarlijke crimineel naar de gevangenis werd gesleept, kreeg de Israëlische president Isaac Herzog – die aan het begin van de genocide verklaarde dat er in Gaza geen onschuldige burgers zijn – in Davos de rode loper uitgerold. Een loper gedrenkt in het bloed van de meer dan 47 duizend tot dusver bekende slachtoffers van de genocide. En dat van de duizenden anderen die nog steeds onder het puin liggen, of die zijn gestorven als gevolg van de opzettelijke ontzegging van voedsel en medische zorg.
En op deze zelfde (maan)dag reist Netanyahu vrijelijk naar Polen om de spot te drijven met de Auschwitz-herdenking. Dit ondanks een openstaand arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof. Ziehier de perverse, onrechtvaardige wereld waarin we leven. [Het bezoek van Netanyahu vond uiteindelijk niet plaats – red.]
Mijn beproeving in de gevangenis duurde drie dagen, maar dat was meer dan genoeg om met nog meer bewondering te kijken naar de Palestijnse helden die maanden en jaren in de gevangenissen van hun genocidale onderdrukker moeten zien te doorstaan. Meer dan ooit besef ik dat wij onze schuld aan hen nooit kunnen terugbetalen, dat ze allemaal vrij moeten komen, en dat zij onze blijvende aandacht moeten krijgen.
De politie gaf me mijn telefoon pas terug bij de gate van het vliegtuig. Daarom zie ik pas nu de overweldigende steun en solidariteit van over de hele wereld. Ik ben iedereen die voor me is opgekomen heel erg dankbaar. Ik ben vooral mijn advocaat Dina Raewel en haar team dankbaar, net als mijn vrienden in Zürich van wie ik achteraf hoorde dat ze buiten de gevangenis hebben gedemonstreerd, mijn familie, mijn collega’s bij de Electronic Intifada en vele anderen. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat zich buiten die betonnen kamer afspeelde! Ik dank jullie uit de grond van mijn hart.
Ik zal snel mijn hele verhaal doen, mogelijk in een @intifadalivestream in de komende twee dagen. Dit omdat het belangrijk is dat mensen zich realiseren tot welke diepten hun westerse zogenaamde ‘democratieën’ zijn gezonken, dienstbaar aan het genocidale zionisme.
Op dit moment ben ik blij dat ik op weg naar huis ben. Ik kijk ernaar uit om mijn vader en moeder te knuffelen, te douchen en in mijn eigen bed te slapen. Journalistiek is geen misdaad! Opkomen voor Palestina is geen misdaad! Opkomen tegen het racistische, genocidale zionisme is geen misdaad!
Zeg het samen met mij: From the River to the Sea, Palestine Will Be Free!
