Al dertig Palestijnse kinderen kwamen dit jaar in bezet gebied door Israëlisch militair geweld om het leven. Steeds weer schuift ‘het meest morele leger ter wereld’ iedere verantwoordelijkheid af met bizarre leugens.
Opnieuw wist het Israëlische leger af te rekenen met een Palestijnse terrorist. Zoals altijd door middel van een heroïsche operatie, uitgevoerd onder veeleisende omstandigheden. De terrorist had zich goed verschanst. Hij zat weggedoken in het kinderzitje van zijn vaders auto. Maar ook met zulke extreme uitdagingen weten Israëls scherpschutters wel raad. Een kogel in het hoofd maakte op 1 juni een eind aan het leven van Muhammad al-Tamimi. Hij werd twee jaar oud en laat ouders en een acht jaar oud broertje na die zich vertwijfeld afvragen waarom Muhammad dood moest.
De plaats van de Israëlische ‘operatie’ is een bekende: het Palestijnse dorp Al-Nabi Salih op de Westelijke Jordaanoever. Het geniet een reputatie van verzet tegen de Israëlische bezetting, die eerder deze maand zijn 57e levensjaar inging. De bezetter stichtte in 1977 op een steenworp van het dorp de illegale Joodse kolonie Halamish, waarvoor zoals gebruikelijk Palestijns land en een waterbron werden geconfisqueerd. Bij de toegangsweg tot Al-Nabi Salih verrees een versterkte militaire post met een wachttoren, want je wist maar nooit of de Palestijnen hun land nog eens zouden komen opeisen. Vanuit die post werd Muhammad doodgeschoten.
Zijn naam wordt bijgeschreven op een lange lijst slachtoffers. In Al-Nabi Salih vielen in eerdere jaren zeker tien doden en honderden gewonden bij Israëlische ‘operaties’ en bij demonstraties tegen de bezetting, die steevast uitmondden in Israëlisch militair geweld. Symbool van het dorp is Ahed al-Tamimi. Zij werd in 2017 wereldnieuws toen ze als 16-jarige een zwaarbewapende Israëlische militair een mep in zijn gezicht gaf nadat haar 14-jarige neefje van dichtbij in zijn hoofd was geschoten. Ze bekocht het met acht maanden cel, evenals haar moeder, die de mep had gefilmd en de beelden op sociale media had gezet. Het bezettingsregime ontkende dat het neefje een deel van zijn schedel miste vanwege een Israëlische kogel. Hij zou ‘van zijn fiets zijn gevallen’. Propaganda en terreur gaan hand in hand.
Ook in het geval van Muhammad kwam de leugencarrousel direct op gang. In de eerste Israëlische versie van het gebeurde was hij niet gedood door een militair, maar door ‘Palestijnse terroristen’. Die zouden vanuit een rijdende auto in het wildeweg op Halamish hebben geschoten, geen kolonist hebben geraakt maar wel Muhammad in Al-Nabi Salih hebben gedood. De Nederlandse bezettingslobby haakte zoals altijd – net als destijds rond Ahed – gretig op het blaming the victim in. Volgens Ernst Lissauer, voormalig Chef Parlement van omroep Ongehoord Nederland, was Muhammad gedood door ‘Iraanse terreurnesten’.
In een volgende lezing was de wachttoren gedurende tien minuten door ‘twee terroristen’ onder vuur genomen alvorens de militairen het duo in het vizier kregen en terugschoten. Later werd daaraan toegevoegd ‘dat het erop lijkt dat hierbij burgers gewond zijn geraakt’. Het eind van het liedje was deze verklaring: ‘Het leger betreurt het als niet-strijders gewond raken en doet er alles aan zulke incidenten te voorkomen. Het incident zal worden onderzocht.’
Daar moesten de ouders en broer van Muhammad het mee doen. Niemand werd gestraft en vragen bleven onbeantwoord. Hoe kan het dat een scherpschutter een peuter in een kinderzitje in een stilstaande auto doodschiet? Zag hij door zijn vizier soms niet op wie hij schoot? Waarom schoot hij dan? En als hij wel zag wie het doelwit was, waarom schoot hij dán? En werd er eigenlijk wel door ‘terroristen’ op de wachttoren geschoten?
Nee, zeggen Marwa en Haytam, de ouders van Muhammad, beslist. We gingen de deur uit voor een verjaardagsvisite, zou jij dat doen als er buiten werd geschoten? Terwijl Marwa het huis afsloot zette Haytam Muhammad in zijn zitje en maakte aanstalten zelf in te stappen, om prompt onder vuur te worden genomen, schijnbaar vanuit het niets, naar later bleek vanuit de wachttoren, een afstand van 250 meter. Niet alleen Muhammad werd geraakt. Haytam kreeg een kogel in een schouder en kogelscherven in zijn borst en onderging een spoedoperatie. Marwa sprak van ‘een soort executie’.
Twee weken later maakte het leger bekend dat het aangekondigde onderzoek was afgerond. Dat mag een wonder heten, want in 99 procent van de gevallen verdwijnen zulke onderzoeken in het Grote Niets nog voor ze zijn begonnen. Dankzij zware Amerikaanse druk liep het ditmaal anders. Maar daarmee is meteen alles gezegd, want de verklaring van het leger is volstrekt ongeloofwaardig en roept meer vragen op dan ze beantwoordt.
Die verklaring luidt dat Israëlische militairen twee Palestijnen die op de nederzetting én op de wachttoren schoten met behulp van camerabeelden lokaliseerden. Waar deze militairen en hun camera’s zich bevonden blijft onduidelijk, maar zij stelden hun collega’s in de wachttoren op de hoogte van de positie van de schutters. Een Israëlische officier, van wie ook onduidelijk is waar hij zich bevond, zou vervolgens hebben besloten er in zijn eentje op af te gaan, maar trof ter plaatse niemand aan. Wel zag hij een ‘verdacht voertuig’ en besloot hij ‘in de lucht te schieten’.
