De Gaza-crisis heeft na tien jaar een schrikbarend dieptepunt bereikt. Een beschamend dieptepunt ook, want de wereld blijft passief toekijken hoe de Palestijnen lijden. Zij zijn tenslotte geen joden.
Hoe zou de wereld reageren als 1,9 miljoen joden gedwongen waren op een klein stuk land te leven, dat ze niet konden verlaten omdat een vijandige mogendheid hen dat belette? En als die mogendheid het hen vrijwel onmogelijk zou maken hun producten te exporteren, en de import van elementaire levensbehoeften op een absoluut minimum hield, waardoor de bewoners niet in eigen levensonderhoud konden voorzien, en tweederde van hen afhankelijk was van humanitaire hulp?
Wat zou de wereld doen als in dat gebied – dat, zeg, tweemaal zo groot is als Texel – inmiddels een dramatisch gebrek aan brandstof heerste, waardoor de bewoners hooguit drie uur per etmaal stroom hadden, vers voedsel niet konden bewaren en geen schoon drinkwater hadden? Als hun medische en andere publieke voorzieningen nauwelijks nog functioneerden? En als de VN waarschuwde dat hun leefgebied binnen drie jaar definitief uitgeput en onbewoonbaar zou zijn?
Wat zou de wereld zeggen als die bevolking van 1,9 miljoen joden voor 70 procent bestond uit vluchtelingen en hun nakomelingen? Vluchtelingen die in 1948 door diezelfde vijandige mogendheid van huis en haard waren verdreven? Die al 69 jaar wachtten op het moment dat zij konden terugkeren naar hun huizen, en op de compensatie voor hun gestolen bezittingen waarop zij al die tijd al recht hadden? En als een half miljoen van hen al 69 jaar in uitpuilende vluchtelingenkampen leefde?
Hoe zou de wereld reageren? Hoe zou de Nederlandse regering reageren? En de Nederlandse samenleving?
Zouden we de bevolking aan haar lot overlaten? Zouden we tegen die 1,9 miljoen joden zeggen dat ze maar moesten leven met de al tien jaar durende belegering, met de drones die permanent boven hun hoofden zoemden, en met de kogels die op hen werden afgeschoten als ze te dicht bij de grens kwamen? En dat ze zich vooral koest moesten houden in hun openluchtgevangenis, omdat de vijandige mogendheid anders opnieuw met een genadeloos offensief ‘het gras zou komen maaien’, er opnieuw duizenden mensen zouden omkomen en tienduizenden dakloos zouden worden, en een nóg groter deel van de bevolking getraumatiseerd zou raken?
Zouden we misschien tegen elkaar zeggen dat mensen zoals zij eigenlijk geen mensenrechten verdienen? Of dat het eigenlijk allemaal hun eigen schuld is? Omdat een minimaal percentage van hen incidenteel zelfgemaakte raketten op de vijandige mogendheid afschiet? En anders wel tunnels graaft om goederen in te voeren, en zelfs ‘terreurtunnels’ om mogelijk een uitval tegen de onderdrukker te doen? Zouden we misschien ook tegen elkaar zeggen dat hun politieke leiders stiekem stuk voor stuk miljonair zijn, en best twee miljoen monden zouden kunnen voeden?
Het antwoord op al deze vragen is: nee. Dat zouden we niet denken, zeggen en doen. Integendeel. We zouden verontwaardigd zijn en in beweging komen. We zouden grootschalige hulp bieden. En we zouden zware politieke druk uitoefenen op de vijandige mogendheid om een eind te maken aan de onmenselijke behandeling van de bevolking. En terecht.
Waarom laten we de bevolking van Gaza dan stikken nu die niet uit joden, maar uit islamitische en christelijke Palestijnen bestaat?
Het probleem is allang niet meer de bezetting. Het probleem is het gedogen ervan.
Ramsey Nasr Schrijver / dichter / acteur
