De grootse lastercampagne tegen Labourleider Jeremy Corbyn is een schoolvoorbeeld van het opereren van de Israël-lobby. Wie zich openlijk tegen Israëls Palestinapolitiek keert, wordt als antisemiet aan de schandpaal genageld. In de Volkskrant levert Elma Drayer een bijdrage aan het besmeuren van Corbyn.
Nog nooit heeft Jeremy Corbyn gezegd dat joden hetzelfde recht op zelfbeschikking hebben als Palestijnen. Dat beweert althans Elma Drayer in haar column in de Volkskrant getiteld ‘Met een griezel als Jeremy Corbyn moet je niks te maken willen hebben’. De Labourleider rijdt een antisemitische schaats en vereert Palestijnse terroristen, betoogt Drayer. Zo’n figuur moet je buiten de deur houden, boycotten. Haar oproep is gericht aan de PvdA, waar Corbyn onlangs te gast was.
Een kleine twee weken eerder publiceerde Corbyn een opiniestuk in de Britse krant The Guardian, waarin hij onomwonden stelde dat het recht op joodse zelfbeschikking net zo min mag worden ontkend als de Palestijnse rechten en aspiraties. Het is niet de enige recente publicatie die duidelijk maakt dat Drayers verwijt aan Corbyn een verzinsel is. Een dikke maand eerder publiceerde Labour een gedragscode met betrekking tot antisemitisme. Daarin staat, onder verwijzing naar het Handvest van de Verenigde Naties, dat het joodse volk hetzelfde recht op zelfbeschikking heeft als ieder ander volk, en dat ontkenning daarvan een vorm van antisemitisme is:
Article 1(2) of the 1948 UN Charter refers to ‘respect for the principle of equal rights and self- determination of peoples’. The Party is clear that the Jewish people have the same right to self-determination as any other people. To deny that right is to treat the Jewish people unequally and is therefore a form of antisemitism.
In haar column plaatst Drayer Corbyn met onwaarheden en insinuaties in de hoek van het antisemitisme. Daarmee sluit ze aan bij de grootse lastercampagne die in het Verenigd Koninkrijk tegen de Britse oppositieleider wordt gevoerd en waaraan ook de Israëlische premier Netanyahu zijn steentje bijdroeg. In Nederland leverde het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) eerder een bijdrage aan wat al in 2016 een heksenjacht werd genoemd. Steekhoudende aanwijzingen dat Corbyn iets tegen joden zou hebben heeft die jacht niet opgeleverd.
Het als antisemiet aan de schandpaal nagelen van politieke tegenstanders is het favoriete wapen van de zogeheten ‘Israël-lobby’. Dit internationale conglomeraat van pressiegroepen, politici, publicisten, donoren en Israëlische ambassades heeft als missie Israëls Palestinapolitiek met alle beschikbare middelen te verdedigen. ‘Wie niet minstens éénmaal voor antisemiet is uitgemaakt telt niet mee’, is een bekende uitdrukking onder critici van die politiek.
Door Jan en alleman van antisemitisme te beschuldigen, hollen de zelfverklaarde bestrijders van het antisemitisme het belangrijke begrip antisemitisme juist tot op de bodem uit. Die collateral damage wordt voor lief genomen: het doel heiligt alle middelen. Het is kenmerkend voor het destructieve opereren van de Lobby en het nietsontziende karakter van de campagne tegen Corbyn.
Van alle kanten wordt Labour, en Jeremy Corbyn in het bijzonder, neergezet als doordrenkt van antisemitisme. Britse media buitelen over elkaar heen met steeds weer nieuwe ‘aanwijzingen’. Het regent verdachtmakingen, de één nog gezochter dan de ander. Als we alle berichten mogen geloven barst Labour uit zijn voegen van de jodenhaat.
Is Labour een broeinest van antisemitisme? Minder dan ééntiende procent van de meer dan een half miljoen Labourleden blijkt antisemitistische sympathieën te koesteren, stelt Corbyn in zijn opiniestuk. Onderzoek toont aan dat de Conservatieven op dit punt veel hoger scoren, op de voet gevolgd door de UKIP, lezen we op een speciale Wikipedia-pagina.