Een militair in de wachttoren hoorde de schoten en nam aan dat die afkomstig waren van de Palestijnse terroristen over wie hij was geïnformeerd. Ook zag hij ‘twee personen in een auto stappen’. Hij concludeerde dat het de schutters moesten zijn en vroeg zijn commandant toestemming het vuur op het tweetal – Haytam en Muhammad – te openen. Die kreeg hij.
Aldus de rammelende verklaring van het zelfbenoemde ‘meest morele leger ter wereld’, dat nogmaals zei de dood van Muhammad te ‘betreuren’. Het had, moesten de nabestaanden weten, disciplinaire maatregelen getroffen, zij het niet tegen de militair die Muhammad doodschoot en diens commandant, maar tegen de officier die in de lucht had geschoten – dat is tegen de regels. Verder verzekerde het dat het uit voorvallen als dit ‘lering zal blijven trekken en zich zal blijven verbeteren teneinde het terrorisme nog preciezer te bestrijden’.
Het zal je maar gezegd worden door het bezettingsleger dat je zoontje heeft doodgeschoten. Moet dit een onderzoek voorstellen? En wie zijn hier eigenlijk de terroristen? ‘Een misdaad bovenop een misdaad’, noemde Haytam de verklaring. Maar Marwa en hij zullen er op de een of andere manier mee moeten zien te leven. Net als de ouders, broertjes en zusjes van de talloze kinderen die het lot van Muhammad deelden en nog zullen delen. Volgens de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem was Muhammad op 1 juni het 28e Palestijnse kind dat dit jaar in bezet gebied is gedood.
In al deze gevallen werden gezinnen voor het leven getekend. En bleven zij achter met verdriet, verbijstering, woede en vragen. Hun kinderen werden geboren onder bezetting en stierven onder bezetting. Vanuit de buitenwereld bleven maatregelen die het onrecht zouden kunnen beëindigen zoals gewoonlijk uit. Politiek Den Haag was te druk met het sluiten van een verdrag en wapendeal met het militaire apparaat dat verantwoordelijk is voor de doden. De kinderen sterven bijna per definitie in anonimiteit. Tenzij, zoals gelukkig een enkele keer gebeurt, een krant of ander medium besluit zich in een zaak vast te bijten.
Zoals in het geval van de 14-jarige Omar Awadin. Op 16 maart van dit jaar fietste hij in een winkelstraat in het centrum van Jenin toen hij van 25 meter afstand door een Israëlische politieman in burger in de rug werd geschoten. Hij viel van zijn fiets en stierf ter plaatse. Een undercovereenheid van Israëls gemilitariseerde grenspolitie voerde in de drukke straat een ‘operatie’ uit. Die kostte niet alleen Omar het leven, maar ook twee volwassen Palestijnen, die op maffia-achtige wijze werden geliquideerd. In een secure reconstructie die The Washington Post van de operatie maakte spreken deskundigen van ‘buitengerechtelijke executies’.
De Israëlische propagandamachine draaide ook nu op volle toeren. De twee geliquideerde mannen, 28 en 29 jaar oud, zouden gewapend zijn geweest. Zij zouden ‘terroristen’ zijn, die eerder betrokken waren bij niet nader aangeduide ‘beschietingen van Israëlische militairen’. De politiemensen zouden ‘onder levensbedreigende omstandigheden’ hebben geprobeerd hen ‘aan te houden’ – een grotesk eufemisme voor wat blijkens door de krant gepubliceerde beelden een dubbele moord in koelen bloede was.
En Omar? Die had net op de fiets een bestelling voor de winkel van zijn vader afgeleverd en was op de weg terug, zo laat de reconstructie duidelijk zien. Maar volgens de Israëli’s klopt daar niets van en nam hij ‘actief deel aan een gewelddadig oproer waarbij hij de levens van onze troepen in gevaar bracht’. Er zat voor die troepen niets anders op dan Omar dood te schieten, moeten we daaruit opmaken – het was zijn eigen schuld. The Washington Post toont onweerlegbaar aan dat van een oproer geen sprake was. Dat ontstond pas toen het hit team na de operatie probeerde in twee personenauto’s uit Jenin weg te komen en tot de Palestijnen was doorgedrongen wat zich in de straat had afgespeeld.
Maar ook de ouders van Omar zullen moeten leven met het verlies van hun zoon en de bittere leugen die Israël daarover verspreidt. Gerechtigheid bestaat niet onder bezetting. Natuurlijk niet. Een bezetting is synoniem aan onderdrukking, geweld en terreur, aan structureel en permanent onrecht. Straffeloosheid is de norm. Het bezettingsregime moet zijn gang kunnen gaan. Een heel enkele keer stelt het, onder druk van bondgenoten, een schertsonderzoek in – een witwasoperatie, zoals het eerdergenoemde B’Tselem het noemt, bedoeld om de daders van iedere aansprakelijkheid te zuiveren. Ook morele verloedering is een kenmerk van bezettingsregimes.
Intussen is het aantal Palestijnse kinderen dat dit jaar door Israëlische militairen is gedood opgelopen tot dertig. Afgelopen week werd de 15-jarige Sadil Naghniyeh in haar hoofd geschoten tijdens de zoveelste Israëlische militaire inval in Jenin. Ze liep op de oprit van haar huis en was op weg naar de buren, nagekeken door haar 9-jarige broertje. Bij diezelfde operatie werd de 15-jarige Ahmad Yusuf Saqr doogeschoten. Hij gooide een steen naar een gepantserd militair voertuig en kreeg er een kogel in zijn buik voor terug.
