Een leugenachtig artikel in Israëlische media over het geannuleerde vliegerproject in Vlissingen blijkt van de hand van voormalig CIDI-medewerker Cnaan Liphshiz. Zoals vaker is hij het tussenstation tussen de Nederlandse Israël-lobby en Israëlische media, die zijn nepnieuws kritiekloos publiceren.
‘In Vlissingen vond een pro-Palestijnse manifestatie plaats waarbij vliegers met een hakenkruis en andere nazi-symboliek werden opgelaten. Het was een vliegershow in solidariteit met Gaza, en de kunstenaars werden door een wethouder op Twitter geprezen.’
Dit even sensationele als onware nieuws was op 27 oktober te lezen op de Israëlische nieuwswebsites The Times of Israel en Haaretz. De twee identieke artikelen echoden de campagne van de zogenoemde Israël-lobby en Vlissingse politieke partijen om een vliegerproject van de kunststichting CAESUUR verdacht te maken als antisemitisch en leunend op nazi-symboliek en terreurverheerlijking. En om het daarmee geannuleerd te krijgen, een opzet die slaagde: belasterd en gefrustreerd cancelden de kunstenaars hun evenement. We schreven er eerder deze week over.
Het artikel op de Israëlische websites is afkomstig van het Amerikaanse persbureau The Jewish Telegraphic Agency (JTA). Het blijkt geschreven door de Nederlandse correspondent van JTA, Cnaan Liphshiz. Hij is een voormalig medewerker van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), de vooraanstaande lobby-organisatie die zelf ook in het geweer kwam tegen het vliegerproject, zoals door Liphshiz in zijn artikel vermeld.
Liphshiz fungeert vaker als tussenstation tussen de Nederlandse Israël-lobby en Israëlische media, die zijn artikelen doorgaans ongecheckt publiceren. Eerder besteedden we aandacht aan de rol die Liphshiz speelde in de lastercampagnes tegen minister Sigrid Kaag en voormalig premier en oprichter van The Rights Forum Dries van Agt. Via Liphshiz kreeg een internationaal lezerspubliek de laster die in Nederland over beiden werd uitgestort voorgeschoteld.
Ditmaal kon dat publiek lezen hoe Liphshiz de kunstenaars en hun vliegerproject in Vlissingen verdacht maakte. Een van hun vliegers was, schrijft Liphshiz in navolging van de Nederlandse website voor ‘onafhankelijk Joods nieuws’ Jonet, beschilderd met een hakenkruis. Een groen hakenkruis nog wel, ‘de kleur van Hamas’. Zo’n vlieger was in Vlissingen echter in geen velden of wegen te bekennen. Liphshiz’ bewering zou zo afkomstig kunnen zijn uit de Sint-Petersburgse trollenfabriek. Nepnieuws is het, een welbewust de wereld in gebrachte leugen.
In navolging van de Nederlandse Lobby brengt Liphshiz ook een vlieger met de afbeelding van de Duitse rijksadelaar voor het voetlicht (‘Nazi Germany’s Imperial Eagle symbol’) en geeft hij een eigen uitleg aan de door een kunstenaar afgebeelde raket. Hij omschrijft de afbeelding – een aanklacht tegen het in landen als Jemen beschieten van burgers met hightech-wapens – als ‘a rocket resembling Hamas’ Qassam missile’. Aandacht voor de rest van de negentien vliegers heeft hij niet, evenmin als voor de bedoeling van de manifestatie. Die omschrijft hij misleidend als ‘een pro-Palestijnse vliegershow’ en een evenement ‘in solidariteit met Gaza’.
Even vilein is Liphshiz’ aanval op Rens Reijnierse, de met naam en toenaam genoemde wethouder van Cultuur, die een positieve tweet over het vliegerproject had verstuurd. Liphshiz introduceert hem als de ‘politicus die kunstenaars prijst die vliegers met nazi-symbolen en een afbeelding van een raket oplieten, in solidariteit met Gaza’.
De massieve aanval uit de Lobby-hoek bracht Reijnierse in het middelpunt van een storm. In Nederland werd hem onder meer ‘steun aan een antisemitisch kunstproject’ verweten. Hij zag zelfs zijn geschiktheid voor het wethouderschap ter discussie gesteld. Dankzij Lipshshiz is hij nu ook buiten de grenzen bekend: als de Nederlandse politicus die afbeeldingen van een Hamas-raket, een swastika en andere nazi-symboliek aanprijst. The Times of Israel deed er nog een schepje bovenop door een grote foto van Reijnierse boven het artikel te plaatsen.
Zo bezweek het kunstproject onder de kunsten van de Israël-lobby. De afgebeelde raket werd als Hamas-projectiel tegen de kunstenaars en de wethouder ingezet. De rijksadelaar met zijn copyright-teken werd een nazi-symbool. En om het beeld van een antisemitisch project in solidariteit met Gaza compleet te maken werd een swastika verzonnen, in ‘de kleur van Hamas’.
Zelfs tegen dit kleinschalige evenement dat, wie weet, bij een handvol mensen sympathie voor de Palestijnen en hun rechten had kunnen wekken, werd de sloopkogel ingezet. En met succes. Het project is afgelast. Rond alle betrokkenen hangt nu de geur van antisemitisme, nazi-sympathie en liefde voor terreur. De wethouder moest diep door het stof. En Vlissingen zal zich voortaan wel drie keer bedenken voor het toestemming verleent voor projecten waaraan in de verte iets ‘Palestijns’ zit.
De schade is groot, en dan is het voornaamste slachtoffer nog niet genoemd. Dat zijn de vrijheden die de zuurstof vormen voor onze democratie, de vrijheid van meningsuiting voorop. Vrijheden die, zou je zeggen, ook de zuurstof zijn voor media als The Times of Israel en Haaretz, en voor een journalist als Liphshiz.
