Op 15 mei wordt de Nakba herdacht, de etnische zuivering van de Palestijnse bevolking die eind 1947 begon en nooit is gestopt. Het is de hoogste tijd dat dit perspectief wordt erkend voordat Israël de Nakba kan voltooien.
Met de term Nakba (‘Catastrofe’) duiden de Palestijnen de volledige ontwrichting van hun samenleving aan die gepaard ging met de stichting van de staat Israël op 14 mei 1948. Tussen eind 1947 en begin 1949 werden minstens 750 duizend Palestijnen – meer dan 60 procent van de Palestijnse bevolking – door Joods-Europese strijdgroepen van huis en haard verdreven. Ruim vijfhonderd Palestijnse dorpen en steden werden ontvolkt en veelal met de grond gelijk gemaakt.
De Nakba was geen ‘verdedigingsoorlog’ van een dappere nieuwe staat. Sterker, Israël kon alleen worden gesticht dankzij de verdrijving van 391 duizend Palestijnen in de zes voorafgaande maanden. Tussen begin november 1947 en 14 mei 1948 werden al ten minste 250 Palestijnse dorpen ontvolkt en negen steden geheel of gedeeltelijk van hun Palestijnse bevolking ontdaan.
Nederlanders kregen een heel ander narratief voorgeschoteld. De verdrijving en vlucht van de Palestijnen werd hier geframed als bijproduct van de aanval van een ‘overmacht van Arabische legers’ als antwoord op de stichting van Israël. We leerden dat de jonge staat hen op wonderbaarlijke wijze wist te verslaan. In werkelijkheid waren die legers qua organisatie, bewapening en in aantal inferieur, en kwamen zij zes maanden te laat.
Deze en andere feiten over de Nakba kwamen aan het licht door onder meer Israëlisch archiefonderzoek waarover wij eerder schreven. Ook de plunderorgie waarbij in 1948 alle bezittingen van honderdduizenden verdreven Palestijnen door Joodse Europeanen werden geroofd, werd bekend uit Israëlisch archiefonderzoek. Een citaat uit ons artikel hierover illustreert de ingrijpende gebeurtenis die in Nederland onbekend is:
Als een ‘zwerm sprinkhanen’ stortten de Joodse inwoners van de Israëlische staat-in-wording zich in 1948 op de bezittingen van de verdreven of gevluchte Palestijnen. Tienduizenden huizen, winkels, warenhuizen, werkplaatsen, fabrieken, boerderijen, moskeeën en kerken werden leeggeroofd.
De Nakba vormt ook de oorsprong van de Palestijnse vluchtelingencrisis – de langst bestaande ter wereld. Tweederde van de bijna 15 miljoen wereldwijd levende Palestijnen is vluchteling of nazaat daarvan. Van het totale aantal Palestijnen leeft nog slechts de helft binnen hun historische thuisland, en slechts iets meer dan een derde op de plek waar zijn of haar wortels liggen.
Van de Palestijnse vluchtelingen zijn er 5,9 miljoen als zodanig geregistreerd. Zij vallen onder de hoede van VN-hulporganisatie UNRWA. Daarvan er 2,5 miljoen geregistreerd in door Israël bezet Palestijns gebied, 2,4 miljoen in Jordanië en een miljoen in Libanon en Syrië. Ruim 1,8 miljoen vluchtelingen leven nog altijd in een van de 58 verstedelijkte vluchtelingenkampen die na de Nakba werden opgericht voor hun tijdelijke opvang. In de Gazastrook is tweederde van de circa 2,3 miljoen inwoners vluchteling, levend in kampen met inmiddels bekende namen als Jabalya, Nuseirat, Khan Yunis en Rafah.
