Een week nadat wij op onze website de Russische inval in Oekraïne scherp veroordeelden, verwijt het NIW ons dat we geen kritiek op de Russische agressie hebben. Je moet toch wat als je geen argumenten hebt.
Liegen dat het gedrukt staat. De tijdloosheid van die uitdrukking wordt onderstreept door het Nieuw Israëlietisch Weekblad (NIW), dat in een recent artikel probeert The Rights Forum zwart te maken met een glasharde leugen. Het is de zoveelste episode in de NIW-traditie van tegen ons gerichte laster en achterklap.
In het artikel verwijt auteur Bart Schut ons dat we geen stelling nemen tegen de Russische aanval op Oekraïne. Op onze website zou ‘geen woord van kritiek op de Russische inval te vinden zijn’. In werkelijkheid openden we een week eerder ons nieuwsoverzicht met deze zinnen:
De afgelopen week stond in het teken van de Russische inval in Oekraïne – een grove schending van het internationaal recht, die terecht vrijwel wereldwijd in harde termen is veroordeeld. The Rights Forum sluit zich – analoog aan onze missie – aan bij deze veroordelingen en steunt de actie van de samenwerkende hulporganisaties (Giro 555).
In die termen gaat ons artikel nog even door. We publiceerden het stuk niet alleen online, maar stuurden het ook aan duizenden nieuwsbrief-abonnees. Boven het artikel staat een toepasselijke afbeelding van de Oekraïense vlag met daarin een vredesduif. Op het moment dat Schut zijn leugen verzon stond die ook prominent op onze homepage.
Wat bezielt het NIW om zo’n groteske en doorzichtige leugen te publiceren? Het wil de indruk wekken dat wij hypocriet zijn door met twee maten te meten: wel protesteren tegen de Israëlische bezetting van Palestijns gebied, maar niet tegen de Russische bezetting van Oekraïens gebied. En Schut gaat nog een stap verder: als ‘extremistische sympathisanten van de Palestijnse zaak’ zouden we onze mond houden vanwege de ‘warme banden tussen de Palestijnse Autoriteit en haar bondgenoten met Poetins Rusland’. Hoe verzin je het.
Wat het NIW in werkelijkheid dwarszit is dat we ons in het artikel – en in een vervolgartikel – uitspreken tegen de dubbele standaarden die de internationale gemeenschap hanteert. Waar Rusland binnen enkele weken wordt bedolven onder de boycots, desinvesteringen en sancties (BDS) in alle denkbare vormen (zelfs de Internationale Kattenfederatie deed katten uit Rusland in de ban), wordt de Israëlische bezetting ongemoeid gelaten. In plaats van de Palestijnse bevolking in bescherming te nemen helpt de internationale gemeenschap de bezetting in stand te houden, schreven we:
Nooit hebben de EU en Nederland de Palestijnse bevolking beschermd tegen de Israëlische agressie en bezetting – een bezetting die over drie maanden de onwaarschijnlijke mijlpaal van 55 jaar bereikt. Sterker, het Israëlische geweld tegen Palestijnse burgers wordt in stand gehouden door het gedogen ervan door Nederland, de EU en andere westerse landen.
Door de ongekende BDS-maatregelen tegen Rusland tekenen de internationale hypocrisie en medeplichtigheid aan de Israëlische overheersing zich scherper af dan ooit. Het gaat om medeplichtigheid aan misdaden die onder het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof (Statuut van Rome) als oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid gelden. En aan schendingen van een heel scala collectieve en individuele rechten van miljoenen Palestijnen. Het gaat ook om het al tientallen jaren negeren van bindende resoluties van de VN-Veiligheidsraad en de verplichting zowel de Palestijnen als de internationale rechtsorde te beschermen.
De activistische pro-Israël-kringen waarin het NIW zich beweegt, doorgaans aangeduid als de (pro-)Israël-lobby, is er alles aan gelegen die medeplichtigheid in stand te houden. Niet wij, maar zij meten met twee maten: terwijl de BDS-maatregelen tegen Rusland lof krijgen, wordt alles in het werk gesteld om Israël tegen zulke maatregelen te beschermen.
Die missie komt neer op het verdedigen van het onverdedigbare en noopt tot grove middelen: lastercampagnes, leugens en victim blaming vormen de giftige cocktail waarmee iedereen wordt overgoten die Israël verantwoordelijk wil houden voor zijn misdaden. Je moet toch wat als je geen argumenten hebt. We hebben die praktijken meermalen gedetailleerd beschreven. De recente lastercampagne tegen ons vanwege een Wob-verzoek aan universiteiten is er een sprekend voorbeeld van.
Het NIW behoort tot de radicale voorhoede van de Israël-lobby. Onzindelijke betogen en beschuldigingen – meestal van antisemitisme – vormen een handelsmerk van het blad en daarbij gaat het geen leugen uit de weg. Alsof het niets is worden hele politieke partijen en zelfs vrijwel het halve parlement van antisemitisme beschuldigd. Ook The Rights Forum, waar vijf Joden actief zijn, is veelvuldig in termen als ‘Dries van Agts antisemietenforum’ verdacht gemaakt. De map met artikelen en tweets waarin we voor ‘antisemitische lobby’ en ‘producent van antisemitische bagger’ zijn uitgemaakt puilt uit. Wat daar opvallend schril bij afsteekt is het aantal aangiften dat het NIW vanwege onze zogenaamde antisemitische activiteiten heeft gedaan: nul.
Schuts artikel bevat nog een voorbeeld van de bokkensprongen die zijn missie met zich meebrengt. Waren we al hypocriet door zogenaamd Israël wel en Rusland niet te veroordelen, we blijken ook hypocriet – zelfs ‘verregaand hypocriet’ – als we stellen dat beide landen schuldig zijn aan grove schendingen van de internationale rechtsorde. In dit geval spreekt Schut van een ‘valse vergelijking’ en een ‘drogreden’. Want, betoogt hij, in het ene geval is Rusland de agressor, maar in het andere was het níet Israël. Wie dan wel? Jordanië. Dat ‘viel in 1968 Israël aan’.
Het situeren van de Zesdaagse Oorlog in 1968 (moet zijn: 1967) is even dwaas als de poging Israëls onderdrukking van de Palestijnen weg te moffelen achter de rol van Jordanië in die oorlog. Langs welke logica geeft die rol Israël het recht om al 55 jaar zware misdaden (kolonisering, annexatie, apartheid, enzovoort) te plegen en bindende VN-resoluties aan de laars te lappen?
Schut zwijgt erover. Hij vervolgt zijn betoog – wie het Israëlische propagandahandboek kent voelt het al aankomen – met de bewering dat Israël ‘de Palestijnen verschillende malen heeft aangeboden hun staat te stichten’. Onder ‘opvallend gunstige voorwaarden’ nog wel. Maar hoezeer Israël ook zijn best deed, ‘steevast stuitte het op een Palestijns “nee”’.
Het is vaste prik in de wereld van de Israël-lobby: aan het eind van de propagandaverhalen is het steevast de schuld van de Palestijnen zelf dat ze onder bezetting leven. Of van Jordanië. Of van allebei. En anders wel van Hamas. Of van het ‘antisemietenforum van de ouwe antisemiet Van Agt’. Maar nooit van de bezetter.
