Een filmpje van een kwartier geeft een schrijnend beeld van de vernedering die Palestijnen dagelijks ondergaan bij de talloze roadblocks en checkpoints in bezet gebied. Ze worden als vuil behandeld.
Het Diensten en Onderzoek Centrum Palestina (docP) vestigde de aandacht op een bijzonder filmpje. Het duurt een kwartier en bestaat uit een handvol fragmenten, gefilmd bij roadblocks en checkpoints op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Bij deze controlepunten, waarvan er honderden zijn, moeten Palestijnen hun identiteitsbewijzen en vergunningen laten zien aan militairen van de Israëlische bezettingsmacht, en uitleggen waar ze naar onderweg zijn.
Bekend zijn de beelden van de drukke checkpoints waar grote aantallen Palestijnen door betraliede corridors worden geperst en tot uren wachten gedwongen zijn. De checkpoints in het filmpje zijn kleiner en rustiger. Sommige liggen aan landwegen, waar zo nu en dan iemand voorbijkomt. Maar de manier waarop de bevolking wordt behandeld is even schrijnend.
Gewone mensen zijn het, die de checkpoints passeren. Burgers, veelal te voet onderweg naar een volgend dorp, naar hun werk, familie, een ziekenhuis of een bushalte. Zwaarbewapende militairen, de meesten jong, controleren hun papieren en ondervragen hen: waar kom je vandaan, waar ga je heen, wat moet je daar? We zien Palestijnen eindeloos uitleg geven en bijna op hun knieën gaan om doorgelaten te worden. Geregeld tevergeefs. Een jonge vrouw met een huilend kind wordt teruggestuurd naar het dorp Kalil, omdat in haar papieren staat dat ze daar woont; dan heeft ze daarbuiten niets te zoeken. Een man wordt verboden zijn vrouw en zoon naar het ziekenhuis te vergezellen; nergens voor nodig, ze kunnen best alleen.
Bezetting corrumpeert, luidt het gezegde. Dat zien we in het filmpje terug in het machtsmisbruik van de jonge militairen en hun minachting voor de Palestijnse bevolking, die als vuil wordt behandeld. Wachtende Palestijnen worden van links naar rechts gecommandeerd, anderen worden van leugens beschuldigd en gesard. Belediging wordt op vernedering gestapeld.
Het filmje geeft een beklemmend beeld van het alledaagse gezicht van de bezetting. Een beeld van onderdrukking en onvrijheid, van een bevolking die zich niet vrij kan bewegen in haar eigen land. Die niet alleen gebonden is aan een stelsel van vergunningen die geweigerd en zomaar ingetrokken kunnen worden, maar ook aan de willekeur van de bezettingsmacht. ‘Waar kan ik naartoe?’, roept de jonge vrouw uit het dorp Kalil wanhopig tegen de militair die haar de doorgang weigert. ‘Waarom doe je ons dit aan?’
Ja, waarom? In al zijn eenvoud maakt het filmpje duidelijk waarom er dringend een eind aan de bezetting moet komen.
