De Volkskrant publiceerde een ingezonden stuk waarin Ahed al-Tamimi en haar familie als ‘intense jodenhaters’ en ‘kindermishandelaars’ worden belasterd, zonder te vermelden dat de auteur werkzaam is in de boezem van de Israëlische politiek. De koers van de krant in de kwestie-Palestina staat ver af van het onbevooroordeeld informeren van de lezer.
Op 11 januari publiceerde de Volkskrant een ingezonden brief van Elad Zigler met de titel ‘Wat u moet weten over de familie Tamimi’. De brief is een reactie op de solidariteit die internationaal wordt betuigd met Ahed al-Tamimi, de 16-jarige Palestijnse die op 19 december 2017 tijdens een nachtelijke inval door Israëlische bezettingstroepen van haar bed werd gelicht. Sindsdien verblijft zij in Israëlische detentie, blootgesteld aan mishandeling, rechteloosheid en Israëls beruchte militaire rechtbanken. Er hangt haar een lange gevangenisstraf boven het hoofd wegens het slaan van een militair van de bezettingsmacht.
De solidariteit met Ahed is in pro-Israël-kringen even hard aangekomen als de meppen waarmee de 16-jarige op 15 december de bezettingsmacht vernederde. Het duurde niet lang voor een campagne op gang kwam om Ahed en haar familie te belasteren. Kenmerkend voor het niveau daarvan is een artikel op The Post Online, waarin Paul Damen Ahed betitelt als een ‘Pallywood-vedette die haar hele jeugdige leven als een gedresseerde aap door haar ouders (tegen betaling) voor de Westerse pers geduwd wordt om te krijsen zodra de camera’s lopen’.
Internationaal zette de Duits-Israëlische Petra Marquardt-Bigman de toon met een artikel waarin zij Ahed en haar extended family beschuldigt van terrorisme, antisemitisme en de wens ‘Israël te vernietigen’. Marquardt-Bigman maakte in eerdere publicaties in The Jerusalem Post en The Algemeiner mensen als Miko Peled, Max Blumenthal en Linda Sarsour op vergelijkbare wijze zwart, maar mocht nu haar gang gaan in het naar Israëlische begrippen linkse Haaretz.
Hoewel haar artikel op de website Mondoweiss werd gefileerd, gebruikte Elad Zigler het als inspiratiebron voor zijn ingezonden stuk in de Volkskrant. Zijn brief is goeddeels een samenvatting van haar artikel: de ‘intense jodenhaat van de familie Tamimi’, de ‘oproep van de familie tot een derde intifada’, een nicht van Ahed die ‘het eerste vrouwelijke brein was achter een zelfmoordaanslag’ en haar moeder die ‘een Facebookbericht deelde met instructies hoe je het dodelijkst kunt steken’ – Zigler herhaalt het punt voor punt.
Zigler besluit zijn stuk met de vaststelling dat Ahed een slachtoffer is – maar dan niet van een bezettingsregime, maar van haar eigen familie. Het feit dat zij al vier weken gevangen zit wegens het slaan van een militair heeft volgens hem niets met de bezetting – een woord dat Zigler zorgvuldig vermijdt – te maken, maar alles met haar ouders, die haar ‘tegenover soldaten zetten’. Niet de bezettingstroepen, maar de ouders maken zich schuldig aan ‘kindermishandeling’:
In Nederland noemen we dat kindermishandeling. Waarom is het normaal om een kind van 16 aan te moedigen geweld te gebruiken tegen soldaten? […] Het is duidelijk, Ahed is een propagandawapen van haar extremistische familie geworden. Haar ouders gebruiken haar fysiek en door verheerlijking van terreur voor hun gewelddadige doeleinden, en nu staat haar gevangenisstraf te wachten omdat haar is geleerd dat geweld de juiste weg is. Geweld moet altijd worden ontmoedigd, zeker als het om kinderen gaat. Wat onze visie op het conflict tussen Israël en de Palestijnen ook is, we zijn het er toch over eens dat kinderen erbuiten gehouden moeten worden? Kinderen horen op school, niet op het strijdveld.
Zigler laat onvermeld dat Ahed de militairen van haar erf mepte nadat hun collega’s haar 14-jarige neefje Muhammad een kogel in het gezicht hadden geschoten – over kindermishandeling gesproken. Aan de in dit verband relevante cijfers waagt hij zich al helemaal niet. In de afgelopen 17 jaar zijn ruim tweeduizend Palestijnse kinderen door Israël gedood en tienduizend jongeren tussen 12 en 17 jaar opgepakt en voor Israëlische militaire rechtbanken gebracht. Jonge Palestijnen als Ahed hebben, net als de generaties voor hen, nooit vrijheid gekend en gaan permanent gebukt onder wat de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem ‘organized state violence’ noemt.
