Israël zal de illegale bezetting en kolonisering van Palestijns gebied voortzetten. Die belofte deed premier Benjamin Netanyahu. Oppositieleider Benny Gantz sloot zich bij hem aan. Op vrede zit in de Israëlische politiek vrijwel niemand te wachten.
Netanyahu deed zijn belofte tijdens een bezoek aan de illegale Israëlische kolonie (‘nederzetting’) Revava op de bezette Westelijke Jordaanoever. In een toespraak beloofde hij de kolonisten dat zij voor altijd op Palestijnse bodem kunnen blijven wonen. Sterker, Israël zal de kolonies uitbreiden en het gebied voor eeuwig onder Israëlisch militair bestuur houden.
De beloftes zijn onderdeel van wat Netanyahu noemde de ‘principes voor de Westoever’. Het eerste principe luidt: ‘De Westoever is ons [joodse] thuisland.’ Israël zal daarom – principe 2 – de nederzettingen en hun infrastructuur blijven uitbreiden. En nooit vrede sluiten als dat betekent dat er kolonisten terug moeten (3) of het leger het bestuur moet afstaan (4). Netanyahu zei het volgens de krant Haaretz (€) zo:
I am guided by several principles when it comes to the West Bank.The first – this is our homeland. The second – we will continue to build and develop it. Third – not one resident [settler] or community [settlement] will be uprooted in a political agreement. Fourth – the Israeli military and security forces will continue to rule the entire territory, up to the Jordan Valley.
Eens te meer maakt premier Netanyahu met zijn uitspraken duidelijk dat Israël de tweestatenoplossing, voor zover het die ooit serieus heeft genomen, heeft begraven. Een soevereine Palestijnse staat op de Westoever en in Gaza, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, zal er wat hem betreft nooit komen. Palestijnse rechten – op zelfbeschikking in een eigen staat en een leven in vrijheid en veiligheid – tellen voor hem niet.
In april kondigde Netanyahu aan een begin te zullen maken met de formele annexatie van delen van de Westoever als hij na de verkiezingen van die maand opnieuw premier zou worden. Het lukte hem echter niet een kabinet te formeren en op 17 september gaat Israël opnieuw naar de stembus. Maar Netanyahu’s voornemen is ongewijzigd. ‘Wordt vervolgd’, sprak hij onder verwijzing naar de Israëlische annexatie van Oost-Jeruzalem en de Syrische Hoogvlakte van Golan (Jawlan).
Ook als Netanyahu’s Likud-partij de verkiezingen onverhoopt niet zou winnen is er geen uitzicht op een tweestatenoplossing. Netanyahu’s rivaal Benny Gantz, die met zijn politieke alliantie Kahol Lavan (‘Blauw en Wit’) in april één zetel minder behaalde dan Likud (36 om 35), sloot zich bij de uitspraken van Netanyahu aan.
De voormalige legerleider benadrukte dat Israël zich nooit zal terugtrekken achter de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog van 1967, waarin het Oost-Jeruzalem en de Westoever bezette. Die grenzen vormen het uitgangspunt voor de tweestatenoplossing. Gantz zei voorstander te zijn van ‘het streven naar een overeenkomst met de Palestijnen’, maar alleen als zij bij voorbaat de door Netanyahu genoemde ‘principes voor de Westoever’ accepteren:
We’ve said several times that we’re in favor of striving for an agreement, with strict adherence to the security arrangements and, of course, our historical right to the State of Israel, the Jordan Valley, the settlement blocs, and of course Jerusalem; there is no return to the 1967 lines. […] Either way, the settlements in Judea and Samaria will develop.
Gantz voegde daaraan toe dat ‘de Palestijnse kwestie’ momenteel niet aan de orde is. Net als Netanyahu wijst hij zowel de tweestatenoplossing als de éénstaatoplossing (met gelijke rechten voor alle inwoners van Israël/Palestina) af en heeft hij geen alternatief plan voor vrede. Netanyahu en Gantz weten zich op dit punt verzekerd van de steun van de religieus-nationalistische partijen ter rechterzijde.
Wie in september ook de verkiezingen wint, Israël zal zijn agressieve Palestinapolitiek voortzetten. Het zal de illegale bezetting en kolonisering van ‘Judea en Samaria’ – de bijbelse benaming voor de Westoever – continueren. Aan Palestijnse rechten, het internationaal recht en vrede heeft in de Israëlische politiek slechts een bedroevend kleine minderheid een boodschap.
