Op de Internationale Dag van Solidariteit met het Palestijnse Volk kwamen wereldleiders bijeen in New York om hun steun te betuigen aan de Palestijnen. Beloftes en steunbetuigingen alleen zijn echter niet genoeg, betoogde de ook aanwezige Palestijnse activist Mohammed El-Kurd. Het is tijd om een einde te maken aan de Israëlische straffeloosheid.
‘Hallo internationale gemeenschap, bedankt voor deze baanbrekende toespraken. Ik weet zeker dat de bezettingsautoriteiten zich nu echt zorgen maken.’
Met die woorden opende de Palestijnse activist en schrijver Mohammed El-Kurd zijn toespraak tot de Verenigde Naties ter gelegenheid van de Internationale Dag van Solidariteit met het Palestijnse Volk. De cynische ondertoon was moeilijk te missen. Ruim veertig jaar nadat de VN in 1977 de Dag van Solidariteit in het leven riep heeft de internationale gemeenschap, ondanks vele beloftes en VN-resoluties, nog altijd geen concrete actie ondernomen om een einde te maken aan de Israëlische bezetting en kolonisering van de Palestijnse gebieden.
Onder de sprekers bij de bijeenkomst in het VN-hoofdkantoor in New York waren Abdulla Shahid, voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN, en Juan Ramón de la Fuente, voorzitter van de VN-Veiligheidsraad. Zij benadrukten het recht van de Palestijnen op een eigen staat, het streven van de VN naar vrede tussen Israël en de Palestijnen, en de noodzaak van een onderhandelde tweestatenoplossing.
Shahid riep bovendien op tot bescheidenheid. Hij noemde het ‘teleurstellend’ dat er – ondanks de hoge prioriteit, de vele VN-resoluties en decennia van onderhandelingen – zo weinig is bereikt. Ondertussen ‘blijft het Palestijnse volk lijden, net als de Israëli’s’, en lijkt de tweestatenoplossing verder weg dan ooit. Het is op zijn minst opmerkelijk dat Shahid in zijn toespraak nauwelijks melding maakte van de oorzaak van het Palestijnse lijden: de voortdurende Israëlische bezetting en kolonisering van Palestijns gebied.
De la Fuente deed dat wel. De huidige voorzitter van de VN-Veiligheidsraad sprak zijn zorgen uit over de bouw van de illegale Israëlische kolonies (‘nederzettingen’), de sloop en inbeslagname van Palestijnse huizen, de huisuitzettingen van Palestijnen in Oost-Jeruzalem, en de agressie van Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Een oplossing, zo benadrukte hij, kan alleen worden bereikt met vreedzame middelen: ‘Alleen door dialoog en diplomatie kan zowel het Israëlische als het Palestijnse volk de gelijke mate van vrijheid, veiligheid, waardigheid en welvaart bereiken die het verdient.’
De volledige bijeenkomst, met onder andere bijdragen van de Secretaris-Generaal van de VN en de permanente vertegenwoordiger van de Palestijnen, is via deze link in zijn geheel te bekijken. Ook op het VN-kantoor in Genève werd stilgestaan bij de Dag van Solidariteit, met specifieke aandacht voor de humanitaire situatie in de Palestijnse gebieden en de impact van de COVID-19-pandemie.
De meest indrukwekkende bijdrage kwam echter niet van de VN-bobo’s, maar van de bovengenoemde El-Kurd. De 23-jarige Palestijn verwierf in mei van dit jaar internationale bekendheid met zijn verzet tegen de huisuitzettingen van Palestijnse families – waaronder die van hemzelf – in de wijk Sheikh Jarrah van Oost-Jeruzalem, om plaats te maken voor Israëlische kolonisten. In juni sprak El-Kurd met leden van de Tweede kamer.
In New York vertelde hij onder meer hoe zijn familie, en duizenden andere Palestijnen, nog altijd het gevaar lopen dakloos te worden, hoe talloze Palestijnen elk jaar door de bezettingsautoriteiten gevangen worden gezet, en hoe twee miljoen Palestijnen in Gaza dag in dag uit moeten vrezen voor Israëlische drones.
In tegenstelling tot Abdulla Shahid was El-Kurd duidelijk over de oorzaak van de Palestijnse problemen: het Israëlische koloniale regime. De situatie in zijn Sheikh Jarrah is daarvan volgens hem een perfect voorbeeld:
I am tired of reporting on the same brutality every day. Of thinking of new ways to describe the obvious. The situation in my neighbourhood Sheikh Jarrah is not hard to understand. It is a perfect microcosm of settler colonialism. The reality that Palestinians across seventy years of Zionist rule have experienced. This vocabulary is not theoretical. It is evident in the attempts to throw us out of our homes so that settlers can occupy them, with the backing of the regime whose forces and policies provide violent support for the transfer of one population, to install another.
El-Kurd vormde daarmee een groot contrast met de andere sprekers, die de misdaden van de bezetting niet of nauwelijks bij naam noemden. Hij gaf aan te weigeren een blad voor de mond te nemen en te spreken in ‘neutrale termen’.
I do not care whom this terminology offends. ‘Colonial’ is the correct way of referring to a state whose forces collude in the violence of settlers. Whose government works with settler organisations. Whose judicial system uses expansionist laws to claim our homes. Whose Nation State Law enshrines ‘Jewish settlements as a national value to encourage and promote’. The appetite for Palestinian lands without Palestinians has not abated for even seven decades. I know this because I live it.
El-Kurd leverde harde kritiek op de internationale gemeenschap. Hij wees er op dat, ondanks een groot aantal VN-resoluties en veroordelingen van Israëls politiek, tot op heden geen concrete maatregelen zijn getroffen. ‘Hoe lang moeten we de Israëlische bezetting straffeloos zijn gang laten gaan?’ vroeg hij zich terecht af. ‘Onderhandelingen zullen geen vrede brengen. Het beëindigen van straffeloosheid zal dat wel doen.’
Van het Israëlische rechtssysteem verwacht hij niets, evenmin als van Israëls meest loyale bondgenoten. Voor staten die zich in woorden achter de Palestijnen voegen, maar in de praktijk passief blijven, had El-Kurd een duidelijke boodschap:
Impunity and war crimes will not be stopped by statements of condemnation and raised eyebrows. It will not be stopped by tweets of concerns. We have repeatedly articulated what kind of transformative political measures must be taken. Boycotts and state level sanctions. The problem, again, is not ignorance, it is inaction.
Het is een boodschap die het verdient ook in Den Haag gehoord te worden. Nederland gedoogt al 54 jaar de gewelddadige overheersing en de grootschalige inperkingen van de fundamentele rechten van de Palestijnen. Daaraan moet een eind komen. Die politiek brengt geen vrede, maar houdt grof onrecht in stand en maakt medeplichtig, zo schreven wij in een oproep aan politiek Den Haag in het kader van de Internationale Dag van Solidariteit.
El-Kurd heeft gelijk. Een routineus pleidooi voor de tweestatenoplossing, zoals in New York volop te beluisteren viel, zal niet tot vrede leiden zonder Israël verantwoordelijk te houden voor zijn misdaden. De internationale gemeenschap, waaronder Nederland, dient zich aan zijn internationaalrechtelijke verplichtingen te houden en de Palestijnen dezelfde bescherming en vrijheden te bieden als de Israëli’s en ons allemaal.
