Israël richt zijn pijlen niet voor niets op Palestijnse kinderen. Het vreest niet alleen hun bestaan, maar hun verzet tegen Israëls koloniale project, aldus onze gastcorrespondente Rajaa Natour.
Op 13 augustus werd Muhammad Abu al-Qumsan ’s ochtends vroeg wakker en verliet zijn tijdelijke huis in Deir al-Balah in de Gazastrook. Overrompeld van geluk ging hij op weg om zijn twee pasgeboren kinderen Iysal en Asser aan te geven bij het bevolkingsregister. Zijn vrouw, de apotheker Jumana Arafeh, was van de tweeling bevallen via een keizersnee; ze was net als hij dolgelukkig en had hun geboorte trots aangekondigd op Facebook.
Muhammad was nog bij het bevolkingsregister toen hij werd gebeld door buren die hem vertelden dat zijn tijdelijke onderkomen door Israël was gebombardeerd. Een foto van de diepbedroefde Muhammad die de geboorteaktes omklemt ging op sociale media rond en wekte zowel in zijn omgeving als elders in het Midden-Oosten hevige verontwaardiging. ‘Tussen de uitgifte van de geboorteakte en de overlijdensakte zat maar vijf minuten,’ liet Muhammad het Arabische Sky News weten.
Hoe tragisch ook, dit is niet alleen het verhaal van Iysal of Asser. Het is het verhaal van duizenden Palestijnse baby’s en zuigelingen die niet langer leven dan vijf minuten, een paar uur of misschien dagen voordat Israël besluit hen van de aardbodem weg te vagen. Hoewel Palestijnse kinderen meer zijn dan louter cijfers of statistieken is het noodzakelijk de schaal te benadrukken waarop ze worden gedood – dit om de systematische manier waarop dat gebeurt te onderstrepen.
Op dit moment ligt het aantal kinderen dat sinds 7 oktober 2023 door het Israëlische leger van de aardbodem is gevaagd rond de 17 duizend – een aantal waarin degenen die gewond of vermist zijn geraakt, of die eenzaam onder het puin hebben moeten wegkwijnen, nog niet eens zijn meegeteld. De wijze waarop de meeste kinderen zijn en worden gedood is buitengewoon wreed: alleen, zonder omhelzing of zelfs maar een woord van troost.
Zij zijn de slachtoffers van ruim een jaar oorlog tegen Gaza. De systematische moord op kinderen is geen ‘op zichzelf staande gebeurtenis’, zoals sommige Israëlische functionarissen blijven beweren. Het is een rechtstreeks gevolg van een koloniaal stelsel dat is gebaseerd op principes van raciale uitsluiting. Het zionistische project is in de kern een koloniaal streven om de oorspronkelijke Palestijnse bevolking voorgoed te verdrijven.
Het is daarom cruciaal de moord op Palestijnse kinderen te zien als vast bestanddeel van het structurele koloniale geweld, en niet als een tijdelijk beleid in antwoord op een demografisch veiligheidsrisico. Alle Palestijnen worden in de Israëlische koloniale ideologie beschouwd als een inferieur, minder dan menselijk ras dat geen morele achting verdient.
Maar waar het Palestijnse kinderen betreft, gaat deze ideologie nog verder en definieert hen als ‘non-entiteit’, ‘gevaarlijk’, ‘achterlijk’ en als ‘potentiële terroristen’, ook al verblijven ze nog in de moederschoot. Met zulke labels en als ‘potentiële terroristen’ die geen morele of politieke achting verdienen, berooft de staat Israël Palestijnse kinderen systematisch van hun jeugd, schendt hun grondrechten en verbant hen collectief naar een domein van ‘moreel niet-bestaan’, en uiteindelijk verder naar de fysieke dood. In deze ideologie staat elk Palestijns kind voor geweld; zo wordt het gerechtvaardigd om hun rechten te ontkennen, hen samen met hun gemeenschappen te verdrijven naar onleefbare gebieden – en uiteindelijk naar het domein van de dood.
Het beroven van Palestijnse kinderen van hun jeugd, en hen bestempelen als ‘potentiële terroristen’, is een vast onderdeel van de koloniale logica van inbezitneming van grondgebied en verdrijving van zijn bewoners. Gedreven door deze logica ontwikkelt de staat Israël niet alleen nieuwe methoden, acties en praktijken om Palestijnse kinderen te controleren, gevangen te zetten en systematisch te vermoorden, maar ook de morele rechtvaardiging van zijn overheersing, geweld en mishandeling – het zijn immers veiligheidsmaatregelen, noodzakelijk om het overleven van de staat Israël te verzekeren!