Maar het is Corbyn op wie de Lobby de pijlen richt. Corbyn, de man die uitgesproken is in zijn kritiek op Israëls Palestinapolitiek, die bovendien een goede kans maakt de volgende verkiezingen te winnen en premier te worden. Het maakt hem in de ogen van de Lobby tot een prominent doelwit, dat op klassieke wijze dient te worden geëlimineerd: door hem en zijn secondanten als notoire antisemieten te stigmatiseren.
Voormalig burgemeester van Londen Ken Livingstone vertelde hoe Corbyn al vanaf zijn aantreden als partijleider in 2015 antisemitische sentimenten krijgt aangewreven vanwege zijn opvattingen over Israël/Palestina. De vooraanstaande Labourpoliticus sprak van ‘a well-orchestrated campaign by the Israel lobby to smear anybody who criticises Israel policy as antisemitic’, oftewel ‘een geoliede campagne van de Lobby om iedereen die Israëls beleid bekritiseert als antisemiet te besmeuren’.
Hij herhaalde die typering toen hij in april 2016 zelf het slachtoffer werd van die geoliede campagne. De wijze waarop dat gebeurde typeert het heksenjachtkarakter. Een feitelijke verwijzing in een interview naar de gedeelde visie van nazi’s en zionisten op joodse emigratie naar Palestina werd hem fataal. Livingstone, net als Corbyn bekend om zijn kritiek op Israëls Palestinapolitiek, zei dit:
Let’s remember when Hitler won his election in 1932, his policy then was that Jews should be moved to Israel. He was supporting Zionism – this before he went mad and ended up killing six million Jews.
Livingstone benoemt hier een historisch feit, ‘even waar als dat de Noormannen in 1066 ons land binnenvielen’, zoals hij in hetzelfde interview zei. Er bestonden in de jaren dertig inderdaad gedeelde belangen en contacten tussen zionisten en nazi’s, lichtte publicist en academicus Jamie Stern-Weiner bondig toe toen Livingstone de antisemitische pek en veren over zich kreeg uitgestort. Een groot aantal Labour-parlementariërs eiste dat hij werd geschorst vanwege zijn ‘antisemitische uitspraak’. Anderen wilden dat hij meteen uit de partij werd gezet. Parlementariër John Mann noemde hem voor draaiende camera’s een verdediger van het nazi-gedachtegoed en herschrijver van de nazi-geschiedenis.
Vanwege de ophef – wellicht is ‘hysterie’ een betere typering – zag Labour zich gedwongen Livingstone te schorsen. Een langdurig ‘disciplinair onderzoek’ ging gepaard met aanhoudende druk hem uit de partij te zetten. Afgelopen mei maakte Livingstone bekend de partij te verlaten. Hij wilde Labour niet langer opzadelen met onderzoek en alle negatieve publiciteit daaromtrent, en hield de eer aan zichzelf.
Hij was niet het enige slachtoffer van de Britse Lobby, die blijkens een vierdelige documentaire van Al-Jazeera diep is verankerd in de landelijke en lokale politiek en ook binnen Labour sterk is vertegenwoordigd. Meerdere vooraanstaande partijleden, onder wie parlementslid Naz Shah, moesten vanwege ‘antisemitische uitlatingen’ diep door het stof om na een schorsing weer in genade te worden aangenomen. Anderen werden rücksichtslos uit de partij gezet. Sommigen van hen, zoals de joodse Jackie Walker en Moshé Machover, werden bij nader inzien opnieuw toegelaten.
De successen sterkten de Lobby in haar pogingen Corbyn ten val te brengen. Illustratief voor het verbale geweld dat wordt gebruikt is de frontale aanval, een maand geleden, van de vooraanstaande joodse parlementariër Margaret Hodge, die Corbyn in een directe confrontatie ‘een antisemiet en een racist’ noemde.
Dat ging de Labourleiding aanvankelijk te ver. De partij maakte bekend dat Hodge disciplinaire maatregelen tegemoet kon zien, maar krabbelde terug toen zij dreigde naar de rechter te stappen. Hodge zei dat de dreigende maatregelen haar het gevoel gaven een jood in het Duitsland van de jaren dertig te zijn: ‘Het voelde alsof ze nu voor mij kwamen.’
