Het kwaad van de bezetting is onomkeerbaar geworden

Het is komende week dertig jaar geleden dat de Israëliërs en de Palestijnen de Oslo-akkoorden sloten. U herinnert zich misschien de foto. Rabin en Arafat schudden elkaar schuchter de hand. Voelen ze hoop? Cynisme? Gêne? Breed glimlachend staat de Amerikaanse president Bill Clinton achter ze: hoeder van de wereldvrede, de armen gespreid. De verlossing is nabij.

De geschiedenis bewees ons anders. Het kwam niet goed. Sterker nog: het werd allemaal alleen nog maar lelijker. Dat stelden we vijf jaar later al vast. En tien jaar. En twintig jaar. En nu, dertig jaar na ‘Oslo’, weer. Daar schreef ik over. Dat ingezonden stuk kreeg ik van NRC retour. On point, zei de redacteur. Maar het bevat geen nieuwe invalshoek. We publiceren niet. En hij had natuurlijk gelijk.

Ik probeerde het opnieuw. Want de kwestie is: elk stuk over Israël-Palestina heeft nul nieuwswaarde. Al dertig jaar is de statusupdate: ‘Het gaat slecht, het wordt slechter’. En al dertig jaar is de internationale respons: ‘We zijn bezorgd, maar we doen niets en hopen op beterschap’.

Als ons begrip van nieuwswaarde is dat dingen niet eerder gezegd mogen zijn, dan is over dit onderwerp inderdaad alles wel gezegd, op elke mogelijke manier. En hoeft het dus ook niet meer gezegd. Totdat er uiteindelijk helemaal niets meer gezegd wordt. En als ergens niet meer over wordt gesproken, dan is dat het. Het kwaad is onomkeerbaar geworden.

Dát zou het nieuws moeten zijn. Niet de verandering, maar de constante. Hoe een humanitaire en internationaalrechtelijke shitshow eindeloos door kan draaien. Hoe we hoofdschuddend zwijgend toekijken hoe Palestijnen de keel wordt dichtgeknepen. Hoe de media verveeld raken van weer een standrechtelijke executie. Weer een gesloopte school. En weer een tandeloze tweet van een dikbetaalde internationale vertegenwoordiger als enige reactie.

Dit artikel verscheen op 8 september 2023 in NRC.