De Nakba heeft de Palestijnse samenleving compleet verwoest en bepaalt 77 jaar later het leven van de meeste Palestijnen. Zo wachten de 5,9 miljoen vluchtelingen nog steeds tot hun recht van terugkeer wordt gehonoreerd. Niemand is nog schadeloos gesteld of gecompenseerd. De Nakba is altijd en overal tastbaar aanwezig, zelfs in de bossen die Israël na zijn stichting met hulp van misleide (ook Nederlandse) donateurs is gaan aanplanten om de ruïnes van de ontvolkte dorpen aan het zicht te onttrekken.
De enorme impact van de Nakba is bij het Nederlandse publiek zo goed als onbekend. Op scholen, in media en de politiek wordt de mythische oorsprong van Israël nog steeds overeind gehouden. Op de achtergrond figureren de Palestijnen. Wat hen is overkomen en hoe dat in het hier en nu hun levens bepaalt, is amper bekend. Hun verhaal is, net als hun dorpen, uitgewist.
Dat is een ernstig feit. Ten eerste omdat de waarheid ons is (en wordt) onthouden, ten tweede omdat hierdoor de verbinding met het heden wordt gemist. Want de Nakba is nooit gestopt. Zo bezette Israël in juni 1967 alsnog de 22 procent van het Mandaatgebied Palestina – Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook – die het in 1948 niet in bezit had kunnen krijgen. Daarbij werden 400 duizend Palestijnen verdreven. Weer werd Nederlanders voorgehouden dat sprake was van Israëlische ‘zelfverdediging’; opnieuw had Israël een wonder verricht, zoals dat heette. De 400 duizend verdreven Palestijnen komen in die mythe niet voor.
Inmiddels duurt de bezetting van deze ‘Palestijnse gebieden’ 58 jaar, fungerend als springplank voor ‘Joodse’ kolonisering. Intussen leven 870 duizend Joodse kolonisten – vooral Europeanen, Amerikanen en Israëli’s – in honderden illegale nederzettingen die zijn gesticht op land waarvan de Palestijnen zijn – en nog elke dag – worden verdreven.
Anno 2025 worden in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever nog dagelijks huizen van Palestijnen gesloopt, en worden hele stadswijken ontvolkt en onleefbaar gemaakt. De streek Masafir Yatta, bekend van de film No Other Land, wordt etnisch gezuiverd. In de afgelopen maanden zijn op de Westoever ten minste 40 duizend Palestijnen verdreven.
In de Gazastrook leven de Palestijnen sinds 1967 onder bezetting en sinds 2007 onder een wurgende Israëlische blokkade. Elke paar jaar ‘maait Israël er het gras’ met vernietigende militaire campagnes waarbij vele duizenden doden vielen en infrastructuur werd vernietigd. Dat streven is nu uitgemond in genocide. Een kwestie van ‘zelfverdediging’ volgens Israël en zijn bondgenoten, die daartoe de geschiedenis laten beginnen op 7 oktober 2023 in plaats van in november 1947.
Ook deze framing wordt in Nederland door media, politici en anderen op grote schaal uitgevent. Dit terwijl Israël geen geheim maakt van zijn intentie om de 2,3 miljoen Palestijnen uit Gaza te verdrijven. Om te voorkomen dat de ontheemde bevolking nog iets heeft om naar terug te keren wordt alles, op inmiddels klassieke wijze, verwoest.
Israëls doel is annexatie van al het Palestijnse land, maar dan zonder Palestijnen. Dat was zo in 1947, in 1967, in 2025 en in alle tussenliggende jaren. Alles wijst erop dat het eindspel zich nu, na bijna tachtig jaar, open en bloot afspeelt: Israël staat op het punt de Nakba te voltooien.
Voor de Palestijnen is dit geen nieuws. Maar het overgrote deel van de Nederlandse bevolking weet van niets, misleid door 77 jaar desinformatie. De vraag die resteert is of dat zo blijft totdat de laatste Palestijn uit Palestina is verdreven. Het is daarom de hoogste tijd dat met name de media en het onderwijs een inhaalslag inzetten.
