Rawan SulaimanNu annexatie op tafel ligt is het tijd voor actie

Vandaag, 15 mei, herdenken wij Palestijnen de ‘Catastrofe’ (al-Nakba), de verjaging door zionistische milities van ongeveer driekwart van de Palestijnse bevolking uit steden en dorpen tussen eind 1947 en begin 1949. Ook mijn eigen familie werd vluchteling; zij werd gedwongen te vertrekken uit Jaffa. Tweeënzeventig jaar leven in vluchtelingenkampen of onder bezetting en militair bewind was voor veel verdrevenen het gevolg. Vandaag komen ook de EU-ministers van Buitenlandse Zaken bijeen om de dreiging van annexatie van delen van de bezette Westelijke Jordaanoever te bespreken, Israëls volgende stap in de koloniale verovering van Palestina. Onlangs werd daartoe, zoals voorzien in het zogenaamde ‘vredesplan’ van de regering-Trump, het sein op groen gezet in het regeerakkoord van Israëls nieuwe regering.

Het feit dat annexatie nu op tafel ligt kan voor niemand een verrassing zijn. Met zijn acties heeft Israël keer op keer bewezen alleen geïnteresseerd te zijn in het stelen van zo veel mogelijk Palestijns land, met daarop zo min mogelijk Palestijnen. Doelbewust heeft het gewerkt aan het concentreren van Palestijnen in de gebieden waar al veel Palestijnen woonden, terwijl het tegelijkertijd werkte aan uitbreiding van krachtens internationaal recht illegale nederzettingen en het daarmee verbonden regime. Een situatie die lijkt op apartheid.

Om deze realiteit te verdoezelen zijn er agressieve en gecoördineerde campagnes opgezet om de geschiedenis te herschrijven en ons Palestijnen te framen als gewelddadig, barbaars of antisemitisch. De oude mythe dat Palestina ‘leeg’ was voordat het ‘tot bloei kwam’ werkt vandaag de dag nog door ​​in de vorm van veronachtzaming en ontkenning van ons bestaan, onze geschiedenis, ons erfgoed en onze nationaliteit. Deze afleidingen en mythen worden agressief gepusht, want het is onmogelijk de huidige situatie te verdedigen met rationele, morele of juridische argumenten.

De Nakba betekende het verlies van ons historische thuisland. Erkenning van dit immense leed is essentieel om het offer dat de Palestijnen brachten door in te stemmen met de tweestatenoplossing op waarde te kunnen schatten. Die instemming betekende dat wij 78 procent van historisch Palestina opgaven. Dit offer wilden wij brengen in de hoop dat het tot vrede zou leiden. De internationaal overeengekomen tweestatenoplossing is voor ons geen doel op zich, maar gerechtigheid en vrede, in die specifieke volgorde, zijn dat wel.

Nu wordt zelfs dit historische compromis door Israël openlijk verworpen en ondermijnd met het streven naar verdere annexatie van Palestijns gebied. Dit beleid staat haaks op de Israëlische toezegging te streven naar vrede, en is in strijd met het VN-Handvest, het internationaal recht en bindende resoluties van de VN-Veiligheidsraad, waaronder resolutie 2334.

De internationale gemeenschap is duidelijk geweest in haar veroordeling van het Israëlische beleid. De Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering, het Internationaal Gerechtshof en nu de hoofdaanklaagster van het Internationaal Strafhof zijn eensluidend in hun standpunt over de onrechtmatigheid ervan en in hun oproep aan Israël om er een eind aan te maken. Al deze oproepen zijn door Israël genegeerd. De internationale gemeenschap heeft daar nooit consequenties aan verbonden, en daarmee Israël de gelegenheid geboden zijn beleid van bezetting, kolonisering en annexatie voort te zetten. Zolang de prijs die het daarvoor betaalt niet hoger is dan de voordelen die het ervan geniet zal het dat blijven doen.

Wat hierdoor ook op het spel staat zijn de fundamentele beginselen van de internationale rechtsorde, die altijd ondubbelzinnig zijn gepropageerd en gehandhaafd door internationale spelers als Nederland en de EU. Deze beginselen omvatten het absolute verbod op het met geweld verwerven van grondgebied, en daarmee op annexatie. Wat zal er worden gedaan om de geloofwaardigheid van dit beginsel te handhaven als Israël de annexatie doorzet?

Als lid van het Kwartet is de EU een belangrijke speler die ervoor kan zorgen dat we de tweestatenoplossing redden voor het te laat is. Het alternatief is voortdurend conflict en een systeem van onderwerping en discriminatie van een bevolking die in gefragmenteerde gebiedjes is opgesloten; een vorm van apartheid. Geen enkel land met moreel besef kan vrede hebben met een dergelijke situatie.

De Nakba wordt elk jaar door elke Palestijn herdacht omdat de wond nog altijd open is en omdat onderdrukking en uitzetting nog steeds aan de orde van de dag zijn. De Palestijnen die tot vluchteling zijn gemaakt zien hun recht op terugkeer, vastgelegd in het internationaal recht, nog altijd niet gerespecteerd en vervuld.

Desondanks hebben wij ondubbelzinnig verklaard bereid te zijn tot onmiddellijke hervatting van vredesonderhande­lingen, onder internationaal toezicht en op basis van de bestaande voorwaarden en overeenkomsten, voortbouwend op de vooruitgang die in eerdere onderhandelingsronden is geboekt. De Staat Palestina heeft voorgesteld een internationale vredesconferentie te beleggen, die de noodzakelijke impuls kan geven voor onderhandelingen waarin alle zogeheten ‘final status issues’ binnen een jaar worden opgelost, uitmondend in een definitief vredesakkoord. Dat is de weg die we moeten gaan, en dat kan alleen als de weg naar annexatie effectief wordt geblokkeerd.