Wie opkomt voor de rechten van de Palestijnen of kritiek levert op de politiek van Israël kan erop rekenen door de Israël-lobby te worden gebrandmerkt als antisemiet of verheerlijker van terreur. Tot de slachtoffers behoren Labour-leider Jeremy Corbyn, minister Sigrid Kaag, historicus Jan Tervoort, The Rights Forum en vele anderen.
Opnieuw werd The Rights Forum deze zomer belasterd door de Israël-lobby. Aanleiding was een tweet van historicus Jan Tervoort, waaraan het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël (CIDI) en andere ‘pro-Israël’-organisaties aanstoot namen. Omdat Tervoort een aantal opinie-artikelen schreef voor onze website werd zijn tweet ook gebruikt om The Rights Forum te beschadigen.
De gecoördineerde lastercampagne die volgde op de tweet van Tervoort is een klassieke ‘afrekening’ die iedere persoon of organisatie te wachten staat die in woord of gebaar opkomt voor de rechten van de Palestijnen. Niet hun argumenten worden bestreden, maar zij zelf, veelal op extreem grove wijze. De lijst van slachtoffers is lang, zowel in Nederland als daarbuiten.
In september 2015 werd die mogelijkheid reëel toen Corbyn met grote meerderheid tot partijleider van Labour werd gekozen. Sindsdien zijn hij en zijn medestanders vogelvrij verklaard door Israël en zijn lobby, en worden zij bedolven onder beschuldigingen van antisemitisme of banden met terreurorganisaties.
De vaak gestelde vraag waarom de Israël-lobby haar pijlen niet richt op de achterban van andere Britse partijen (de Conservatieven en UKIP), waarbinnen antisemitisme wijder verbreid is dan binnen Labour, is nooit beantwoord. Dat onderstreept dat niet de bestrijding van antisemitisme het doel is, maar die van Corbyn en diens medestanders.
Dat stelt onder anderen de joodse antropoloog David Graeber, werkzaam aan de London School of Economics. Hij betoogt dat juist de campagne tegen Corbyn antisemitisch is. Hij roept de betrokken politici op hun ‘exploitatie van joodse thema’s’ te staken:
The problem is that exploiting Jewish issues in ways guaranteed to create rancor, panic, and resentment is itself a form of antisemitism. […] And it is a clear and present danger to Jewish people. To any of these politicians who may be reading this, I am begging you: if you really do care about Jews, please, stop this.
Graeber staat in die opvatting verre van alleen. De conclusie dat de campagne tegen Corbyn niet de bestrijding van antisemitisme, maar diens val tot doel heeft, wordt gedeeld door een groot aantal joodse organisaties en individuele joden – niet alleen in het Verenigd Koninkrijk, maar wereldwijd – dat de zijde van Corbyn heeft gekozen. Bizar genoeg worden ook zij beschuldigd van antisemitisme.
De film WitchHunt (2019), online te bekijken, documenteert de hetze tegen Corbyn en met name tegen activiste en schrijfster Jackie Walker in haar rol van vice-voorzitter van Momentum, de politieke grassroots-organisatie achter het Labour van Corbyn. Walker, zelf joods, verloor haar positie bij Momentum, werd tweemaal geschorst als lid van Labour, en in maart 2019 geroyeerd. Over de tegen haar gerichte campagne schreef zij het toneelstuk The Lynching.
The Lobby levert onomstotelijk bewijs voor de Israëlische inmenging in de Britse politiek. Een op de Israëlische ambassade in Londen gestationeerde geheim agent, Shai Masot, fungeerde als initiator van initiatieven tegen Israël-kritische politici, waaronder het ‘neerhalen’ van een Britse onderminister en leden van het parlement. Ook bevestigt Masot de financiële betrokkenheid van Israël bij deze ondermijnende activiteiten, à raison van een miljoen Britse pond.
In november 2017 publiceerden wij een schokkende inventarisatie van de vérgaande middelen die Israël – steunend op enorme budgetten en een internationaal netwerk van pro-Israël-organisaties – inzet ter bestrijding van pro-Palestijnse burgers en organisaties in andere landen. Israël heeft de regie over deze zelfverklaarde ‘oorlog’ ondergebracht bij het ministerie van Strategische Zaken, dat zich laat voorstaan op de uitgebreide inzet van spionage en ‘speciale operaties’ of black ops.
