Twee maanden geleden werd in vrijwel volledige stilte een dramatische mijlpaal gepasseerd: in het stadje Beita (Bayta) op de bezette Westelijke Jordaanoever viel de tienduizendste Palestijnse dode in het Israëlisch-Palestijnse conflict sinds het jaar 2000. Het slachtoffer was de 15-jarige Muhammad Abd al-Karim Hamayel.
Sinds het begin van de Tweede Intifada, eind september 2000, kwamen meer dan elfduizend Israëli’s en Palestijnen om het leven, oftewel gemiddeld bijna vijftig per maand, om precies te zijn 47. Van hen waren 42 Palestijn en vijf Israëli. Ook onder de gewonden (ruim 500 per maand) bedroeg het aantal Palestijnse slachtoffers (circa 460) het achtvoudige van het aantal Israëlische (circa 55). Die verhouding mag symbolisch heten voor het volstrekt asymmetrische karakter van het conflict.
Ruim twintig procent van de elfduizend doden waren kinderen. Onder hen is de verhouding nog veel schever: van de 2306 gedode kinderen waren 2172 Palestijn en 134 Israëli.
Tot deze categorie behoorde dus ook de tienduizendste gedode Palestijn, de 15-jarige Muhammad. De jongen werd op 11 maart door een militair in het hoofd geschoten tijdens een aanval van Israëlische kolonisten uit de illegale ‘nederzetting’ Itamar, gesteund door Israëlische militairen. De aanvallers probeerden een tot het stadje behorende – en bovendien in het Palestijnse B-gebied van de Westoever gelegen – heuvel over te nemen. De aanval mislukte, ten koste van meer dan honderd Palestijnse gewonden en het leven van Muhammad.
Bij de mijlpaal werd stilgestaan door Alison Weir, directrice van ‘If Americans Knew’, een Amerikaanse organisatie die de aantallen slachtoffers sinds het jaar 2000 bijhoudt. Het is ondenkbaar, schrijft Weir, dat de pers geen aandacht zou besteden aan een aanval van Palestijnse militairen en kolonisten op een Israëlisch stadje, helemaal als daarbij een 15-jarige Israëli door een militair werd doodgeschoten. Maar in dit geval zwegen de Amerikaanse media. Ook dat mag symbolisch heten voor het asymmetrische karakter van het conflict.
In Nederland is de berichtgeving over het algemeen al even onevenwichtig. Een week geleden wezen we daar nog eens op naar aanleiding van de belabberde berichtgeving van de NOS, en enkele weken eerder aan de hand van een propagandistisch artikel in de Volkskrant.
