Begin 2024 beloofde toenmalig demissionair premier Mark Rutte ‘grote politieke gevolgen’ als er een Israëlische aanval op de stad Rafah plaats zou vinden. Anderhalf jaar later ligt Rafah in puin en wil Israël op de ruïnes een concentratiekamp bouwen. Waar blijven de politieke gevolgen?
Het is als een val in een peilloze diepte. Ondanks alle vormen van sadisme die zich in Gaza hebben gemanifesteerd, blijkt de bodem nog niet in zicht. Tekenend daarvoor is het deze week door de Israëlische minister van Defensie Israel Katz gepresenteerde plan voor een ‘humanitaire stad’, een eufemisme voor een gigantisch concentratiekamp op de ruïnes van de stad Rafah.
Rafah heeft een oppervlakte van circa 64 vierkante kilometer. Het is ongeveer even groot als de gemeente Boxtel, die 34.000 inwoners telt. Israël wil in Rafah om te beginnen 600.000 Palestijnen opsluiten. Later komt daar de rest van de bevolking van Gaza – circa anderhalf miljoen Palestijnen – bij. Wie eenmaal binnen is, mag niet meer naar buiten – behalve om Gaza ‘vrijwillig’ te verlaten en niet meer terug te keren.
Maandag beschreef persbureau Reuters nog een ander plan. Daarin gaat het over de bouw van ‘humanitaire doorgangsgebieden’ binnen en buiten Gaza, waar de Palestijnse bevolking ‘tijdelijk kan verblijven, deradicaliseren, reïntegreren en zich voorbereiden op verhuizing naar elders als men dat wenst’. Het plan moet het in februari gepresenteerde idee van de Amerikaanse president Donald Trump voor een ‘Rivièra’ mogelijk maken, schrijft Reuters. Daartoe wil Trump Gaza ontvolken.
Volgens een bron van Reuters omvat het plan acht kampen die elk honderdduizenden Palestijnen moeten huisvesten. Een landkaart verwijst naar Egypte en Cyprus als locaties buiten Gaza. Het plan draagt het logo van de beruchte Gaza Humanitarian Foundation (GHF), die een hoofdrol krijgt in de uitvoering. In een later artikel gaan we hier verder op in, alsmede op de betrokkenheid van aasgieren als de Boston Consultancy Group, de denktank van voormalig Brits premier Tony Blair en een aantal Israëlische zakenlui.
Het zijn stuk voor stuk angstaanjagende experimenten op een intussen compleet kapotgemaakte en getraumatiseerde bevolking. Experimenten die herinneren aan de zwartste bladzijden van de geschiedenis en die we beloofden ‘nooit meer’ te tolereren. Dat was een valse belofte, is nu duidelijk.
Voormalig premier Mark Rutte waarschuwde zijn Israëlische ambtgenoot Benjamin Netanyahu in februari 2024 om de stad Rafah niet binnen te vallen. Een Israëlische aanval op Rafah werd door Rutte ‘een game changer met grote politieke gevolgen’ genoemd, doelend op Nederlandse sancties.
Maar toen Israël Rafah in mei 2024 toch aanviel, zweeg Rutte en bleven sancties uit. Nu is de stad van de kaart geveegd en verrijst op zijn ruïnes een concentratiekamp.
Het is gekmakend hoe de ene na de andere rode lijn kan worden overschreden, zelfs al dringen de beelden van verwoesting dagelijks onze huiskamers binnen. Op 18 mei en 15 juni trokken respectievelijk 100.000 en 150.000 Nederlanders een Rode Lijn in Den Haag. Hun boodschap: het Nederlandse kabinet moet Israël dwingen om zijn genocide in Gaza te staken en onbelemmerde toegang van humanitaire hulp door bekwame organisaties toe te staan.
‘We horen jullie’, reageerde demissionair premier Dick Schoof daarop op X. Maar opnieuw bleven politieke gevolgen – sancties tegen Israël – uit en gaat de vernietiging van Gaza en zijn inwoners een volgend dieptepunt tegemoet.
Genocide bleek voor Rutte geen rode lijn. Nu moet blijken of concentratiekampen dat voor Schoof wél zijn.