Illustratief is ook het bijtende, gezamenlijke hoofdredactioneel commentaar dat drie Brits-joodse weekbladen op 25 juli op hun voorpagina’s afdrukten. Zij deden dat om te waarschuwen dat ‘een regering-Corbyn een existentiële bedreiging voor het joodse leven in het land zou vormen’:
We do so because of the existential threat to Jewish life in this country that would be posed by a Jeremy Corbyn-led government.
In de Volkskrant strooit ook Drayer met verdachtmakingen uit de categorie fake news. De columniste heeft een reputatie wat betreft het op smalende toon verdacht maken van mensen die niet zuiver op haar Israël-graat zijn. Eerder dit jaar besteedden wij aandacht aan haar beschuldiging dat de politieke partijen DENK en BIJ1 ‘de ogen sluiten voor jodenhaat’. Een jaar geleden associeerde ze de complete BDS (Boycot, Desinvesteringen, Sancties)-beweging met antisemitisme.
Haar bovengenoemde verwijt aan Corbyn over het joodse recht op zelfbeschikking is een voorbeeld van haar kwaadaardige werkwijze. Het opdienen van onwaarheden die Corbyn in een groezelig daglicht stellen is pure stemmingmakerij. Dat geldt ook voor een andere opmerking van Drayer: ‘Corbyn wilde dat Labour een uitgeklede definitie van de term Jodenhaat tot leidraad nam.’ De niet-ingewijde lezer concludeert tot zijn schrik dat de Labourleider probeert het begrip antisemitisme uit te benen.
Niets is echter minder waar. Weinig politieke partijen zullen zo’n uitgebreide gedragscode met betrekking tot antisemitisme hebben als de onlangs door Labour aangenomen versie. Wat Drayer niet zint is iets heel anders: dat de partij niet de beruchte ‘werkdefinitie’ van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) integraal heeft overgenomen.
Die definitie is afkomstig uit de koker van de Lobby en werd eerder door ons bekritiseerd als onduidelijk en onvolledig, en bovenal als een politiek instrument om kritiek op Israëls Palestinabeleid tot jodenhaat te bestempelen. Een maand geleden keerden bijna veertig joodse organisaties, waaronder Een Ander Joods Geluid en gate48, zich in een verklaring tegen de definitie, die door de Lobby op alle podia wordt gepusht.
Labour dacht er verstandig aan te doen de IHRA-definitie vrijwel geheel in haar gedragscode op te nemen, met uitzondering van enkele bijbehorende ‘voorbeelden van antisemitisme’ waarmee legitieme kritiek op Israël als jodenhaat kan worden uitgelegd. De Lobby zou echter de Lobby niet zijn als dat besluit niet luidkeels werd gepresenteerd als een nieuw bewijs van het antisemitische sentiment binnen de partij. De druk op de partij om alsnog de complete IHRA-definitie over te nemen is immens. Drayer helpt daar op haar manier een handje bij.
Drayer gaat ook gretig in op het laatste ‘schandaal’ rond Corbyn: diens bezoek aan een herdenkingsbijeenkomst in Tunis in 2014. De ophef daarover is het resultaat van onvermoeibaar spitwerk in het leven van de Labourleider en het uit hun verband trekken, opblazen en herinterpreteren van de aangetroffen feiten. Het is een schoolvoorbeeld van het opereren van de Lobby, dat door Drayer nog eens extra wordt aangezet.
In de jaren 1982-1991 was het hoofdkwartier van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) gevestigd in Tunis. Op 1 oktober 1985 bombardeerde de Israëlische luchtmacht de kantoren. Daarbij vielen tientallen doden, zowel Palestijnen als Tunesische burgers. Ieder jaar wordt in Tunis op 1 oktober een plechtige herdenking gehouden.
Op 1 oktober 2014 was Corbyn, destijds nog een relatief onbekende backbencher, daar op uitnodiging van de Tunesische president bij aanwezig. Hij deed verslag van de bijeenkomst in een artikel in de Morning Star. Enthousiast schrijft hij over de ééndaagse conferentie, waaraan door alle Palestijnse organisaties van enige betekenis werd deelgenomen. Kort vermeldt hij dat op de nabijgelegen Palestijnse begraafplaats kransen werden gelegd op de graven van de 47 Palestijnen die bij het Israëlische bombardement omkwamen, en van anderen die in 1991 in Parijs door de Israëlische veiligheidsdienst Mossad uit de weg werden geruimd.