Yossi Melman, kenner van Israëls inlichtingenapparaat, benoemde drie voorbeelden uit die laatste categorie: defamation campaigns, harassment and threats to the lives of activists, infringing on and violating their privacy. Dat zijn dezelfde methodes die we in de genoemde documentaires in de praktijk gebracht zien worden.
Die documentaire is een schoffering van journalistieke waarden. Zo worden door de BBC twee zogenaamde ‘onafhankelijke experts’ opgevoerd om het thema te duiden. Een van de twee, Alan Johnson, werkt voor BICOM, de belangrijkste pro-Israël-lobbygroep van het Verenigd Koninkrijk. Dat feit blijft onvermeld.
Ook voert de BBC een aantal anonieme burgers op, die als klokkenluiders verslag doen van het vermeende Labour-antisemitisme. Onder hen herkennen we onder meer Ella Rose, Alex Richardson en Adam Langleben – stuk voor bekende pro-Israël-lobbyisten. De eerste twee werden in The Lobby ontmaskerd als insiders bij de door Al-Jazeera onthulde praktijken.
Het presenteren door de BBC van ‘onafhankelijke experts’ en anonieme burgers, terwijl in werkelijkheid sprake is van bekende lobbyisten die de ruimte wordt geboden om hun agenda te realiseren, is geen vergissing. Het past in een cultuur waarin een redactionele tweet over de Israëlische inmeninging in de Britse politiek – een spectaculair nieuwsitem – wordt gewist en doodgezwegen.
Corbyn zelf heeft de BBC-documentaire in kalme bewoordingen als ‘inaccuraat’ bestempeld. Een breder inzicht bieden de Britse journalisten Jonathan Cook en Asa Winstanley. Met name de laatste, zelf lid van Labour, geldt als uitgesproken deskundige van de anti-Corbyn-campagne, onder meer in de rol van slachtoffer.
Ook andere deskundigen spraken zich uit. Onder hen Clayton Swisher, hoofd van de journalistieke onderzoeksafdeling van Al-Jazeera die The Lobby produceerde. Op Twitter liet Swisher weten:
It is stunning @BBCPanorama failed to mention context to Ella Rose’s role in our undercover series in 2017 on Britain’s pro-Israel lobby. They even tried to use her story but not identify her by name or her past work for the Israeli government!
Het is deze tweet waarop Jan Tervoort op 12 juli jl. reageerde met de tweet die tot zoveel ophef binnen de Israël-lobby leidde:
Ik zou als ik @PvdA, @LodewijkA, @groenlinks, @jesseklaver, @D66, @RobJetten, @SPnl, @MarijnissenL was heel goed opletten met wat er met Labour in Engeland gebeurt. Ik zou figuren @HannaLuden, @RonnyNaftaniel (PvdA), @BartVink (D66) e.a. uit voorzorg uit de partij zetten. #labour
Tervoort vertaalt de Britse context naar de Nederlandse. Hij wijst Hanna Luden, Ronny Naftaniel en Bart Vink aan als de Nederlandse variant op pro-Israël-lobbyisten als Ella Rose, Alex Richardson en Adam Langleben. Luden is directeur van het CIDI, Nederlands belangrijkste outlet van de Israël-lobby. Naftaniel is voormalig directeur van het CIDI en de huidige vice-voorzitter van het Centraal Joods Overleg (CJO). Bart Vink is een bekende pro-Israël-propagandist.
Is het onredelijk van Tervoort om die vergelijking te trekken? Ten aanzien van Luden en Naftaniel zeker niet. Een recent voorbeeld van hun activiteiten is de rol die hun organisaties volgens bronnen rond de Partij van de Arbeid – het Nederlandse Labour – eerder dit jaar speelden in het omstreden besluit van die partij om de IHRA-definitie van antisemitisme te aanvaarden.
Dat gebeurde volgens meerdere bronnen na zware druk van het CIDI en CJO, buiten het zicht van de wereld en zelfs zonder overleg met de joodse PvdA-achterban – ook al betrof het besluit niets minder dan aanpassing van de definitie van antisemitisme. Het is niet gewaagd te veronderstellen dat Luden en Naftaniel, beiden PvdA-lid, persoonlijk betrokken zijn geweest bij het onder druk zetten van met name partijleider Asscher.
Een ander voorbeeld – met een hoofdrol voor Naftaniel – is de druk die werd gezet op de Amsterdamse PvdA-fractie nadat die een samenwerkingsverband tussen Amsterdam en Tel Aviv had afgewezen. Uit de fractie kwamen verbijsterende verhalen naar buiten, ook over het bombardement aan e-mails en telefoontjes waarin fractieleden voor antisemitische rotte vis werden uitgemaakt. Dat had effect: de fractie ging om en de samenwerking met Tel Aviv is een feit.