De praktijken van de koloniale macht zijn des te gevaarlijker omdat ze diep binnendringen in de intiemste domeinen van de Palestijnse jeugd, waar ze de bezettingsmacht vestigen door die domeinen te verstoren en te vernietigen. Ze dringen binnen in het huis, de slaapkamer, de tuin en het schoolplein, en ze laten niet af tot ze het lichaam zelf van het kind hebben verwond.
De boodschap die Israël met die praktijken afgeeft aan Palestijnse kinderen en hun families is onmiskenbaar: je bent als Palestijns kind nergens veilig. Als bezettingsmacht stuurt en overheerst Israël de intieme domeinen van de Palestijnse jeugd, met de macht hun kindertijd zowel fysiek als symbolisch te verwonden. Het systematische en veelzijdige karakter van dit geweld, dat op elk moment, elke plek, en met elke intensiteit kan toeslaan, maakt de Palestijnse gemeenschap kwetsbaar en hulpeloos.
Het doel van de moord op Palestijnse kinderen, of meer precies het ‘hen beroven van hun jeugd’, is niet alleen om het kerngezin te beschadigen, de grotere familie of zelfs het bredere weefsel van de Palestijnse samenleving. De kindermoord wordt ook gebruikt als politiek-koloniaal instrument om gezinnen vast te pinnen in het domein van de dood, en wel op twee niveaus – fysiek en politiek.
Op het eerste niveau houdt Israël Palestijnse gezinnen eindeloos gevangen in een domein van de fysieke dood: het verdiept en verlengt hun rouw om hun naasten door het lichaam van doden niet vrij te geven, zodat ze niet begraven kunnen worden, of ouders te verbieden openbare begrafenisceremonies te houden. De nog altijd voortdurende weigering het lichaam van Ahmad Erekat vrij te geven is hiervan een navrant voorbeeld. Sinds hij in juni 2020 door Israëlische soldaten werd doodgeschoten zijn ruim vier jaar verstreken en nog hebben de Israëlische autoriteiten geen informatie gegeven over wat er met zijn lichaam is gebeurd en geven ze zijn stoffelijke resten niet vrij om begraven te worden. Op politiek niveau houdt Israël Palestijnse families gevangen in zones van de dood door hen te beroven van hun grondrechten; ze zijn immers minder dan mensen en verdienen daarom geen morele achting.
U vraagt zich misschien af waarom Palestijnse kinderen het primaire doelwit zijn geworden van de koloniale ideologie, het Israëlisch establishment en zijn bezettingsleger. Palestijnse kinderen vormen niet alleen in demografisch opzicht een bedreiging voor de Israëlische veiligheid, ze belichamen ook het voortduren daarvan, aangezien ze staan voor de ontwikkeling van vele vormen van verzet. Zij zijn de generatie die in staat is de overheersing, intimidatie en vervolging het hoofd te bieden met nieuwe tactieken en een nieuwe taal van verzet.
Hiervan bestaan talrijke voorbeelden, van de antwoorden van kinderen in de film Jenin Jenin van Mohammed Bakri tot de klap die Ahed Tamimi in 2017 uitdeelde aan een Israëlische militair toen ze hem toeriep: ‘Donder op!’ Het Israëlische regiem gaat systematisch voort met het produceren van narratieven waarin Palestijnse kinderen van hun jeugd worden beroofd door hen af te schilderen als ‘terroristen’ of ‘slangen’, maar de kinderen zelf houden vast aan hun jeugd en menselijkheid. Ze bestrijden die narratieven even vasthoudend met eigen verzetsvormen. Ze scheppen nieuwe ruimtes en momenten van verzet waarin ze hun recht op kind-zijn opeisen, en het recht waardig te leven en te sterven.
Palestijnse kinderen vertalen onrecht, vervolging en onderdrukking in daden van verzet. Ze verzetten zich op alle mogelijke manieren, soms geweldloos: ze staan erop naar school te gaan en hun opleiding voort te zetten, ondanks de dagelijkse vernederingen bij checkpoints, en op straat te spelen ondanks de gevaren. Het zijn heldere stellingnames tegen de verstoring van de intieme domeinen van hun jeugd. Maar soms verzetten ze zich ook met geweld, door stenen te gooien of fysiek tegen soldaten op te treden zoals Ahed Tamimi. Het zijn allemaal vormen van verzet die herinneren aan wat we tijdens de Eerste Intifada hebben gezien, die grotendeels een geweldloze beweging was.
