In mei verklaarde de Nederlandse Raad van Kerken zich solidair met de Palestijnse christenen. Een gecoördineerd spervuur van protesten vanuit pro-Israëlische hoek maakte die solidariteit ongedaan.

Opnieuw gooiden Israëlische troepen op de bezette Westoever een Palestijnse familie van haar land en sloopten haar woning en restaurant. Ditmaal waren de slachtoffers christenen. Zou dat de kerken en christelijke partijen er eindelijk toe brengen hun stem te verheffen tegen het onrecht in het Heilige Land?

Iedereen weet dat ze er zijn, dat hun rechten worden geschonden, en dat kerkelijke instellingen daaraan bijdragen. Maar over de Palestijnen wordt in de protestantse gemeenschap niet gesproken.

Nog steeds wordt de Israëlische onderdrukking van de Palestijnen gedoogd of actief gesteund door Nederlandse kerken, christelijke instellingen en politici. In de protestantse kerk is debat gaande over de band met Israël.

De wereldgemeenschap van hervormde/gereformeerde kerken roept haar 225 leden op zich te bezinnen op hun relatie met Israël en tot solidariteit met de Palestijnen. De actie volgt op een noodkreet van Palestijnse christelijke organisaties. Tekenen van Nederlandse solidariteit worden nog node gemist.