Die laatste graven zijn voor de Lobby het aanknopingspunt om Corbyn te besmeuren. Daarin liggen twee voormalige topfunctionarissen van de PLO, Salah Khalaf en Atef Bseiso. De eerste, beter bekend als Abu Iyad, was jarenlang de rechterhand van PLO-leider Yasser Arafat. In de jaren voor zijn dood pleitte hij voor Palestijnse erkenning van de staat Israël en de stichting van een Palestijnse staat in de door Israël bezette gebieden. Hij was een van de wegbereiders voor de Conferentie van Madrid (1991) en de Oslo-akkoorden (1993-1994) en onderhield contact met de Amerikaanse ambassadeur in Tunis, als onderdeel van een dialoog tussen de PLO en de Amerikaanse regering. In 1991 werd hij in Tunesië vermoord, vermoedelijk door aanhangers van de destijds door Saddam Hussein gesteunde Abu Nidal-groep.
Atef Bseiso was ten tijde van zijn dood de verbindingsman tussen de PLO en de CIA en andere westerse inlichtingendiensten. Net als Khalaf werd hij beschouwd als een pragmaticus die diplomatieke kanalen probeerde te ontsluiten om tot een oplossing van de kwestie-Palestina/Israël te komen. Hij werd in 1992 in Parijs vermoord, vermoedelijk door de Mossad, al wordt niet uitgesloten dat ook in dit geval de groep rond Abu Nidal verantwoordelijk was. Anders dan Corbyn in de Morning Star meende, werd alléén Bseiso in Parijs vermoord, en niet in 1991, maar in 1992.
Dat zowel Khalaf als Bseiso een belangrijk aandeel had in het afzweren van de gewapende strijd door de PLO interesseert de Lobby niet. Veel interessanter is dat beiden twintig jaar voor hun dood een rol speelden binnen Zwarte September. Die militante Palestijnse organisatie was in de jaren 1971-1974 verantwoordelijk voor diverse aanslagen, alsmede voor de gijzeling en dood van leden van de Israëlische delegatie bij de Olympische Spelen van 1972 in München.
Acht Palestijnen drongen destijds het Olympisch dorp binnen in een poging de Israëli’s te gijzelen en hen te ruilen tegen onder andere Palestijnen die in Israël gevangen zaten. Twee leden van de Israëlische delegatie werden tijdens een gevecht gedood, anderen ontkwamen en negen Israëli’s werden gegijzeld. Een poging van de West-Duitse politie om een eind aan de gijzeling te maken mislukte en liep uit op een bloedbad, waarbij de negen Israëli’s, vijf Palestijnen en een Duitse politieman omkwamen.
In hoeverre Khalaf en Bseiso betrokken waren bij de voorbereiding van de operatie in München is de vraag. Zelf hebben ze dat altijd ontkend. Maar in de lastercampagne tegen Labour wordt die vraag overgeslagen. Het vonnis luidt als volgt: Corbyn betuigde in Tunis eer aan de terroristen die verantwoordelijk waren voor de dood van de elf Israëli’s in München. Daarmee is een nieuwe reden gefabriceerd voor massaal protest tegen de ‘antisemiet’ Corbyn, die terreur zou rechtvaardigen, zo niet verheerlijken.
Corbyn en Labour verdedigen zich door te herhalen dat de kranslegging in het teken stond van de herdenking van de 47 Palestijnen die in 1985 bij het Israëlische bombardement omkwamen, dat die niets te maken had met een eerbetoon aan de overvallers van het Olympisch dorp, dat geen van de acht daarbij betrokken Palestijnen in Tunis begraven ligt en dat Corbyn het bloedbad in München altijd ronduit heeft veroordeeld.
Maar Corbyns tegenstanders hebben geen boodschap aan argumenten. Als bloedhonden volgen ze iedere stap die hij tijdens zijn ééndaagse bezoek aan Tunis zette. Een week geleden publiceerde de Daily Mail, een van de kranten die een hoofdrol spelen in de heksenjacht, foto’s van Corbyn op de begraafplaats met een krans in de hand, opgediept uit het online archief van de Palestijnse ambassade in Tunesië.
Wat volgde is een zinsbegoochelende exercitie van de Britse pers: waar stond Corbyn precies met die krans, hoeveel meter scheidden hem van de diverse graven en wat betekent dat? Meerdere media, waaronder de BBC, stuurden verslaggevers naar de begraafplaats om de gang van zaken tot op de centimeter te reconstrueren. De BBC publiceerde een video waarop de indeling van de begraafplaats te zien is.