Het is onbegrijpelijk dat de Volkskrant meent dat Ziglers blaming the victim-verhaal publicatie verdient. Even raadselachtig is dat de krant niet vermeldt dat de auteur werkzaam is in de boezem van de Israëlische politiek. Zigler werkt volgens zijn LinkedIn-profiel onder meer als adviseur voor Michael Oren, Israëls onderminister van Hasbara (‘Publieke Diplomatie’, in gewoon Nederlands: Propaganda). Dat zou de redactie op de gedachte hebben kunnen brengen dat hij, om zijn eigen woorden te gebruiken, weleens een ‘propagandawapen van een extremistische overheid’ zou kunnen zijn.
Temeer daar Zigler ook directeur is van StandWithUs Nederland. StandWithUs is een van de vele ‘pro-Israël’-organisaties die onderdeel vormen van de zogenoemde Israël-lobby. De organisatie heeft zich onder meer bekwaamd in het zwartmaken en bestrijden van de BDS-beweging, die Israël door middel van boycots, desinvesteringen en sancties (BDS) wil dwingen de rechten van de Palestijnen te respecteren.
Ziglers werkzaamheden geven een duidelijke indicatie uit welke hoek de wind waait. Des te opvallender is dat de Volkskrant zijn functies onvermeld laat en Zigler opvoert als ‘opinieschrijver en spreker over het Midden-Oosten en het Israëlisch-Palestijnse conflict’.
Een artikel uit mei 2011, waarin Zigler door het Israëlische nieuwsmedium Ynet wordt geïnterviewd, geeft nog wat meer zicht op de auteur. Zigler wordt daarin voorgesteld als een ‘nieuwe, op Israël verliefde immigrant’. Hij heeft dan net dienst genomen in het Israëlische leger, iets dat hij blijkens het interview als een verplichting voor iedere jood beschouwt. Israël ziet hij als het door God aan de joden geschonken land, en de stichting van de staat omschrijft hij als een ‘schitterend wonder’. Ynet typeert hem als een van de joden die ‘hebben besloten het ware zionisme in de praktijk te brengen door hun huis, vrienden en families achter te laten en aliyah te maken’.
Het is pijnlijk te moeten constateren dat een vooraanstaand nieuwsmedium als de Volkskrant in de kwestie-Palestina een uitgesproken politieke koers lijkt te varen. Artikelen waarin de lezer nu eens precies wordt uitgelegd wat zich onder de Israëlische bezetting afspeelt schitteren door afwezigheid. Het systematische geweld tegen minderjarige Palestijnen bijvoorbeeld is een thema dat al heel lang om serieuze aandacht vraagt. Maar ook het belichten en in perspectief plaatsen van de door de Israël-lobby verketterde BDS-beweging zou op het pad van de krant liggen.
De Volkskrant-lezer krijgt andere informatie voorgezet. Eerder deze maand gaf Derk Jan Eppink in de krant minister Halbe Zijlstra op zijn kop omdat Nederland, net als 127 andere landen, een resolutie van de Algemene Vergadering van de VN steunde waarin de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël werd bekritiseerd. Volgens Eppink had Nederland zich moeten aansluiten bij Polen, Tsjechië en Roemenië, die zich van stemming onthielden. Een Israëlische minister had hem namelijk verteld dat die landen Israël goed gezind zijn, terwijl de rest van de EU zich ‘vijandig’ zou opstellen. Niet het recht, maar Israëls wensen moeten Nederland de weg wijzen in de VN.
Minstens zo bont maakte kort daarvoor Dirk-Jan van Baar het, door in een artikel getiteld ‘Erken Jeruzalem toch gewoon’ te betogen dat de Palestijnen zich moeten schikken in de suprematie van de Israëlische bezetter en moeten erkennen dat hun recht op Jeruzalem ‘een fictie is’. Van Baar vindt het hoog tijd dat de Europese Unie de Israëlische claim op Jeruzalem erkent en de Palestijnse rechten bij het vuil zet. Zijn artikel leest als een pleidooi voor het recht van de sterkste.
Afgelopen oktober reageerde The Rights Forum op een artikel in de Volkskrant waarin Arthur van Amerongen de UNESCO en de VN besmeurde. Kort daarvoor bracht Elma Drayer in de krant de BDS-beweging in diskrediet. En nu krijgt de adviseur van Israëls onderminister van Propaganda de ruimte om als ‘opinieschrijver’ de familie Al-Tamimi als antisemitische kindermishandelaars af te schilderen.
Tegengeluiden om deze overdosis gekleurde informatie te nuanceren zijn in de Volkskrant niet welkom. De krant heeft wat dat betreft inmiddels een naam opgebouwd. Met haar uitgesproken koers doet de krant geen recht aan de kwestie-Palestina, noch aan de redactionele opdracht de lezer helder en onbevooroordeeld te informeren. De vraag die de krant hiermee oproept is in één woord te vangen: waarom?