Met name het CIDI heeft een reputatie die past bij de activiteiten van de Israël-lobby zoals die worden gedocumenteerd in The Lobby. Daarbij gaat het niet alleen om druk achter de schermen, maar ook om betrokkenheid bij lastercampagnes tegen personen en organisaties die de rechten van de Palestijnen bepleiten.
Wie een indruk wil krijgen van de modus operandi van de Nederlandse Israël-lobby en de rol van het CIDI hoeft niet ver te zoeken. In oktober 2017 viel kandidaat-minister Sigrid Kaag (D66) ten prooi aan een ongekende lastercampagne. Die volgde een vast patroon, beschreven wij, waarin Nederlandse lobby-organisaties en Israëlische media samen optrekken. Daarbij is een centrale rol weggelegd voor Cnaan Liphshiz, een voormalig CIDI-medewerker die in zijn rol van correspondent van het persagentschap Jewish Telegraphic Agency (JTA) de lastercampagnes in de internationale media brengt.
In november 2017 werd via dezelfde kanalen een campagne gestart tegen voormalig premier Dries van Agt, oprichter en erevoorzitter van The Rights Forum – een kennelijke ‘strafmaatregel’ voor onze veel gelezen publicatie over de campagne tegen Kaag. The Rights Forum zelf ligt permanent onder vuur van de Israël-lobby. In oktober 2018 analyseerden wij de laster die wij door het Nieuw Israëlietisch Weekblad (NIW) over ons kregen uitgestort.
Niet alleen invloedrijke personen en organisaties worden door de Israël-lobby op de korrel genomen. Daarvan kunnen de organisatoren van een Vlissings vliegerfestival meepraten, nadat hun kunstproject onder een ware laster-storm was bezweken. Tot in de Israëlische pers werd daarbij melding gemaakt van een niet-bestaande vlieger met ‘een groen hakenkruis, de kleur van Hamas’. In oktober 2018 schreven wij er dit over:
Het is opmerkelijk dat een lokaal Vlissings kunstproject dermate veel beroering wekt dat zelfs Israëlische dagbladen er aandacht aan schenken, en dat op sociale media wordt gepleit om de organisatoren door de benen te schieten.
Anderzijds geeft het juist een vertrouwd beeld van wat personen en organisaties overkomt die blijk geven van solidariteit met de Palestijnen. Bijna standaard worden die het slachtoffer van wat lijkt op gecoördineerde acties om hen het zwijgen op te leggen.
Ook de vérgaande wijze waarop het bestuur van de Vrije Universiteit (VU) in Amsterdam onder druk werd gezet om een studentendebat over BDS (de internationale Boycot, Desinvestering en Sancties-beweging) te verbieden, verschaft inzicht in het repertoire en speelveld van de Israël-lobby. Rode draad in alle voorbeelden: elke uiting van solidariteit met de Palestijnen, of zelfs maar erkenning van hun rechten, wordt agressief bestreden. Niet met argumenten, maar met verdachtmakingen, lastercampagnes en aanvallen op de persoon.
De realiteit die opdoemt uit documentaires als The Lobby, WitchHunt en The Lobby USA (een tweede undercover documentaire van Al-Jazeera waarin de werkwijze van de Amerikaanse Israël-lobby wordt blootgelegd) bestaat ook in Nederland. Het is van belang dat daarop gewezen wordt, zoals Jan Tervoort in zijn tweet doet. Het ligt voor de hand dat Luden en Naftaniel in dat verband worden genoemd.
De oproep van Tervoort om de genoemde personen uit de partij te zetten is gechargeerd maar relevant. Hij weerspiegelt de jarenlange oproepen van de Israël-lobby dat Labour zich dient te ontdoen van personen als Corbyn, Livingstone, Walker en anderen. Ook het CIDI maakt deel uit van dat koor, getuige de recente oproep van Luden aan PvdA-partijleider Asscher om als PvdA druk op Labour te zetten.
Oproepen om personen uit politieke partijen te zetten komen overigens vaker voor en vallen – fraai of niet – ruimschoots binnen onze democratische vrijheden. Opmerkelijk is vooral dat organisaties die daar moeite mee zeggen te hebben, het CIDI voorop, er voor zichzelf heel andere spelregels op nahouden. In mei/juni van dit jaar was het CIDI betrokken bij een lastercampagne tegen een Nederlandse diplomate, uitmondend in een poging van de PVV, SGP en ChristenUnie haar te laten ontslaan.