In haar column zet Drayer de verdachtmakingen nog scherper aan. De bijeenkomst die Corbyn in Tunis bijwoonde was volgens haar niets minder dan ‘een herdenkingsplechtigheid van de terreurgroep Zwarte September’:
In 2014 woonde Corbyn te Tunis een herdenkingsplechtigheid bij van de terreurgroep Zwarte September. Dit gezelschap vermoordde tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München elf atleten, nadat het hen eerst op gruwelijke wijze had gemarteld. Alleen omdat ze Israëliërs waren.
Drayer herdefinieert de manifestatie in Tunis die Corbyn op uitnodiging van de Tunesische president bijwoonde tot een plechtigheid van een veertig jaar eerder opgeheven terreurgroep. Je zou erom kunnen lachen als het niet zo ernstig was. Want hoeveel lezers weten dat Zwarte September in 1974 is ontbonden?
Met haar kunstgreep koppelt Drayer de Labourleider nog explicieter aan het bloedbad in München. Dat was volgens de columniste bovendien niet vooral het gevolg van een amateuristische bevrijdingsactie van de Duitse politie, maar een koelbloedige moord. Drayer laat het doel van de gijzeling – een uitruil van gevangenen – gemakshalve buiten beschouwing; volgens haar ging het de terroristen om het doden van Israëli’s, ‘alleen omdat zij Israëliërs waren’.
Meerdere Britse commentatoren stellen de logische vraag of het niet dringend tijd is de reputatie van Labourpoliticus Jack Straw te ruïneren. Die legde in 2004 als minister van Buitenlandse Zaken immers een krans op het graf van Yasser Arafat, de baas van Khalaf en Bseiso en destijds door de halve wereld beschouwd als een notoire terrorist. Het eerbetoon is op beeld vastgelegd, een speurtocht naar compromitterend materiaal is overbodig.
En wat te denken van voormalig Labourleider Tony Blair, vragen zij. Legde die niet in 2014 een krans op het graf van voormalig premier Ariel Sharon van Israël, de man die in 1982 verantwoordelijk was voor de verschrikkelijke moordpartij in de Libanese vluchtelingenkampen Sabra en Shatila? En welke Britse politici hebben eer betoond aan de voormalige Israëlische premiers Menachim Begin en Yitzhak Shamir, die beiden een terroristische achtergrond hadden?
Het lijstje kan met gemak worden uitgebreid, en steeds luidt de vraag waarom Britse (of Nederlandse) politici die eer betoonden aan vooraanstaande moordenaars ongemoeid worden gelaten door de wolven die de tanden in Corbyn hebben gezet. En steeds luidt het antwoord: omdat het de wolven helemaal niet gaat om eerbetoon aan misdadigers, maar om het ten val brengen van invloedrijke critici van Israëls Palestinapolitiek.
Vragen moeten ook gesteld worden aan de Volkskrant. Waarom biedt de krant Drayer steeds weer ruimte om mensen met valse beschuldigingen het stigma ‘jodenhater’ op te plakken en daarmee het begrip antisemitisme uit te hollen? Vanzelfsprekend genieten columnisten een grote mate van vrijheid om hun opinie te verwoorden. Maar anders wordt het als een columnist feiten negeert of verdraait en beschuldigingen fabriceert om mensen te belasteren. Dat is karaktermoord met voorbedachten rade.
Naar aanleiding van vragen van ons daarover in april jl., liet de redactie bij monde van de ombudsman weten dat Drayer die ruimte krijgt vanwege het geluid dat ze vertegenwoordigt. Daarmee levert ze volgens de krant een bijdrage aan opinievorming. De onwaarheden die zij eind maart over DENK en BIJ1 opdiste plaatste de krant in de categorie ‘interpretabele feiten’ – niet onjuist, maar op meerdere manieren op te vatten.
Onze interpretatie is dat de bewuste columns van Drayer niets te maken hebben met opinievorming en open debat, maar juist met het vergiftigen en onmogelijk maken daarvan. Wij adviseren de redactie dringend nog eens heel kritisch naar die columns te kijken, juist in het belang van het zuivere debat dat ze zegt te propageren.
