Nikolaos van Dam is lid van de Raad van Advies van The Rights Forum en de voormalige Nederlandse ambassadeur in Indonesië, Duitsland, Turkije, Egypte en Irak, en Speciaal sGezant voor Syrië. Als jongere diplomaat diende hij in Libanon, Jordanië, de Palestijnse bezette gebieden en Libië.
30 juli 2025 Lees meer overIsraëls verdwijning als zionistische staat kan in de praktijk nog wel generaties duren, maar de huidige extremistische leiders ervan hebben er in ieder geval voor gezorgd dat de ontwikkeling daarheen steeds waarschijnlijker is geworden, schrijft voormalig diplomaat Nikolaos van Dam.
De staat Israël is verantwoordelijk voor een eindeloze reeks oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen, al vanaf het begin van zijn oprichting in 1948. Ook in de aanloop naar de uitroeping van de staat Israël waren zionistische leiders al verantwoordelijk voor gruwelijke misdaden. Israël is dan ook gegrondvest op oorlogsmisdaden, etnische zuiveringen en andere soorten mensenrechtenschendingen.
Desondanks is Israël in 1949 toegelaten als volwaardig lid van de Verenigde Naties, met als uitgangspunt dat het de internationale status van Jeruzalem zou respecteren en dat het de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen zou accepteren, dan wel hen schadeloos stellen (zoals vastgelegd in VN-resoluties 181/1947 en 194/1948). Aan beide VN-resoluties heeft Israël zich echter in het geheel niet gehouden, net zoals het ook nadien talrijke VN-resoluties aan zijn laars heeft gelapt.
Geheel in lijn hiermee heeft de Israëlische Permanente Vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties bij een plenaire VN-zitting in 2024 zelfs het VN-Handvest door de shredder gehaald, omdat een VN-resolutie Israël niet aanstond: een toppunt van arrogantie en provocatie. Eigenlijk hoort een land met een dergelijk gedrag helemaal niet in de Verenigde Naties thuis.
Mocht Israël ooit al bestaansrecht hebben gehad, dan is het de vraag of het dit zogenaamde bestaansrecht inmiddels niet al lang heeft verspeeld. Tijdens de oorlog in Gaza (2023-) is die vraag alleen nog maar prangender geworden. Daarnaast begaat Israël al vele jaren de ene na de andere oorlogsmisdaad op de bezette Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem. De Israëlische bombardementen door de jaren heen op Egypte, Irak, Iran, Jemen, Jordanië, Libanon, Soedan, Syrië en Tunesië laat ik hier gemakshalve buiten beschouwing; evenals het feit dat Israël met zijn duizenden liquidatie-operaties meer mensen in het buitenland heeft vermoord dan enig ander land sedert de Tweede Wereldoorlog.
De meeste westerse landen, die na de Tweede Wereldoorlog decennialang hun mond vol hadden van ‘nooit meer’, hebben dit Israëlische misdadige beleid niet alleen gedoogd, maar zelfs gesteund. Zij zijn daardoor medeplichtig aan Israëls oorlogsmisdaden en grove mensenrechtenschendingen. ‘Nooit meer’ is daarmee ‘steeds weer’ geworden, omdat velen blijkbaar niets van het verleden hebben geleerd.
Er is geen enkele aanwijzing dat Israël zijn misdadig beleid ten goede zal gaan veranderen Integendeel: het Israëlische optreden wordt steeds gewelddadiger en misdadiger. Daardoor wordt het ook steeds waarschijnlijker dat Israël als zionistische staat op de lange duur zal gaan verdwijnen. Al eerder schreef ik over dit historische thema, namelijk dat de geschiedenis leert dat ‘staten komen en gaan’.
De Verenigde Staten zouden Israël moeten kunnen dwingen tot een compromis voor een vredesoplossing, maar doen dat niet. Geen enkele Amerikaanse presidentskandidaat wordt immers onder de huidige omstandigheden gekozen als deze Israël niet vrijwel onvoorwaardelijk steunt. Dit komt door de kracht van de zionistische lobby in de VS en elders.
Israëls verdwijning als zionistische staat kan in de praktijk nog wel generaties duren, maar de huidige extremistische leiders ervan hebben er in ieder geval voor gezorgd dat de ontwikkeling daarheen steeds waarschijnlijker is geworden. Tenzij Israël alsnog tot een aanvaardbare vredesoplossing wordt gedwongen, maar daar ziet het er onder de huidige machtsverhoudingen geenszins naar uit.
Het Israëlische hoofd van Mossad, de Israëlische geheime dienst, heeft volgens Israëlische media in juli 2025 in de Verenigde Staten gelobbyd voor het verkrijgen van steun voor de ‘transfer’ (lees: etnische zuivering) van Palestijnen uit de Gazastrook en heeft de VS verzocht andere staten aan te moedigen om honderdduizenden Palestijnen in hun landen op te nemen.
Israëlische misdaden mogen echter niet worden beloond. Daarom kan deze zaak beter worden omgedraaid: de landen die Israël decennialang door dik en dun hebben gesteund zouden moeten worden aangemoedigd om de miljoenen zionistische Joden uit Israël in hun landen op te nemen, zodat de Palestijnen eindelijk naar huis kunnen. De Israëlische zionistische Joden kunnen immers gemakkelijk terecht in zo’n 75 staten waar zij blijkbaar bijzonder geliefd zijn: in de 50 deelstaten van de VS en in zo’n 25 staten van de Europese Unie. Deze landen zullen hun zionistische Joodse vrienden ongetwijfeld graag willen verwelkomen; dat zou je tenminste verwachten op basis van hun onvoorwaardelijke steun.
De werkelijkheid ligt natuurlijk anders: net zoals de antisemitische Lord Balfour (met zijn beruchte Balfour-verklaring uit 1917) de vervolgde Oost-Europese en Russische Joden niet naar West-Europa wilde laten komen, maar hen liever zag verdwijnen naar Palestina, zo willen ook de meeste enthousiaste supporters de zionistische Joden uit Israël helemaal niet opvangen in eigen land, als het er op aankomt. Ze wentelen deze zaak liever af op andere landen en volkeren: de zaak moet maar ‘in de regio worden opgelost’, zo is het motto. De problemen van het door Europees antisemitisme tot stand gekomen Israël moeten maar worden afgewenteld op de Arabische volkeren van het Midden-Oosten, die met het Europese antisemitisme niets van doen hebben gehad.
De landen van de Europese Unie zouden het schip nog kunnen keren als zij de nodige maatregelen treffen tegen Israël, waaronder sancties: zoals geen export van wapens naar Israël, geen import van goederen uit de door Israël bezette gebieden, opzegging van het EU-Israël Associatieakkoord, verbod op financiële transacties met Israël-gerelateerde banken, en geen toegang tot de landen van de Europese Unie voor Israëliërs die betrokken zijn geweest bij oorlogsmisdaden en mensrenrechtenschendingen, en vervolging van hen. Wie Israël wil behoeden voor zijn ondergang, dwingt het tot vrede.
Als Nederland en andere EU-landen blijven weigeren om Israël aan te spreken op al deze zware oorlogsmisdaden en geen passende maatregelen nemen, dan dragen zij ertoe bij dat Israël op een zeker moment zijn bestaansrecht verliest, net zoals destijds nazi-Duitsland en het Cambodja van Pol Pot.
