De vader van de woensdag door een Israëlische militair doodgeschoten Musab al-Tamimi koppelt woede aan wanhoop over de passiviteit van de wereld. De permanente terreur van Israëlische bezettingstroepen is ondraaglijk.
Woensdag berichtte The Rights Forum over het doodschieten van de 17-jarige Palestijn Musab al-Tamimi door Israëlische bezettingstroepen. Onduidelijk was toen nog wanneer dat had plaatsgevonden. Berichtgeving door Al-Jazeera wijst uit dat Al-Tamimi op woensdag werd doodgeschoten bij een inval van Israëlische troepen in zijn dorp Dayr Nizam.
Al-Jazeera sprak met de vader van Musab, Firas al-Tamimi. Uit diens verslag blijkt dat Israëlische militairen het dorp om acht uur ‘s ochtends binnenvielen, en daar werden geconfronteerd met de dorpelingen, onder wie Musab. Bij die confrontatie werd de jongeman van achteren in zijn nek geschoten. Kort na aankomst in het ziekenhuis van Ramallah stierf hij.
Volgens The Times of Israel, een van de nieuwsmedia waarvan is vast komen te staan dat ze fungeren als betaald propagandakanaal voor de Israëlische regering, stelde een woordvoerder van het Israëlische leger dat het ‘leek alsof Musab een pistool droeg’.
Dayr Nizam ligt op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, ten noordwesten van Ramallah en vlak bij het dorp Al-Nabih Salih. Israël confisqueerde grote stukken land van beide dorpen om daarop de illegale kolonie (‘nederzetting’) Halamish te bouwen.
Sindsdien staan de dorpelingen permanent bloot aan terreurdaden van zowel de kolonisten als de Israëlische militairen die hen beschermen. Die terreur heeft tot doel de Palestijnen te dwingen ‘vrijwillig’ hun land te verlaten. In dat perspectief moeten ook de frequente Israëlische invallen worden gezien.
Firas, Musabs vader, vertelde Al-Jazeera dat het Israëlische leger de twee dorpen al maandenlang elke dag binnenvalt:
The occupation army has been raiding both Deir Nitham and Nabi Saleh day in and day out. They come in, irritate the residents, raid our homes at night and throw sound bombs in the street. This has been our reality every day.
Firas wijst erop hoe het zo ver heeft kunnen komen: de wereld heeft nooit ingegrepen en doet dat nog steeds niet. Israël kan met de Palestijnse bevolking doen en laten wat het wil. Het is een ondraaglijke situatie die de Palestijnen zich niet eeuwig kunnen laten welgevallen, stelt Firas:
We cannot just keep quiet and keep watching. No one is listening to us – no one feels the pain that we’re going through. The world is just silently watching.
In Al-Nabi Salih werd op 19 december 2017 de 16-jarige Ahed al-Tamimi, symbool van het Palestijnse verzet tegen de Israëlische bezetting, opgepakt bij een nachtelijke inval in haar huis. Ahed en de nu gedode Musab behoren tot dezelfde familie.
Haar ‘arrestatie’ volgde op een inval van Israëlische troepen, waarbij Aheds 14-jarige neefje Muhammad in zijn gezicht werd geschoten toen hij zich boven de tuinmuur verhief om te zien wat er aan de andere kant gebeurde. In de nasleep hiervan werkten Ahed, haar moeder Nariman en haar nicht Nur twee van de Israëlische militairen van hun terrein – een feit waarvoor de drie vrouwen nu voor een Israëlische militaire rechtbank terechtstaan.
In een recente rapportage stelt de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem dat tussen 2 en 15 december door Israëlische troepen invallen werden gedaan in tenminste 123 Palestijnse dorpen op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, alsmede in 104 individuele woningen. Daarbij werden tenminste 237 Palestijnen opgepakt, onder wie 61 minderjarigen.
B’Tselem stelt vast dat de invallen en ‘arrestaties’ deel uitmaken van een veel breder stelsel van onderdrukkende maatregelen, dat vanwege het daarbij gebruikte geweld niet anders dan als organized state violence kan worden aangeduid. Zowel de dood van Musab al-Tamimi als de rechtszaak tegen Ahed en haar familieleden zijn voorbeelden van die alledaagse praktijk.
Ik koester een diepgewortelde hoop op vrede in het midden-oosten met gerechtigheid als basis.
Doekle Terpstra
Bestuurder