De conclusie uit bovenstaande analyse is dat Tervoorts tweet ruimschoots door de beugel kan als zijnde inhoudelijk relevant en behorend tot het domein van de vrijheid van meningsuiting. Vergeleken met de mores van de Israël-lobby – zie de beschreven voorbeelden – is Tervoorts tweet klein bier. Toch is het uitgerekend de lobby die er stampij over maakt.
Een belangrijke vraag is of dat gebeurt op basis van inhoudelijke argumenten. Wordt Tervoort aangesproken op de motivatie achter zijn oproep? Evenzo: is over de aanstelling van Kaag een inhoudelijk en feitelijk debat aangegaan? En zijn de organisatoren van het Vlissingse vliegerfestival gewezen op hun kennelijk onacceptabele kunstuitingen?
In alle gevallen is het antwoord ‘nee’. Er is niet eens een poging toe gedaan. Ook op Tervoorts tweet is door niemand inhoudelijk ingegaan. Dat is geen toeval. De strategie van de Israël-lobby is dat debat juist ten koste van alles voorkomen moet worden. Daartoe wordt alles gericht op het uitsluiten of de mond snoeren van de boodschapper, vrijwel zonder uitzondering op grond van wilde beschuldigingen van antisemitisme, omlijst met verwijzingen naar joden en de jodenvervolging.
Dat is precies wat Tervoort overkwam. De aanval werd op 13 juli vanuit CIDI-rangen geopend met een uiterst suggestieve tweet van Paul van der Bas. Zie hoe die The Rights Forum en Dries van Agt betrekt in wat hij definieert als het royeren van ‘joodse leden’, daarmee suggererend dat het Tervoort om hun joods-zijn te doen zou zijn:
Wauw. Medewerker van The Rights Forum (de club van Dries van Agt) radicaliseert volkomen en roept partijen op om Joodse leden te royeren. Absurd.
Diezelfde dag diepte Ronny Naftaniel de beschuldigingen op Twitter verder uit. Tervoort én The Rights Forum worden door hem gelinkt aan ‘ariërverklaringen’:
Tja; #JanTervoort, medewerker van de ‘#RightsForum’, heeft vast al de ariërverklaringen klaar liggen.
Daarna kwam Cnaan Liphshiz in actie, de correspondent van de Jewish Telegraphic Agency (JTA) die ook een rol speelde in de campagnes tegen Sigrid Kaag, Dries van Agt en het vliegerfestival. In een artikel van 17 juli onder de kop Amsterdam celebrity tour guide advises left-wing parties to kick out some Jews introduceert Liphshiz de term ‘antisemitisme’ als kern van de ‘beschuldigingen’ tegen Tervoort:
Amid allegations of anti-Semitism against Tervoort, the pro-Palestinian The Rights Forum organization said it no longer prints his articles.
In het artikel wordt de beschuldiging van antisemitisme gekoppeld aan de jodenvervolging door Hidde van Koningsveld, woordvoerder van het CIDI:
Tervoort’s tweet ‘reminds us of a dark period in history, when lists of Jews were kept to exclude them from various positions in society,’ said van Koningsveld, who added that he intends to file a criminal complaint against Tervoort for incitement.
Diezelfde dag vatte het CIDI de beschuldigingen op Twitter nog eens samen:
De Nederlandse gids en columnist Jan Tervoort heeft de PvdA en D66 geadviseerd om een aantal Joden uit hun partijen te zetten. De oproep ‘herinnert ons aan een donkere periode in de geschiedenis,’ aldus CIDI-woordvoerder Hidde van @koningsveld.
Op 7 augustus jl. deed Likoed Nederland – de Nederlandse poot van de Israëlische Likud-partij van premier Netanyahu – een anonieme poging om Tervoort verder te besmeuren en daarin The Rights Forum te betrekken. De modus operandi van Likoed is berucht; in de lastercampagne tegen Sigrid Kaag betrok Likoed zelfs haar kinderen.
Hoewel niet uitputtend geeft deze opsomming van steeds verder uitgediepte en eindeloos herhaalde beschuldigingen een voldoende indruk van de werkwijze van de Israël-lobby. Kenmerkend is dat voor de vileine beschuldiging van antisemitisme ook in het geval van Tervoort geen enkel bewijs wordt aangedragen. Dat hij iets tegen joden zou hebben blijkt nergens uit. De joodse medewerkers van The Rights Forum die met Tervoort in contact staan kennen hem in tegendeel als een fervent anti-racist en voorvechter van gelijke rechten, principes die hij ook in zijn opinie-artikelen op onze website verwoordde.
