De Israëlische historicus Ilan Pappé en de Palestijnse journalist Mariam Barghouti spraken afgelopen zaterdag in Amsterdam confronterende en inspirerende woorden over de strijd voor een vrij Palestina.
‘Het is een misvatting dat er een staakt-het-vuren is in Gaza’, begon de Palestijnse journalist Mariam Barghouti de door The Rights Forum georganiseerde lezing in een stampvolle Lutherse kerk aan het Spui in Amsterdam. Ze heeft haar feiten paraat. Israël schond dit bestand al meer dan 400 keer en doodt nog altijd op vrijwel dagelijkse basis Palestijnen in Gaza én op de Westelijke Jordaanoever.
‘[Deze misvatting] valt binnen het hele frame dat dit een oorlog was en niet een aanval op Palestijns bestaan in haar geheel’, zei Barghouti. ‘Wat we zien is een poging om het internationaal publiek te manipuleren en te laten geloven dat er niets meer gebeurt.’
Barghouti deelde het podium met de Israëlische historicus Ilan Pappé. Hij schreef een uitgebreid oeuvre aan boeken over zionisme en Palestina, waaronder het naar het Nederlands vertaalde ‘De Nakba: de etnische zuivering van Palestina’, en is professor aan de Universiteit van Exeter in het Verenigd Koninkrijk.
De woorden van Barghouti en Pappé waren confronterend, huiveringwekkend én inspirerend. Barghouti, geboren in de VS en woonachtig in Ramallah op de Westoever, deelde de verschrikkingen die Palestijnen ondergaan onder de Israëlische bezetting en genocide.
‘Onze steden worden slagvelden. Israël gebruikt de Westoever als trainingsgrond voor militairen. Het wordt een openlucht gevangenis, een laboratorium.’ Ze ziet hoe milities van kolonisten steeds meer geweld gebruiken en in samenwerking met het leger en de Israëlische rechtelijk macht zich steeds meer land toe-eigenen. ‘Het is verschrikkelijk, ik heb er de woorden niet voor. Het is Israëlische terreur.’
Voor haar als journalist is een belangrijke taak weggelegd – het documenteren van de misdaden en verzamelen van getuigenissen. Maar het is een levensgevaarlijke taak. Israël vermoordt met regelmaat Palestijnse journalisten. ‘We steunen elkaar en weten dat elke dag onze laatste kan zijn, dat we elk moment kunnen worden gearresteerd als een verslag hun niet aanstaat’, zei Barghouti.
Pappé viel haar bij. ‘Israël doodt Palestijnse journalisten omdat het goede journalisten zijn’.
Ze spraken over de medeplichtigheid van Europese media en politieke elites, over het probleem van zionisme, en de onwil in Europa om te praten over wat Israël is en hoe het is ontstaan. Namelijk: als kolonisatieproject van Palestina door Europese joden, niet in de laatste plaats omdat Europa na de Tweede Wereldoorlog liever de joden in een staat in Palestina wilden hebben dan in hun midden.
‘Israël kan de Holocaust inzetten als wapen omdat Europa nooit haar rol in de Holocaust onder ogen heeft willen zien’, zei Barghouti.
Het is een realiteit om somber en moedeloos van te worden, maar daar waarschuwden Barghouti en Pappé voor. ‘Israël wil dat we wanhopen’, zei Barghouti. ‘Ze willen dat we alleen beelden zien van onthoofde of tot vlees vermalen Palestijnen.’ En, zo gaf ze aan, dat doet wat met een mens.
Toch gaf juist het bezoek in Nederland haar energie en strijdvaardigheid. ‘Ik zie hier zoveel goede inspanningen, hoe klein ook, en dat herinnert ons eraan dat we gezien worden. Israël probeert ons altijd te vertellen dat we nooit gezien zullen worden.’
Pappé en Barghouti benadrukten het belang van de BDS-beweging, die via een boycot van Israël probeert Palestijnse rechten te verwezenlijken. De beweging van BDS is nog jong, groeiende, en heeft al successen geboekt, zei Pappé.
‘Elke succesvolle strijd voor bevrijding en dekolonisatie die we kennen in de geschiedenis kende een combinatie van maatschappelijke boycots en solidariteit die uiteindelijk regeringen dwongen actie te ondernemen. Het vergroot de kansen van de gekoloniseerden.’ Hij wees hierbij op de belangrijke rol die de boycot-beweging heeft gespeeld bij het ontmantelen van het apartheidsregime in Zuid-Afrika.
Daar zit meteen ook een pijnpunt. De beweging heeft behoefte aan een langetermijnstrategie, en de weg is lang en moeilijk. Maar er is ook een onmiddellijke noodzaak die niet kan wachten: de Palestijnen behoeden voor uitroeiing.
Daarvoor gaf Pappé het publiek een opdracht mee: het ontkrachten van de leugens. ‘Er is de leugen dat de genocide voorbij is. Er is de leugen dat op de Westoever de genocide niet op een andere manier doorgaat. De leugen dat er de afgelopen twee jaar een oorlog gaande was die is gestopt met een staakt-het-vuren. Dit zijn allemaal verzinsels door de mainstream media en politici. We moeten het gesprek aangaan op basis van de feiten op de grond.’
Dat zijn moeilijke gesprekken, die serieuze consequenties voor reputaties en carrières met zich mee kunnen brengen, erkende Pappé. Maar, ‘Palestina verdient onze moed, en kan zich onze lafheid niet veroorloven.’