Op Tervoort wordt karaktermoord gepleegd. Hij is het nieuwste doelwit in het rijtje Kaag, Van Agt, het VU-bestuur, de Amsterdamse PvdA-fractie, de Vlissingse kunstenaars, The Rights Forum, de Nederlandse diplomate en vele andere personen en organisaties die aandacht besteden aan de rechten van de Palestijnen.
Dat het begrip antisemitisme door dit spervuur aan loze beschuldigingen wordt opgerekt en uitgehold, en dat de bestrijding van werkelijk antisemitisme erdoor wordt ondermijnd, is voor de Israël-lobby niets meer dan collateral damage. Het afrekenen met critici van Israëls bezetting, kolonisering en onderdrukking mag wat kosten.
Voor alle duidelijkheid staan we stil bij de pogingen om The Rights Forum in de lastercampagne tegen Tervoort te betrekken. Daartoe wordt in alle toonaarden gesuggereerd dat Tervoort voor ons zou werken of zelfs onze ‘hoofdauteur’ zou zijn (dat laatste werd bedacht door Likoed Nederland). Daar is geen sprake van.
The Rights Forum heeft een aantal opinie-artikelen van Tervoort geplaatst, die ruimschoots voldoen aan de gangbare redactionele criteria en inhoudelijk voor zijn eigen rekening komen. In zijn stukken levert hij geregeld degelijk onderbouwde kritiek op het CIDI en andere lobby-organisaties. Dat is in lobbykringen reden te meer hem én The Rights Forum tot doelwit te kiezen.
Wij staan niet achter Tervoorts tweet om lobbyisten als Luden en Naftaniel uit de PvdA te zetten, maar hebben er in de geschetste context wel begrip voor en beschouwen de tweet bovenal als zijn eigen verantwoordelijkheid. Overigens heeft Tervoort na de ontstane ophef publiekelijk excuses gemaakt voor zijn oproep als zijnde ‘een beetje over de top’ – vergezeld van een stevige repliek op Ronny Naftaniels vileine tweet over ‘ariërverklaringen’.
Het is verder aan de betrokken politieke partijen – in dit geval met name de PvdA – om te beoordelen of partijleden en gesprekspartners zich mogen inlaten met campagnes die schade toebrengen aan burgers, onder wie PvdA-leden, en organisaties. Tot dusver is de partij daar uitzonderlijk coulant in geweest.
De voortdurende oproepen vanuit de Israël-lobby om ons van Tervoorts artikelen te distantiëren leggen wij naast ons neer. Anders dan de Israël-lobby veroordelen wij iemand pas op grond van gefundeerde aantijgingen en overtuigend bewijs. Anders dan de Israël-lobby hechten wij aan argumentatie en open debat – waarbij aangetekend dat onze uitnodigingen aan het CIDI tot een openbaar debat tot dusver onbeantwoord zijn gebleven.
Suggesties dat The Rights Forum in reactie op Tervoorts tweet een rem zou hebben gezet op diens opinie-artikelen zijn onjuist. Het besluit om – voorlopig of definitief – te stoppen met Tervoorts bijdragen werd door hemzelf genomen, als gevolg van een verschil van inzicht over onze redactionele werkwijze. Een tweet van The Rights Forum die bevestigde dat Tervoort niet langer op onze website publiceert werd door de Israël-lobby met graagte, maar ten onrechte, in verband gebracht met de ophef over Tervoorts Twitter-bericht.
De hetzes en beschuldigingen van de Israël-lobby worden niet alleen gekenmerkt door het ontbreken van onderbouwing en argumenten, maar ook door een hoog pot-verwijt-de-ketel-gehalte. In het licht van de talrijke schunnige aanvallen en verdachtmakingen die vanuit de Israël-lobby op anderen neerdalen is de ophef over Tervoorts tweet misplaatst en hypocriet.
Een treffend voorbeeld van deze paradox leverde hoofdredacteur van het Nieuw Israëlietisch Weekblad (NIW) en voormalig CIDI-directeur Esther Voet. Op Twitter schreef zij dat haar blad ‘The Rights Forum al eerder waarschuwde voor de denkbeelden (en de agressiviteit) van Tervoort’.
Die zogenaamde ‘waarschuwing’ was in werkelijkheid een artikel met de titel The Rights Forum radicaliseert verder, dat het NIW ons in oktober 2018 enkele dagen voor publicatie ter inzage stuurde. Het bleek een uitgesproken smaadstuk, waarin The Rights Forum zonder enige onderbouwing met antisemitisme en nazisme werd geassocieerd. Ook werden wij als de ‘werkgever van de uitgesproken Jodenhater Tervoort’ omschreven; Tervoort zelf werd tot op het bot belasterd.
Wij stuurden het NIW per kerende post een weerwoord met het verzoek dat bij het artikel te publiceren, terwijl Tervoort aangifte wegens smaad en laster aankondigde als het NIW-stuk zou worden gepubliceerd. Dat verdween daarop geruisloos in een la; het is nooit geplaatst. Tot zo ver de ‘waarschuwing’ van Esther Voet.
Het is het NIW zelf dat keer op keer blijk geeft van voortgaande ‘radicalisering’. Zo schreven Voet en haar rechterhand Bart Schut afgelopen december dat ons parlement wemelt van de antisemieten. Naast het ‘van antisemitische denkbeelden doordrongen DENK’ oordeelden zij ‘dat institutioneel antisemitisme de houding van partijen als D66, PvdA, GroenLinks en SP beheerst, en hetzelfde zie je bij de Van Agt-vleugel van het CDA’. De genoemde fracties zijn samen goed voor bijna de helft van de Kamerzetels. En niet toevallig zijn dat uitgerekend de fracties die niet onvoorwaardelijk achter Israëls wandaden jegens de Palestijnen staan.
Voet, die ons verwijt de ‘werkgever’ te zijn van ‘Jodenhater Tervoort’, is zelf de werkgever van genoemde Schut, die geen verdachtmaking en leugen uit de weg gaat om mensen en organisaties met onwelgevallige opvattingen zwart te maken. Eerder dit jaar moedigde hij Hanna Luden, Ronny Naftaniel en andere joden aan uit de PvdA te stappen, aangezien de partij ‘Jeremy Corbyn links heeft ingehaald’ en lijkt aan te sturen op ‘de verdrijving van 600.000 Joden uit Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever’. Onlangs betitelde hij het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken als ‘een bastion van Israëlhaat’.
The Rights Forum – in Schuts woorden ‘Dries van Agts antisemietenforum’ – kan zich op zijn speciale aandacht beroemen. Nadat hij eerder had beweerd dat onze journalistiek ‘antisemitische bagger’ is die ‘zich lijkt te beperken tot het verdedigen van antisemitische personen en organisaties’, verzon hij later dat op onze site ‘lovende stukken verschijnen over Jodenhater en terreurverheerlijker Abou Jahjah’. De hashtag waaronder hij die leugen op Twitter verspreidde las als een kennismakingsadvertentie: #TuigZoektTuig.
De personen en organisaties die zulke harde beschuldigingen uitspreken over Tervoort en The Rights Forum hebben ook om andere redenen geen schone handen. Per slot van rekening gaat de onvoorwaardelijke sympathie en steun van de meesten van hen uit naar de Israëlische bezetter en diens wrede politiek van illegale kolonisering en onderdrukking. Dat is bepaald van een andere orde dan een gechargeerde oproep om mensen uit een politieke partij te zetten.
Daarbij komt de kenmerkende bereidheid om mensen kapot te maken door middel van karaktermoord, het daarbij betrekken van gezinsleden, en meer van dat soort praktijken; de beschreven voorbeelden spreken voor zich. Opvallend daarbij is het gebrek aan corrigerend vermogen binnen de lobby: bobo’s als Luden en Naftaniel jagen de lastercampagnes eerder aan dan ertegen op te treden.
Dat morele verval blijkt bovenal uit de genoemde uitholling van het begrip ‘antisemitisme’, dat als gevolg van alle valse beschuldigingen van zijn betekenis wordt ontdaan. Uitgerekend Tervoorts critici maken zich schuldig aan wat zij hem verwijten. Zij zijn het zelf die de door Tervoort genoemde personen (Luden, Naftaniel, Vink) als ‘joden’ identificeren. Ook de vergelijkingen met de jodenvervolging komen integraal voor hun rekening. Niet Tervoort legt die verbanden, maar Naftaniel, Van Koningsveld en consorten. Er is geen IHRA-definitie nodig om vast te stellen wat daar mis mee is.
